Ξεχνούν την απόφαση του ΣτΕ
Το πρόσχημα που προβλήθηκε από κυβερνητικούς παράγοντες, μετά τις έντονες αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν, ήταν ότι οδηγία της ΕΕ επέβαλε την έκδοση της εγκυκλίου, πράγμα που καθόλου δεν ευσταθεί.
Και το γιατί προκύπτει από την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, την οποία αναδημοσιεύουμε από την «Εστία», η οποία δημοσίευσε το σχετικό άρθρο του πρώην αντιπροέδρου του ΣτΕ κ. Αναστάσιου Μαρίνου:
1) «Επικαλούμενο το ΣτΕ το γνωστόν τοις πάσι γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών ανήκει εις την Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία (γίνεται ως προς το ζήτημα αυτό ειδική παραπομπή στην προηγούμενη υπ’ αριθμ. 3533/1986 απόφαση του ΣτΕ) διακηρύσσει ότι οι ορθόδοξοι γονείς των μαθητών έχουν δικαίωμα να εξασφαλίζεται εις τα τέκνα τους θρησκευτική εκπαίδευση σύμφωνα με τις δικές τους θρησκευτικές πεποιθήσεις. Το δικαίωμα αυτό, το οποίο αποτελεί ειδικήν εκδήλωση του ατομικού δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας, είναι κατοχυρωμένο με το άρθρο 13 του Συντάγματος, αλλά και με το άρθρο 2 του Α΄ Προσθέτου Πρωτοκόλλου της Συμβάσεως της Ρώμης του 1950 ʽʽΠερί προασπίσεως των ανθρωπίνων ελευθεριώνʼʼ. Επομένως το Κράτος, καταλήγει το Συμβούλιο της Επικρατείας, είναι υποχρεωμένο εκ του Συντάγματος και της ως άνω Διεθνούς Συμβάσεως να εξασφαλίζει την εις τα σχολεία διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών σύμφωνα με τις αρχές του ορθοδόξου χριστιανικού δόγματος και τη διδασκαλία αυτήν να την καταστήσει υποχρεωτική ως και την παρακολούθησή της.»
2) «Εν όψει της παραδοχής αυτής το ΣτΕ προκειμένου να εξασφαλίσει το απαραβίαστον της θρησκευτικής συνειδήσεως των άθεων, των ετεροθρήσκων και των ετεροδόξων μαθητών, τους αναγνωρίζει το, συνταγματικώς επίσης κατοχυρωμένο, δικαίωμα να απέχουν της διδασκαλίας του μαθήματος, εφ’ όσον αυτοί οι ίδιοι ή οι γονείς τους δηλώσουν ʼʼκαθ’ οιονδήποτε τρόπον προς τον Διευθυντήν του σχολείου ότι διά λόγους θρησκευτικής συνειδήσεως, ήτοι διότι είναι άθεοι, ετερόθρησκοι ή ετερόδοξοι, δεν επιθυμούν να παρακολουθήσουν την διδασκαλίαν του μαθήματος των Θρησκευτικώνʼʼ. Και συνεχίζει η απόφασις ορίζουσα ότι: ʽʽο Διευθυντής έχει υπηρεσιακόν καθήκον, που απορρέει από τις πιο πάνω διατάξεις, να προβεί αμέσως σε όλες τις κατά νόμον ενέργειες ούτως ώστε οι μαθητές αυτοί να μην παρακολουθούν την διδασκαλίαν του μαθήματος των Θρησκευτικών, χωρίς βεβαίως η αποχή τους αυτή να συνεπάγεται για τους ίδιους οποιασδήποτε μορφής σχολική κύρωση π.χ. καταλογισμό απουσιών, μείωση διαγωγής, πειθαρχικές κυρώσεις κ.λπ.ʼʼ. Τα αυτά ακριβώς έχουν γίνει δεκτά και με την μεταγενέστερη υπ’ αριθμ. 2178/1998 απόφαση του ΣτΕ, με την οποία, εκδοθείσα υπό ηυξημένην σύνθεσιν, έγινε δεκτό ότι παραβιάζει το Σύνταγμα ο περιορισμός της διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών από 2 ώρες την εβδομάδα εις μίαν μόνον ώραν, περιορισμό τον οποίον είχε θεσπίσει τότε η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.»
Εν όψει των ως άνω δεκτών γενομένων υπό του ΣτΕ συνάγεται ότι το Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο της χώρας έχει κρίνει, μετά δυνάμεως δεδικασμένου, το ζήτημα και κυρίως κατοχυρώνει απολύτως την θρησκευτική συνείδηση των μαθητών, και δη όλων των μαθητών, Ελλήνων και μη, χριστιανών και μη, όσα έχει κάμει δεκτά.