Και χυδαιολόγος και ανορθόγραφος…

Aν τα τρισεκατομμύρια που έχουν επενδυθεί όλα αυτά τα χρόνια στην Παιδεία έφεραν αυτό το αποτέλεσμα, δεν χρειάζεται να μιλάμε για τίποτα.

Ούτε για παρεμβάσεις ούτε για ιδιωτικοποιήσεις ούτε για επίπεδο σπουδών. Χρειάζεται μόνο να σκύψουν το κεφάλι από ντροπή όλοι εκείνοι που είχαν την ευθύνη της Παιδείας τα τελευταία χρόνια για το κατάντημά της. Χωρίς φυσικά να απαλλάσσονται των ευθυνών τους οι καθηγητές, γιατί αυτοί, υποτίθεται, μαθαίνουν γράμματα στα παιδιά μας, τους τα εμπιστευόμαστε, και θα δείτε τι διαπαιδαγώγηση παρέχουν και πόσο κοντά στους μαθητές και στα προβλήματά τους είναι.

Δημοσιεύουμε αυτούσιο το γραπτό αυτό, μήπως και συγκινηθούν εκείνοι που έχουν την αρμοδιότητα να διδάξουν τα παιδιά μας και έτσι αποφύγουμε στο μέλλον τα χειρότερα. Γιατί αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, τα χειρότερα όχι απλώς έρχονται, αλλά ήδη βρίσκονται εντός των τειχών.

Δεν μας εξέπληξε τόσο το ανορθόγραφο του κειμένου -κομμάτια να γίνει, έχουμε δει και χειρότερα σε διάφορα «απανθίσματα»- όσο οι «ρουκέτες», ο πρωτόγονος τρόπος διατύπωσης γραπτού λόγου και οι χυδαιολογίες. Είναι η ενδεικτική στάση και η συμπεριφορά, αν θέλετε, ενός μαθητή κατά την «ιερή» ώρα που κρίνεται και εξετάζεται για να αποφοιτήσει και να πάρει το απολυτήριό του από το Λύκειο, απέναντι στον δάσκαλό του.

Επειδή όμως ο πειρασμός των απανωτών σχολίων είναι μεγάλος, ας αφήσουμε καλύτερα να «μιλήσει» το ίδιο το γραπτό, όπου βέβαια για ευνόητους λόγους κρατήθηκε η σύνταξη και η ορθογραφία του πρωτότυπου:

=Στην ερώτηση ποια τα καθήκοντα των χριστιανών, διαχρονικά, έναντι της ελευθερίας και της πολιτικής εξουσίας (κράτους), ο μαθητής απαντά: «Ο σωστός χριστιανός είναι πάντα ελεύθερος υπό οποιοδήποτε καθεστός καθώς ψυχικά είναι πάντα ενωμένος με τον Θεό και καθοδηγούμενος με αυτόν. Ασκεί την πίστη του δεν φοβάτε να την εκδηλώνει στους άλους (και πάνω απ’ όλα γράφει στο πέος του!) όλους αυτούς που τον καταδικάζουν γι αυτόν το λόγο».

=Πώς τοποθετείται η Εκκλησία απέναντι στο οικολογικό ζήτημα; Αναπτύξατε εν συντομία τους άξονες των απόψεών της, ήταν η επόμενη ερώτηση και ιδού η ανάπτυξη:

«Η Εκκλησία είναι υπέρ της προστασίας του περιβάλλοντος. Το περιβάλλον είναι δημιούργημα του Θεού και κανένας δεν έχει το δικαίομα να το καταστρέφει, εξάλου όλοι ζούμε μέσα του και εξαρτόμαστε από αυτό και εφόσον το περιβάλλον το δημιούργησε ο Θεός είναι ένα κομμάτι μας. Μάλιστα μια συγκινιτική κίνηση της Εκκλησίας ήταν η αναδάσωση από κάτι παπάδες στην περιοχή της πεντέλης (έδειξε live το star τους καλούς παπούλιδες που ξεσκίζονταν να σκάβουν σαν κομπρεσέρ για να φυτέψουν δεντράκια. Πραγματικά πολύ συγκινητικό)+++».

Κρατηθείτε, όμως, γιατί έρχονται κι άλλες εξίσου αισθητικά άρτιες, εκφραστικά και λογοτεχνικά δεινές και κατά το περιεχόμενο απρόσμενα πρωτότυπες απαντήσεις που… σοκάρουν!

Για τη θέση της χριστιανικής ηθικής στον σύγχρονο -ηθικά προβληματισμένο- άνθρωπο, αναφορικά με την πρόοδο της τεχνολογίας ερωτάται ο μαθητής και απαντά:

=«Η εκκλησία δεν είναι ενάντια στην πρόοδρο της τεχνολογίας εάν φυσικά αυτή είναι για καλό σκοπό. Η τεχνολογία θα πρέπει να χρησημοποιήται συνετά από τους ανθρώπους για την ειρήνη και την καλυτέρευση του κόσμου μας και όχι για την κατασκευή όπλων μαζικής καταστροφής. Βέβαια η τεχνολογία έχει εισάγει στην αγορά και περίεργα προϊόντα που δεν μπορεί να ξέρει κανείς τις επιπτώσεις τους (όπως παράδειγμα οι επιμυκιντές πέους!). Οι επιπτώσεις θα φανούν στο μέλλον».

Και συνεχίζει ακάθεκτος, τοποθετούμενος ηθικά επί της θανατικής ποινής ή καταδίκης:

=Η πράξη της ευθανασίας δεν είναι αποδεκτή από την εκκλησία ούτε στις πιο ακραίες περιπτώσεις. Το δόρο της ζωής που μας χάρισε ο Θεός δεν έχει δικαίομα να το πάρει κανένας. Το χειρότερο είναι να είναι και αθόος ο θανατοποινήτης και να εκτελεστεί άδικα.++ (Η τημορία που θα πρέπει να εφαρμόζεται σε τέτοιες περιπτώσεις είναι το ισόβιο γαργάλιμα ποδιών ή η ακατάπαυστη προβολή ταινιών πορνό μπροστά στον κρατούμενο χορίς να του επιτρέπεται ο αυνανισμός!»

Όπως καταλάβατε, το μάθημα στο οποίο έδινε γραπτές απολυτήριες εξετάσεις ο μαθητής ήταν τα Θρησκευτικά.

Εξίσου εκπληκτική και αποκαλυπτική όμως για το κλίμα, το επίπεδο και την ποιότητα της σχολικής διαδικασίας είναι και η συνέχεια σε εκπαιδευτικό και διοικητικό πια επίπεδο.

Ο επιβλέπων καθηγητής, αφού μηδένισε το γραπτό, κρίνοντας ότι το περιεχόμενό του δεν συνάδει ούτε προς τη φύση του μαθήματος ούτε και προς την ιδιότητα του μαθητή, απευθύνθηκε στον Διευθυντή του Λυκείου, από τον οποίο ζήτησε να τεθεί το θέμα στον Σύλλογο διδασκόντων του σχολείου με το ερώτημα της παραδειγματικής τιμωρίας ή μείωσης της διαγωγής του μαθητή. Ο Διευθυντής ωστόσο κράτησε εξαρχής μια αρνητική στάση, ισχυριζόμενος ότι ο μαθητής είναι ενήλικος, ενώ, όπως καταγγέλλεται, σε επικοινωνία του με τον σχολικό σύμβουλο ζήτησε να μη μηδενιστεί το γραπτό και να μη μειωθεί η διαγωγή του μαθητή!

Και τούτο παρά την πρόταση του συμβούλου να κληθεί ο μαθητής με τον κηδεμόνα του και να δώσει εξηγήσεις στον Σύλλογο των εκπαιδευτικών πριν αρχίσει η συνεδρίαση για τον χαρακτηρισμό της διαγωγής των μαθητών, παρόντος και του προέδρου του 15μελούς μαθητικού συμβουλίου.

Τελικά με ψήφους 19-1 η απόφαση του Συλλόγου ήταν να μην υπάρξει καμιά συνέπεια εις βάρος του μαθητή και η διαγωγή του να χαρακτηριστεί «κοσμιωτάτη» (!) όπως και των υπολοίπων αποφοιτώντων μαθητών της Γ΄ Λυκείου.

Ακολούθησε κι ένα διαδικαστικής υφής πόρισμα προκαταρκτικής εξέτασης από την Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης Νοτίου Αιγαίου, που όχι μόνο απάλλασσε (!) τον Διευθυντή του σχολείου, αφού, όπως λέει, όφειλε να εκτελέσει την απόφαση του Συλλόγου, αλλά ζητούσε παράλληλα ο σχετικός φάκελος να τεθεί στο αρχείο λόγω ελλείψεως στοιχείων!

Η πεμπτουσία του συστήματος όπως αυτή προκύπτει από τη συμπεριφορά και τις διακριτικές αποστάσεις του εκπαιδευτικού προσωπικού εν προκειμένω είναι μία: κουκούλωμα και ωχαδερφισμός.Μ’ αυτά και μ’ αυτά η καταγγελία στη συνέχεια έφτασε… ψηλότερα και μάλιστα κρίθηκε βάσιμη αυτήν τη φορά από το Σώμα Επιθεωρητών-Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης του υπουργείου Εσωτερικών, το οποίο και συνέταξε έκθεση διερευνητικού ελέγχου. Δέχεται δε το αυτονόητο: ότι τα αναγραφόμενα στο επίμαχο γραπτό του μαθητή είναι αντικειμενικώς υβριστικά, απαράδεκτα και προκλητικά ως περιεχόμενο γραπτού μαθητή της Γ΄ Λυκείου ο οποίος ολοκληρώνει τον κύκλο σπουδών του στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.

Στη συνέχεια, χαρακτηρίζει την απόφαση του Συλλόγου διδασκόντων παράνομη, ως παντελώς αναιτιολόγητη, διότι, όπως αναφέρει, παρά τη σοβαρότητα του θέματος δεν διευκρινίζει τα τυχόν υποκειμενικά ή άλλα στοιχεία τα οποία δικαιολογούν την απαλλακτική απόφαση και τη μη επιβολή οποιασδήποτε κύρωσης.

Θεωρεί επίσης ότι κακώς δεν εκλήθη ο εν λόγω μαθητής να παραστεί και να δώσει εξηγήσεις για τη συμπεριφορά του, παρά τη σχετική πρόταση του σχολικού συμβούλου, ενώ καταλήγοντας εκτιμά ότι «η απόφαση υπερέβη τα ακραία όρια της διακριτικής ευχέρειας, αφού μια συμπεριφορά μη συμβατή με τα εκπαιδευτικά δεδομένα κρίθηκε ότι δεν πρέπει να επιφέρει καμιά κύρωση στον εν λόγω μαθητή»!

Κατόπιν όλων αυτών η Επιθεώρηση, όπως είναι φυσικό, προτείνει στον Σύλλογο να επανεξετάσει την όλη υπόθεση και ιδίως το θέμα μείωσης της διαγωγής του μαθητή, καλώντας τον να παράσχει εξηγήσεις και να αιτιολογήσει ειδικά και εμπεριστατωμένα τη νέα απόφασή του.

Παράλληλα, ζητά την άσκηση πειθαρχικής δίωξης κατά του Διευθυντή και των μελών του Συλλόγου διδασκόντων της υπό κρίση σχολικής μονάδας για παράβαση καθήκοντος, ενώ σε περίπτωση που έχει μεσολαβήσει παραγραφή των σχετικών πειθαρχικών παραπτωμάτων, ζητά τον πειθαρχικό έλεγχο των αρμοδίων για τη μη εμπρόθεσμη άσκηση πειθαρχικής δίωξης προϊσταμένων.

Τα όρια του… χαβαλέ!

Με αφορμή το «κουφό» αυτό γραπτό, όπως θα το χαρακτήριζε στα στέκια της η νεολαία μας, μερικά απλά ερωτήματα προκύπτουν αυθόρμητα για όλους.

Δικαίωμα του τάδε μαθητή να διακωμωδεί, να «φτύνει» και να μηδενίζει τα πάντα. Πολύ ωραία… Δεν πρέπει όμως μια τέτοια απαξιωτική και προσβλητική συμπεριφορά, που δεν γίνεται στον δρόμο ή στο σπίτι, αλλά μέσα στην αίθουσα ενός δημόσιου σχολείου, να αξιολογείται και να επιφέρει κάποιες νόμιμες συνέπειες;

Δεν υπάρχει πλαίσιο και κανονισμός λειτουργίας, θεσπισμένος από την επίσημη πολιτεία, που να θέτει ορισμένα όρια όσον αφορά το ήθος και τη συμπεριφορά μαθητών και δασκάλων;

Εκτός και αν ο παραβατικός μαθητής έχει λάβει το προηγούμενο διάστημα κάποιο περίεργο μήνυμα από την ίδια την εκπαιδευτική κοινότητα, ότι η ατιμωρησία, η ασυδοσία και ο ευτελισμός των πάντων είναι κεκτημένο. Ότι το μόνο όριο είναι ο χωρίς όριο… χαβαλές!

Βέβαια, εδώ είναι η ώρα να δουν όλοι όσοι συμμετέχουν στην εκπαιδευτική διαδικασία το πρόσωπό τους στον καθρέφτη.

Από τα χέρια κάποιων δασκάλων και καθηγητών (ου μην αλλά και γονέων) πέρασε αυτό το παιδί. Πώς λοιπόν διαπαιδαγωγήθηκε όλα αυτά τα χρόνια; Με βάση ποιες αρχές, ιδανικά και πρότυπα; Πώς έφτασε στην Γ΄ τάξη του Λυκείου, με τέτοια ορθογραφία και αδυναμία διατύπωσης ενός στοιχειωδώς σωστού λόγου; Θεατές ήταν οι καθηγητές του; Αυτήν τη μόρφωση προσφέρουν. Θα πρέπει να ανησυχούν όλοι οι γονείς. Άραγε η ΟΛΜΕ τι θα πει; Ότι καλά έκαναν οι καθηγητές του εν λόγω Λυκείου;

Το γραπτό αυτό έτσι κι αλλιώς αποτελεί γροθιά στο στομάχι μιας παρακμασμένης, ιδιωτεύουσας και παραιτημένης κοινωνίας.

Είναι το τεκμήριο ενοχής όλων των εμπλεκομένων στην εκπαιδευτική πυραμίδα.

Πώς και πού μπορεί να σταθεί ένα τέτοιο κείμενο, το οποίο προέρχεται από έναν έφηβο που ολοκλήρωσε τη βασική του εκπαίδευση και αποχαιρετά το Λύκειο;