Η ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ

Η Γεωργία ήδη από τις μέρες του Προέδρου Σεβαρντνάτζε έδειχνε ότι ήθελε να δεθεί στο αμερικανικό άρμα και όταν οι ΗΠΑ προώθησαν άμεσα και γρήγορα με κάθε τρόπο στην ηγεσία της χώρας τον σημερινό Πρόεδρο Σαακασβίλι, μεταβλήθηκε σε χώρα δορυφόρο των Ηνωμένων Πολιτειών που βιαζόταν να εξυπηρετήσει τις επιθυμίες, τα σχέδια και τις ανάγκες του πολιτικού της προϊσταμένου. Η δουλικότητά της προς τις ΗΠΑ εξέπληττε συχνά όχι μόνο τους διεθνείς παρατηρητές αλλά και τους ίδιους τους Αμερικανούς. Κάπως σαν «είπαμε να μας στηρίζετε αλλά όχι κι έτσι». Οι παρενέργειες της αντίληψης αυτής φάνηκαν γρήγορα όταν τα τελευταία δύο χρόνια ο γεωργιανός Πρόεδρος επεδείκνυε όλο και μεγαλύτερη επεκτατική διάθεση προς ημιαυτόνομες περιοχές της χώρας του, ελπίζοντας προφανώς ότι οι ΗΠΑ θα τον βοηθήσουν σε οποιαδήποτε επιθυμία και σχέδιό του. Αλλά δεν ήταν ακριβώς έτσι.

Ο Πρόεδρος Σαακασβίλι φάνηκε, εκτός από φιλόδοξος, ανιστόρητος και αλαζονικός. Κι όταν αποφάσισε να μεταβάλει σε προάστια της Τιφλίδας τις πόλεις της νότιας Οσετίας, ατύχησε, διότι αφενός οι Αμερικανοί δεν ήταν εκεί (δεν οργάνωσαν μηχανισμό στρατιωτικής υποστήριξης των σχεδίων του) και αφετέρου οι Ρώσοι πήραν το πράγμα πολύ σοβαρά. Τόσο σοβαρά που αν συνεχιζόταν η ανάπτυξη των ρωσικών δυνάμεων, σε λίγο θα είχε καταληφθεί η πρωτεύουσα της Γεωργίας και χωρίς υπερβολή ίσως η χώρα αυτή αποτελούσε παρελθόν. Στους σχεδιασμούς του ο γεωργιανός Πρόεδρος δεν υπολόγισε την ανάγκη της Ρωσίας να (απο)δείξει την ισχύ της σε μια περιοχή (Καύκασος) που εξ ορισμού ελέγχει εδώ και αιώνες και να υπενθυμίσει ότι «είναι εδώ», κάτι που έμοιαζε να διαφεύγει της προσοχής αρκετών γειτόνων της, όπως η Γεωργία, η Ουκρανία και οι μικρές χώρες της Βαλτικής. Δεν υπολόγισε επίσης ο γεωργιανός Πρόεδρος τη σημαντική λεπτομέρεια ότι η νότια Οσετία (που μέχρι σήμερα ανήκει στη Γεωργία διεκδικώντας την αυτονομία της) έχει σύνορα με τη Ρωσία. Όπως και η ημιαυτόνομη περιοχή της B στην άλλη άκρη της γεωργιανής επικράτειας, βορειοδυτικά. Δεν είναι δηλαδή Κόσοβο που ενδιαφέρει μεν ιστορικά και πολιτικά τη Ρωσία αλλά δεν συνορεύει με αυτήν, και, όσο φίλη χώρα κι αν είναι η Σερβία, δεν είναι εύκολο να στείλει στρατεύματα η Ρωσία για στρατιωτικές επιχειρήσεις. Σε όσο κακή κατάσταση κι αν βρισκόταν η Ρωσία, δεν θα επέτρεπε ποτέ να συμβεί βίαιη προσάρτηση αυτόνομης ή ημιαυτόνομης περιοχής στα σύνορά της από άλλη χώρα, πολύ περισσότερο όταν η περιοχή αυτή εμφορείται από φιλορωσικά αισθήματα.

Είναι δυνατόν να διέλαθαν όλα αυτά της προσοχής και του σχεδιασμού του γεωργιανού Προέδρου; Μπορεί να είναι τόσο μεγάλη η αλαζονεία του ώστε να παραβλέψει σχεδόν αυτονόητα πράγματα; Ίσως είναι. Ίσως πάλι να ενήργησε στη βάση συμφωνιών με την αμερικανική πλευρά θυσιάζοντας εαυτόν (διότι τελείωσε οριστικά ως ηγέτης μετά τον διασυρμό που υπέστη η Γεωργία), προκειμένου να παγιδεύσει τη Ρωσία και να την εμπλέξει σε ένα πόλεμο που θα ενταχθεί στη λογική του ντόμινο: Πέφτει ένα κομμάτι, πέφτουν όλα τα κομμάτια.

Να προκληθούν δηλαδή αλυσιδωτές εκρήξεις στην εύφλεκτη περιοχή της νότιας Ρωσίας που κατοικείται σε σημαντικό βαθμό από μουσουλμανικούς πληθυσμούς, με πρωταγωνίστριες ημιαυτόνομους θύλακες που επιδιώκουν να γίνουν «δημοκρατίες» ή κράτη, όπως η Τσετσενία. Κι αν είναι έτσι, δέχτηκε άραγε ο ηγέτης μιας χώρας, όσο αμερικανόφιλος κι αν είναι, να παίξει αυτόν τον ρόλο με αποτέλεσμα την αποσταθεροποίηση (στην καλύτερη περίπτωση, διότι μπορεί να υπάρξει και διάλυση) της χώρας του;

Θα δοθούν από τον χρόνο και την ιστορία απαντήσεις στα ερωτήματα. Προς το παρόν καταγράφεται η ρωσική παρουσία ως ηγέτιδας δύναμης στην περιοχή και η διαπίστωση του πόσο εύθραυστες είναι οι γεωπολιτικές ισορροπίες πολύ κοντά μας.