Πού είναι ο Καραμανλής;
Στα δύσκολα είναι παρών. Μπροστάρης. Μαχητής. Όχι στα κελεύσματα του Μπους. Άλλος θα υποχωρούσε στο πρώτο τηλεφώνημα. Ναι στον Πούτιν, όταν η Ουάσινγκτον φώναζε μακριά…
Στα εσωτερικά δείχνει ο Καραμανλής άλλος άνθρωπος. Σαν κάτι να φοβάται. Υποχωρεί… Αποσύρεται… Χάνεται… Και κάπου συμβιβάζεται. Όπως όταν ξέχασε τον Μπαϊρακτάρη. Και τους «νταβατζήδες», που όχι μόνο δεν έχασαν τίποτε απ’ ό,τι είχαν κερδίσει από τους προηγούμενους, αλλά πήραν κι άλλα… Με τελευταίο κότινο την ψηφιακή τηλεόραση. Και τον αυτοκινητόδρομο της Πελοποννήσου και την Ιονία Οδό, αξίας αρκετών δισ. ευρώ…
Δεν μας απασχολεί ο σκοτωμός που γίνεται στο κόμμα σας. Σκορποχώρι θυμίζει. Οικογενειακή σας υπόθεση αποτελεί. Η Ελλάδα μάς ενδιαφέρει. Ο τόπος. Δείχνει ναρκωμένη… Σαν να έχει πάρει χασίς, μας έλεγε προχθές γνωστός πολιτικός παράγοντας που έχει φάει με το κουτάλι όλα τα γεγονότα από τον πόλεμο και εδώ. Σέρνεται η χώρα. Και δεν έχει άδικο.
Μήνες τώρα συγκλονίζεται από καταστάσεις κάθε άλλο παρά ευχάριστες. Μας γυρίζουν πίσω. Αντί να πηγαίνουμε μπροστά. Όχι ότι δεν ζούμε καλύτερα από τότε. Όμως οι συνθήκες είναι χειρότερες. Η αξιοκρατία όνειρο απατηλό. Το ίδιο και η διαφάνεια. Και οι ευκαιρίες μόνιμα για τους λίγους. Και τις παρέες. Τίποτε δεν άλλαξε. Δυστυχώς. Ο λαός στην άκρη, να σηκώνει, όπως πάντα, τις αμαρτίες όλων…
Και ο πρωθυπουργός απών!
Με τα σύννεφα να μαυρίζουν. Με όλους γύρω να διεκδικούν. Με την Ελλάδα να έχει αφεθεί στον αυτόματο πιλότο κι όπου βγει… Έτσι, χωρίς πρόγραμμα. Χωρίς σχέδιο για το αύριο. Όλα στο πόδι. Με τις προβλέψεις να ανατρέπονται. Και γι’ όλα να φταίνε οι άλλοι…
Με ένα πολιτικό σύστημα να πνέει το λοίσθια. Και κανείς να μην κάνει τίποτα. Ούτε καν οι πρώτες βοήθειες να προσφερθούν.
Πού είναι ο Καραμανλής; Αν βαρέθηκε, αν κουράσθηκε, αν απογοητεύτηκε, αν άλλα νόμιζε ότι θα μπορούσε να κάνει και βλέπει ότι δεν γίνονται, τότε ας βγει να το πει…
Η παράταση της σημερινής εκκρεμότητας, της αφασίας, όπου το γήπεδο αφήνεται ελεύθερο στους καιροσκόπους και τα κάθε λογής συμφέροντα, ντόπια και ξένα, είναι ό,τι το χειρότερο.
Κύριε πρωθυπουργέ, πρέπει να είσθε παρών. Δεν μπορείτε να είσθε απών. Εσάς εμπιστεύθηκε ο λαός, εσείς έχετε όλες τις ευθύνες. Είναι η ώρα της μεγάλης απόφασης. Και για σας και για ΟΛΟΥΣ…
ΥΓ.: Ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτοί οι αρχαίοι και μας δίνουν ακόμη σήμερα τη χαρά να βλέπουμε, χάρη σ’ αυτούς, την Ελλάδα, με τη γαλανόλευκη ν’ ανοίγει την αυλαία των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου… Ποια άλλη χώρα έχει αυτήν την τιμή που πιστοποιεί ότι είμαστε η συνέχειά τους…