Οι «μεταλλαγμένοι» και ο σημαιοφόρος τους…
Τότε καθένας σήκωνε σημαία την «αλήθεια» του (έστω και αποσπασματική). Την πίστευε ειλικρινά (ενίοτε και τυφλά). Την υπερασπιζόταν με πάθος (συχνά και με φανατισμό). Τότε υπήρχε σύγκρουση, αλλά υπήρχε κι αυθεντικότητα…
Σήμερα όλα συγκλίνουν ανόρεχτα στη «μοναδική αλήθεια» της πολιτικής ορθότητας, πασπαλισμένης με μεταμοντέρνα αφασία και κραυγαλέα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα…
Χαρακτηριστικός εκπρόσωπος αυτής της βλαχομπαρόκ «πολιτικής ορθότητας», ο Αλέξης Τσίπρας.
Στη φετινή Προεδρική δεξίωση για την επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας -24 Ιουλίου του 1974- ο Τσίπρας, που τότε ήταν ακόμα αγέννητος, πήγε ως «αρχηγός κόμματος» συνοδευόμενος από χαριτωμένη νεαρά κυρία, μια μαύρη καλλονή, κόρη μεταναστών από τη Σιέρα Λεόνε.
Οι κάμερες των ΜΜΕ στράφηκαν πάνω της. Έγινε η ίδια το κέντρο της προσοχής και εξασφάλισε στον κ. Τσίπρα το μέγιστο της προβολής. Προβάλλοντας και το -δίκαιο, κατά τ’ άλλα- αίτημα πλήρους αποκατάστασης δικαιωμάτων για τα παιδιά των μεταναστών.
Κάπως έτσι μετατράπηκε η επέτειος της Δημοκρατίας σε παζάρι για την προβολή της εκάστοτε «πραμάτειας» των πολιτικών κομμάτων.
Την επόμενη χρονιά, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να φέρει στο Προεδρικό κι έναν ομοφυλόφιλο που θέλει να… «παντρευτεί», μια οικογένεια αθίγγανων να στήσουν το τσαντίρι τους στον Προεδρικό κήπο (για να προβληθούν τα δικαιώματα των Ρομ), μια… δίμετρη από τις ανατολικές χώρες (για να καταγγείλει την εκμετάλλευση αλλοδαπών γυναικών), ένα παιδί των φαναριών ή ένα κακοποιημένο σκυλάκι…
Δεν είναι τα «αιτήματα» που ενοχλούν. Είναι ο κραυγαλέος λαϊκισμός, τα ευτελή επικοινωνιακά τεχνάσματα, η διάφανη μικροκομματική κερδοσκοπία. Όπου κάποιοι προσπαθούν να κερδίσουν… ψηφαλάκια παριστάνοντας τους «νταβατζήδες» αναξιοπαθουσών μειοψηφιών…
Κυρίως, όμως, προκαλεί ο κυνισμός τους:
• Είναι κυνισμός να μιλάμε για αιτήματα μειοψηφιών, χωρίς ποτέ να καταπιανόμαστε με τα μείζονα προβλήματα της κοινωνικής πλειοψηφίας.
• Είναι κυνισμός να χαλάμε τον κόσμο για τον… «γάμο των ομοφυλοφίλων», όταν δεν λέμε λέξη για την οικογένεια που δοκιμάζεται σκληρά. Καλπάζει η υπογεννητικότητα, ερημώνουν τα σχολεία, κι εμείς ασχολούμαστε με το… πώς μεσήλικες ομοφυλόφιλοι θα «εξασφαλίζουν οικονομικά» τον «ερωτικό τους σύντροφο»!
• Είναι κυνισμός να μιλάμε για τα προβλήματα των μεταναστών, χωρίς να μιλάμε για τα προβλήματα της χώρας που υποδέχεται τους μετανάστες. Που βλέπει τον κοινωνικό ιστό της να διαλύεται, τις γειτονιές της να μετατρέπονται σε γκέτο, τις πόλεις και τα χωριά, που είχαν πλήρη ασφάλεια για δεκαετίες, να έχουν μετατραπεί σε «εμπόλεμες ζώνες», όπου οργιάζουν η βία και η εγκληματικότητα.
• Είναι κυνισμός να μιλάμε για «δικαιώματα των μεταναστών» και να παραβλέπουμε το σημαντικότερο: το δικαίωμά τους να ενσωματωθούν ομαλά. Μια κοινωνία μπορεί ομαλά να αφομοιώσει μετανάστες μέχρις ενός σημείου. Δεν μπορεί να απορροφήσει τους πάντες. Η αυτόματη νομιμοποίηση όλων των λαθρομεταναστών δεν υπηρετεί τους μετανάστες, δεν υπηρετεί την κοινωνία, υπηρετεί μόνο τους δουλεμπόρους, που φέρνουν συνέχεια νέες «καραβιές απελπισμένων» για να κρατάνε τα μεροκάματα καθηλωμένα στο ελάχιστο.
• Είναι κυνισμός να μιλάμε για όλες τις «αναξιοπαθούσες» μειονότητες, αλλά ποτέ για την πλειονότητα. Η χαριτωμένη μετανάστρια από τη Σιέρα Λεόνε κέρδισε την προσοχή όλων. Εκατοντάδες χιλιάδες συνομήλικές της, Ελληνίδες, τρέχουν και παρακαλούν δεξιά-αριστερά, υποχρεώνονται σε τοπικούς παράγοντες, βουλευτές κ.λπ., για μια κακοπληρωμένη θέση πωλήτριας σε τοπικό σούπερ μάρκετ. Γι’ αυτές δεν μιλάει κανείς. Ίσως γιατί δεν είναι «μειονοτικές»…
Δεκάδες χιλιάδες νεαροί Έλληνες συμπλήρωσαν επιτυχώς πανεπιστημιακές σπουδές και μεταπτυχιακά και στη συνέχεια τα… κρύβουν, για να διεκδικήσουν μια θέση κλητήρα των 600 ευρώ! Γι’ αυτούς επίσης δεν μιλάει κανείς. Δεν είναι «μειονοτικοί». Η πολιτική ορθότητα δεν καταδέχεται να ασχοληθεί μαζί τους.
Η πολιτική ορθότητα ασχολείται με αιτήματα μειοψηφιών – όχι με προβλήματα της κοινωνίας.
Δεν ασκεί πολιτική – εξαπολύει επικοινωνιακά πυροτεχνήματα.
Διασκεδάζει τις τύψεις των νεόπλουτων, οι οποίοι χαϊδεύοντας μια αναξιοπαθούσα μειοψηφία τακτοποιούν τους λογαριασμούς τους με τη συνείδησή τους – για όλα τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα που οι ίδιοι παρασιωπούν και διαιωνίζουν.
Η «πολιτική ορθότητα» αποτελεί «φύλλο συκής» των «μεταλλαγμένων αριστερών», που τους επιτρέπει ακόμα να νιώθουν «αριστεροί», χωρίς να αναλαμβάνουν το κόστος, το ρίσκο και την ευθύνη που συνεπάγεται η αληθινή Αριστερά.
Επιτρέπει ακόμα στους «μεταλλαγμένους δεξιούς» να παριστάνουν τους «προοδευτικούς», χωρίς να εγκαταλείπουν τον βαθύτερο συντηρητισμό τους.
Επιτρέπει στους ανάλγητους να το παίζουν «κοινωνικά ευαίσθητοι».
Επιτρέπει στους πολιτικά άτολμους να επιδεικνύουν ανώδυνο «πολιτικό ακτιβισμό».
Επιτρέπει στους αδιάφορους να παριστάνουν ότι «νοιάζονται».
Κι αυτό είναι, πράγματι, ο έσχατος κυνισμός…
Η πολιτική ορθότητα είναι ιδανική «σημαία ευκαιρίας» για όλους τους «μεταλλαγμένους» των παλαιών ιδεολογιών.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο χαρακτηριστικότερος εκπρόσωπος της «πολιτικής ορθότητας». Ο σημαιοφόρος της.
Γι’ αυτό είναι άχαρο να ασχολείται κανείς μαζί του. Αλλά και αναπόφευκτο…
Ν. Ζ.