Η ατιμωρησία πολλαπλασιάζει την εγκληματικότητα
«Πας ο φαύλα πράσσων μισεί το φως και ουκ έρχεται προς το φως, ίνα μη ελεχθή τα έργα αυτού». (Ιω. 3,20). Έμποροι όπλων, λευκού θανάτου, λευκής σάρκας και νονοί της νύχτας ανταγωνίζονται στην κερδοφορία.
Ο πονεμένος αυστραλός πατέρας ζήτησε η ελληνική κυβέρνηση, το Κοινοβούλιο και οι άνθρωποι «να καταλάβουν πως στη Μύκονο υπάρχει σοβαρό πρόβλημα εγκληματικότητας από τη στιγμή που κάποιος καταλήγει στο νοσοκομείο». Δεν ξέρω αν οι αποδέκτες της έκκλησης του πατέρα θα καταλάβουν/-ουμε ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα, αλλά το πρόβλημα δυστυχώς δεν είναι μόνο της Μυκόνου, είναι πανελλαδικό. Έχουμε μιαν αλματώδη αύξηση των εγκλημάτων βίας. Μεταξύ του α΄ εξαμήνου του 2007 και του αντίστοιχου φετινού έχουμε 43,4% αύξηση των ληστειών και 21,8% αύξηση των διαρρήξεων. Εξάλλου από τις 8.504 διαρρήξεις σπιτιών εξιχνιάσθηκαν μόνο 1.290. Δηλαδή μόνο το 15,63% τελικά εξιχνιάζεται.
Μέρες Ολυμπιακών Αγώνων που είναι, δεν ξεχνούμε το φωτεινό διάλειμμα εγρήγορσης που επιδείξαμε πριν από 4 χρόνια, όταν πράγματι δώσαμε τον καλύτερο εαυτό μας, για να βυθιστούμε όμως αμέσως μετά, και έκτοτε στην προσφιλή μας αδράνεια και ιδιώτευση. Πού εξανεμίσθηκε όλο εκείνο το μεράκι των ανθρώπων που πλαισίωναν εθελοντικά όλα τα «διακονήματα» των Αγώνων; Πού χάθηκαν ως αποθρώσκων καπνός η περηφάνια και η εθνική αυτοπεποίθησή μας που προς ώραν κυριάρχησαν; Τελικά δεν κεφαλαιοποιήσαμε τίποτε! Και η Αστυνομία μας που έδωσε τότε άριστη εικόνα ετοιμότητας και δραστικότητας επανήλθε τάχιστα στην πεπατημένη και ακόμη χειρότερα.
Είμαστε περίεργος λαός. «Είν’ οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων» όπως ο Αλεξανδρινός στο ομώνυμο ποίημά του μας το καταλόγισε:
«Θαρρούμε πως με απόφαση και τόλμη
θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κι έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε».
Και στο τέλος τι κάνουμε;
«Αλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κι’ η απόφασίς μας χάνονται.
Ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει.
κι’ ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλιτώσουμε με τη φυγή».
Χαλαροί, μπόσικοι, παντού, όλοι! Και η Δικαιοσύνη μας δεν έκρινε προχθές μη προφυλακιστέους τους 3 από τους 4 συναυτουργούς του κακουργήματος της Μυκόνου; Έπρεπε να μας ξεφωνίσει, με περισσή πάντως ευγένεια, ο τραγικός πατέρας, για να αποφασίσουν εκ των υστέρων οι αρμόδιοι την προφυλάκιση και των υπολοίπων.
Η τραγωδία της Μυκόνου επαναφέρει το ζήτημα του ελέγχου της νύχτας. Οι κερδοσκόποι της νύχτας είναι ιθαγενές, καθαρά εθνικό «λειτούργημα». Δεν χρειάζεται διεθνή δικτύωση. «Τελειούται» επιτοπίως.
Η νύχτα προσφέρεται στο έγκλημα. Τα ψυχοβιολογικά αντισώματα του ανθρώπου χαλαρώνουν. Ως θύτης μπορεί να τα εκμεταλλευτεί στο έπακρο, ενώ ως θύμα γίνεται από κάθε άποψη εύκολο θύμα.
Οι φυσιολογικοί άνθρωποι εργάζονται τη μέρα και αναπαύονται – κοιμούνται τη νύχτα για να είναι διαυγείς και αποδοτικοί στη δουλειά τους τη μέρα. Το 1994 ο γράφων με την τοτινή του ιδιότητα και με ομοφωνία όλων των πτερύγων της Βουλής προσπάθησε να επιβάλει έναν στοιχειώδη έλεγχο στη νύχτα. Με το ωράριο, κλείσιμο κέντρων στις 2 π.μ.+30 λεπτά τις καθημερινές, στις 3 π.μ+30 λεπτά τα Σαββατοκύριακα, επιχειρήθηκε να μπει -εκτός των άλλων- μια τάξη στη νυκτερινή ασυδοσία. Ο λαός είναι ιδιαίτερα εύγλωττος: «Όποιος τη νύχτα περπατεί λάσπες και βρωμιές πατεί»! Τότε, και για ένα εξάμηνο που πρόλαβε να εφαρμοσθεί το μέτρο, μόνο στη Λεωφόρο Σουνίου περιορίσθηκαν κατά 50% τα αυτοκινητικά ατυχήματα, για να αναφέρουμε ένα δείγμα γραφής. Οι θαμώνες έφευγαν ακόμη νηφάλιοι. Και οι εργαζόμενοι της νύχτας που επέστρεφαν σε ανθρώπινη ώρα στα σπίτια τους μας ευγνωμονούσαν. Αντίθετοι οι νονοί, τα αφεντικά των μπράβων. Επικράτησαν!
Το «σύστημα» δεν άντεχε σε σοβαρές και έλλογες παρεμβάσεις. Το μέτρο υπονομεύτηκε εκ των ένδον. Οι νονοί της νύχτας είχαν ισχυρότερες προσβάσεις από τον υπουργό και αντί να πάνʼ αυτοί στη φυλακή πήγε ο υπουργός στο σπίτι του…
Τις μέρες αυτές βγήκαν στο φως αθέατες πλευρές του αδίσταχτου βασιλείου της νύχτας (βλ. π.χ. το ρεπορτάζ «Η Ελλάδα της μπόμπας» στον «Ελεύθερο Τύπο» 7.8.08). Έλεγχοι γενικώς βέβαια, αλλά ειδικώς για την εντόπιση νοθευμένων αλκοολούχων ποτών που είναι επικίνδυνα για τα νέα κυρίως παιδιά που τα καταναλώνουν δεν γίνονται συστηματικά. Αν κάποτε, σπανιότατα συνέβη να γίνουν, το αποτέλεσμα όπως αυτό του 2005 ήταν 39 παραλιακά κέντρα να εντοπισθούν ότι πωλούσαν μόνο μπόμπες. Πληροφορούμεθα ότι ουδείς πέραν χαϊδευτικών προστίμων τιμωρήθηκε παραδειγματικά. Πρόσφατα συνέλαβαν βυτιοφόρο που με κρυφές δεξαμενές μετέφερε 10 τόνους νοθευμένου αλκοόλ, απόδειξη ότι δρα κερδοσκοπικό κύκλωμα.
Παρά τους ελάχιστα συστηματικούς ελέγχους στον τομέα των αλκοολούχων η ΥΠΕΕ εντόπισε το 2006 8.220 παραβάσεις της τελωνειακής και φορολογικής νομοθεσίας. Το ερώτημα είναι τι ποινές επιβλήθηκαν, αν επιβλήθηκαν.
Το ζήτημα της εφαρμογής των νόμων είναι αείποτε το σοβαρότερο πρόβλημα της λειτουργίας των πολιτειών και παραμένει ολόιδιο. Το είχε επισημάνει ο Θουκυδίδης: «χείροσι νόμοις ακινήτοις χρωμένη πόλις κρείττων εστίν, ή καλώς έχουσιν ακύροις». Δηλαδή, ισχυρότερη και ευτυχέστερη είναι η πολιτεία που κυβερνάται με κακούς νόμους που εφαρμόζονται παρά με καλούς που δεν εφαρμόζονται.
Η ατιμωρησία είναι αυτή που πολλαπλασιάζει την εγκληματικότητα.