Τα κατοστάρικα των απαγωγέων

Πήγα που λέτε να πληρώσω μία δόση δανείου μου σε τράπεζα και η υπάλληλος, στο μοναδικό ταμείο που ήταν σε λειτουργία, μόνο που δεν έβαλε τα κλάματα όταν της έδωσα χαρτονομίσματα των 100 ευρώ. «Δεν έχετε άλλα χαρτονομίσματα κύριε», με ρώτησε;

Δεν κατάλαβα το ερώτημά της και αντέδρασα δείχνοντας την απορία μου.

«Θα δείτε ποιιο είναι το θέμα», μου απάντησε κοιτάζοντας την ουρά των πελατών που περίμεναν να εξυπηρετηθούν, καθώς οι καλοκαιρινές άδειες άδειασαν τις τράπεζες από υπαλλήλους, όχι όμως κι από τους πελάτες που αγωνιζόμαστε να τα φέρουμε βόλτα με τα δάνεια και τις υποχρεώσεις μας.

Αφού λοιπόν έκανε τον συνήθη έλεγχο γνησιότητας των χαρτονομισμάτων περνώντας τα από το ειδικό μηχάνημα, τα πήρε μπροστά της ένα ένα και άρχισε να περνά τον αριθμό τους στον υπολογιστή.

«Ψάχνετε τα λεφτά του Μυλωνά»; τη ρώτησα αντιλαμβανόμενος τη βασανιστική διαδικασία στην οποία την υποχρέωσαν να μπει.

Αυτό εννοούσα όταν σας ζήτησα άλλα χαρτονομίσματα, μου απάντησε συνεχίζοντας να τσεκάρει αν τα χαρτονομίσματά μου περιλαμβάνονταν στους αριθμούς αυτών που δόθηκαν ως λύτρα στους απαγωγείς του προέδρου των βιομηχάνων της βόρειας Ελλάδας.

Δέκα λεπτά διήρκεσε η διαδικασία, κάνοντας τους αναμένοντες στην ουρά να γεμίζουν με δυσφορία.

Φεύγοντας από την τράπεζα, σκεφτόμουν πως, παρά τα αντιθέτως λεχθέντα, μεγάλο μέρος των λύτρων καταβλήθηκε σε χαρτονομίσματα των 100 και αναρωτιόμουν αν αυτή η βασανιστική διαδικασία -του ελέγχου δηλαδή των χαρτονομισμάτων- πραγματοποιείται σε κάθε ευρωπαϊκή τράπεζα.

Όπως και να ‘ναι, αρκετές βδομάδες μετά την απελευθέρωση του Γιώργου Μυλωνά οι διωκτικές αρχές δεν κατάφεραν να δώσουν το «καλό αποτέλεσμα» που υπόσχονταν και ψάχνουν ψύλλους στα άχυρα, ελπίζοντας ότι οι επαγγελματίες απαγωγείς θα αποδειχθούν… ερασιτέχνες.