«Πίστις άνευ έργων νεκρά εστί…»

«Ήρωας» νιτσεϊκής θεώρησης ο βουλευτής της «Νέας Δημοκρατίας» και πρώην συνδικαλιστής Γιάννης Μανώλης. Η συνείδησή του διακινείται μεταξύ της «συνέπειας λόγου και έργων», κατ’ επιταγήν της συνδικαλιστικής του Ιστορίας και του αυταρχισμού της «δεσμευμένης συνείδησης» στις κομματικές επιταγές!
Στερείται, όμως, της αποφασιστικότητας ενός Καίσαρα και επ’ ουδενί προτίθεται να αναφωνήσει «alea jacta est»! Προς στιγμήν βουλεύεται και βολεύεται στο «Ναι μεν, αλλά δε…». Ως πιστός χριστιανός, όμως, γνωρίζει ότι «πίστις άνευ έργων νεκρά εστί» και συστοιχίζεται στον λόχο κατά το παράγγελμα του «επιλοχία» Θεόδωρου Ρουσόπουλου, ο οποίος ως εκ της θέσης του παραμένει αυθεντικός ερμηνευτής «των βουλών του Κυρίου του»…
Πάντως ανατρέχοντας στις νεανικές του μελέτες ο Γιάννης Μανώλης ανακαλεί στη μνήμη του το του Φρειδερίκου Νίτσε «η σύγκρουση του δικαίου προς το δίκαιο γεννά το τραγικό», επαναπαύεται, αλλά μετ’ ολίγον αναλογίζεται ότι η «Τραγωδία» επιβάλλει την «Κάθαρση». Και από το υπερπέραν, ίσως, ακροάται τη βαριά φωνή του «αρχηγέτη» της Παράταξης, που του υπενθυμίζει:
– «Γιάννη, παιδί μου, δυστυχώς, βρίσκεσαι σε λάθος τόπο, λάθος χρόνο, λάθος κόμμα…»
Αστικό κόμμα η «Νέα Δημοκρατία», στη διαδρομή της, όμως, από το 1974 παρουσίαζε, έστω και περιορισμένα, αποθέματα κοινωνικής ευαισθησίας. Ακόμη και την «εποχή των Κενταύρων» του αείμνηστου Ευάγγελου Αβέρωφ. Τα ψήγματα αυτά κοινωνικής ευαισθησίας τείνουν να εκλείψουν την «εποχή των παγετώνων», των Κ. Καραμανλή του Νεωτέρου και του Γ. Αλογοσκούφη ή επί το αρχαϊκότερον, Ιπποσκιαδίου.
Η «Νέα Δημοκρατία» της «εποχής των παγετώνων» μεταβάλλεται σε κόμμα σκληρής ταξικής σύνθεσης, λακτίζει τον «Μεσαίο Χώρο», αποβάλλει ακόμη και τα ελάχιστα ίχνη κοινωνικής ευαισθησίας, και με περισσή ιταμότητα, διά στόματος του υπουργού Ναυτιλίας Γεωργίου Βουλγαράκη, την πολύνεκρη τραγωδία του Περάματος, χαρακτηρίζει «περιστατικό»! Αλλά «γλώττα λανθάνουσα τ’ αληθή λέγει»…
«Δεινόν, όμως, προς Μεσαίο Χώρο λακτίζειν»… Και είναι, ως γνωστόν, ο Χώρος που δίδει τις κυβερνητικές πλειοψηφίες και την κομματική πρωτοκαθεδρία… Οι δημοσκόποι ως οι οιωνοσκόποι του παρελθόντος δεν θα έχουν παραλείψει να ομιλήσουν περί αυτού στον κ. Καραμανλή…
Η «τάση» των εμφανιζόμενων ως «Κοινωνιστών» της ΝΔ, με επικεφαλής τον αυτοαποκαλούμενο «Κόκκινο Πάνο», άλλοτε ποτέ υπουργό Εργασίας, «ποιούν την νήσσαν», κατά το κοινώς λεγόμενο, και αποκαλύπτουν για όσους έτρεφαν αυταπάτες ότι και η «τάση» αυτή είναι σαρξ εκ της σαρκός ενός σκληρού ταξικού κόμματος, ως είναι η Νέα Δημοκρατία…
Οι ενέργειες του κυβερνητικού κόμματος κινούνται στην ευθεία της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των 343 οικογενειών που διαγουμίζουν αυτόν τον τόπο, στόχος των οποίων είναι η εκμηδένιση του κράτους κοινωνικής πρόνοιας, η επανάκαμψη σε όλη του τη δόξα του αυταρχικού κράτους, ο θρίαμβος της αρπαχτής και η ανελέητη λεηλασία του πλούτου της χώρας!
Και βεβαίως, «φωνές» τύπου Γιάννη Μανώλη και Κ. Πουπάκη απλώς προσφέρουν άλλοθι στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης. Και εξ αυτού του λόγου είναι διπλά ένοχες…
Δυστυχώς για τον τόπο, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αρκείται σε «έπεα πτερόεντα»… Η συνδικαλιστική του έκφραση, η ΠΑΣΚΕ, περί άλλα τυρβάζει… Απλώς κρώζει για να αιτιολογεί την ύπαρξή της! Δικαιολογεί εν τοις πράγμασι το λεγόμενο «δύο κόμματα (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ), μία πολιτική»!
Το ΠΑΣΟΚ του κ. Γιώργου Παπανδρέου δεν εμφανίζεται έτοιμο να διεκδικήσει πειστικά την εκπροσώπηση του ελληνικού λαού και να αντιπαραθέσει στη χυδαιότητα της κυβερνητικής πολιτικής ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση. Οι υπεύθυνοι της οικονομικής του πολιτικής ομιλούν και συμπεριφέρονται ως «κοσμοπολίτες», στελέχη διεθνών οργανισμών, «αφ’ υψηλού» ομφαλοσκοπούν επί των προβλημάτων και σχεδιάζουν επί αμμοδόχου… Η «κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας» τα παρεμποδίζει να «ορθοτομήσουν τον λόγον της αληθείας»…
Το στελεχικό δυναμικό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στην πλειοψηφία του, λόγω της πολύχρονης ενάσκησης της εξουσίας, έχει ενσωματωθεί στο σύστημα… Προβάλλει αδήριτη η ανάγκη αποκοπής των «σεσηπότων μελών»…
Εναπομένει, πλέον, η Αριστερά και των δύο αποχρώσεων… Επιφορτίζεται το βάρος να ηγηθεί των κινητοποιήσεων για την προστασία του κράτους κοινωνικής πρόνοιας… Διαιρέσεις και αντεγκλήσεις «περί του φύλου των αγγέλων» παραπέμπουν στο Βυζάντιο της παρακμής…
Αν και την Κουμουνδούρου τη βαραίνει η παρουσία στις τάξεις της «στελεχών» «αριστερής φρασεολογίας και δεξιάς πρακτικής»… Έχουν εισβάλει στο «σύστημα», χρησιμοποιούνται απ’ αυτό ως «τεκμήριο αξιοκρατίας»… Υπεραμύνονται με φανατισμό των «προνομίων» τους. Και αποτελούν την παραπληρωματική γωνία του «Συστήματος»!
Το στοιχείο αυτό το αξιοποιεί δεόντως στον χώρο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης ο της Επικρατείας και κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Θ. Ρουσόπουλος. Και δη υπό την αγαστή σύμπνοια στελεχών, πρώτων τη τάξει, του αντίστοιχου τομέα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Και το ερώτημα παραμένει:
– Η αιδήμονα σιωπή του κ. Παπανδρέου επί της κραυγαλέας αυτής περιπτώσεως
οφείλεται σε άγνοια ή παραπληροφόρηση;
Ιδού η απορία…