Εικόνες και ακούσματα στη γιορτή της Δημοκρατίας

Γιορτή από ταινία του Φελίνι, με στοιχεία ονείρου και εφιάλτη, με βαριές σκιές λειψάνων και οιωνών να αιωρούνται πάνω από φωτισμένα παρτέρια, μεταπολεμικούς χορευτικούς ρυθμούς και βοή ανέμελης φλυαρίας.
Στιγμιαία παρέμβαση της ζοφερής πραγματικότητας, η καμπάνα κινδύνου της προεδρικής ομιλίας δεν άφησε ίχνη παρά μόνο στις παρυφές του γυάλινου κόσμου των εορταζόντων. Μικρές συντροφιές επιζώντων γνήσιων και αφανών αγωνιστών της δημοκρατίας, οι καλεσμένοι εκπρόσωποι αγροτικών οργανώσεων και ελάχιστα συνεσταλμένα κατάλοιπα μιας άλλης δημοσιογραφίας, αποσυρμένοι στα περιθώρια του πολυσύνθετου κοσμικού συρφετού, παρατηρούσαν, κατέγραφαν νοερά και κάπου κάπου αντάλλασσαν τις πικρές σκέψεις που τους προκαλούσε το θέαμα.
Το θέαμα πρώτα του σκηνικού: Μια μικρή νησίδα υψηλής αρχιτεκτονικής αισθητικής, της άλλοτε πανέμορφης ελληνικής φύσης και της παλαιάς αθηναϊκής αρχοντιάς το άλλοτε ανάκτορο και οι κήποι του, μέσα στη σύγχρονη ελλαδική πραγματικότητα των καμένων δασών, των τσιμεντωμένων βουνών, των περίκλειστων ή ρυπαρών ακρογιαλιών και της καλπάζουσας πολύμορφης βαρβαρότητας.
Και το κοινωνικό θέαμα, η εικόνα της ιθύνουσας τάξης: Οι αρχηγοί των κομμάτων και τα στελέχη τους, οι τραπεζίτες, οι επιχειρηματίες, οι βαρώνοι και αστέρες της «ενημέρωσης», οι διοικητές των ΔΕΚΟ, οι υποδιοικητές των 22.000 ευρώ μηνιαίως κατά Αλογοσκούφη (χώρια τα μπόνους και οι μετοχές), οι δικαστικοί (για τον περίεργο πλουτισμό πολλών εκ των οποίων έχουμε και τη μαρτυρία του συναδέλφου τους κ. Ζορμπά), οι αξιωματικοί των τριών όπλων, τα σινιέ κοστούμια και οι στολές, οι σύζυγοι και οι τουαλέτες, τα χαμόγελα της αυταρέσκειας, τα πηγαδάκια των παρατρεχάμενων, τα ραντεβού για δουλειές, τα φλάς των καναλιών, το life και το style των αρχόντων με τα ορατά σκάφη, τις βίλες στα βόρεια προάστια, στη Μύκονο, την Τήνο κ.λπ. και τους αόρατους ψευδώνυμους λογαριασμούς σε εξωχώριους κρυψώνες του διεθνούς προϊόντος εγκλήματος. Το θέαμα, κοντολογής, των όσων συλλήβδην συνείργησαν ώστε η εκδήλωση της 24ης Ιουλίου να είναι φελίνεια παρωδία γιορτής και η εορταζόμενη μια γκροτέσκα παρωδία δημοκρατίας.
o Κινούμενος στην περιφέρεια της γυάλινης σφαίρας του μικρόκοσμου των εορταστών, παρατηρητής εφοδιασμένος με ψηφιακό μαγνητόφωνο τσέπης θέλησε να καταγράψει εντυπώσεις και σχόλια από τους κύκλους των αιρετικών προσκεκλημένων. Ιδού μερικά ψήγματα χαρακτηριστικών διαλόγων, πρώτα από τον κύκλο των αγροτών στην ανατολική πλευρά του κήπου:
_ Μπορείς να μου πεις τι σχέση έχει αυτός ο κόσμος με την ελληνική κοινωνία; Με την Ελλάδα, πιο πέρα λίγα τετράγωνα, που στενάζει στον ζυγό της ανέχειας, της ανεργίας, της τραπεζικής τοκογλυφίας, σε καθεστώς ανασφάλειας, μόνιμου άγχους και αβεβαιότητας; Εγώ λέω πως ήρθαμε σε άλλη χώρα…
_ Μα είναι η γιορτή της μιζοκρατίας! Εδώ είναι οι ψηφοφόροι της Ζήμενς, οι κολλητοί του Χριστοφοράκου, αστέρες και των δύο κομμάτων. Να και οι οικιακές συσκευές. Χαμογελαστές, αυτάρεσκες, περιφέρονται για να εισπράξουν θαυμαστικά και κομπλιμέντα. Κοίταξέ τους… Κορδωμένοι και σίγουροι, σαν να μην τρέχει κάστανο…
_ Σιγά, μη στάξει η ουρά του ποντικού. Εδώ έχουν λεηλατήσει και τα εικονίσματα, την άμυνα του τόπου, οι πλιατσικολόγοι. Μας έχουν φέρει σαν χώρα στον έσχατο εξευτελισμό, σε τεμενάδες στον Ερντογάν και αλληλογραφία με τον Γκρούεφσκι. Έτσι που μας πάνε, τα παιδιά ή το πολύ τα εγγόνια μας θα χρειάζονται διαβατήριο για τη Θράκη, την Ήπειρο και τη Θεσσαλονίκη…
_ Αυτός εκεί, ο κοντός, στο κέντρο της παρέας, είναι της ΝΔ, ο πρόεδρος των εξεταστικών επιτροπών κουκουλώματος. Να δεις πώς τον λένε… Τραγουδάκης, κάπως έτσι. Δηλαδή, άλλα τραγούδια ν’ αγαπιόμαστε…
_ Να και η Ντόρα, ηλιοψημένη και όλη χαμόγελο. Πάντα κεφάτο αυτό το κορίτσι, ευχαριστημένο… Πού λες να κάνει ηλιοθεραπεία, στην ταράτσα του υπουργείου της; Γιατί πάντα βιαστική τη βλέπω στην τηλεόραση -όπως για τα βραβεία του έθνους στους δημοσιογράφους. Έπαιξε το κομμάτι της, έδωσε το βραβείο, αντάλλαξε ασπασμούς, και είπε τώρα εγώ φεύγω γιατί έχω δουλειά. Πίσω γρήγορα στο γραφείο, με τη μαύρη, μακριά τουαλέτα, την επαγγελματική κόμμωση και το μακιγιάζ. Εργασιομανής η υπουργός μας. Και από επιτυχία σε επιτυχία, θα φέρει την Ελλάδα στον Όλυμπο…
_ Έλα τώρα, κακόγλωσσε. Δεν είδες τον Βουλγαράκη στην τηλεόραση. Αυτό είναι ηλιοψήσιμο. Υπουργός ναυτιλίας αληθινός θαλασσόλυκος, οργώνει το Αιγαίο, με το αστραφτερό νέο σκάφος του, μέχρι Μυκόνου. Εποπτεύει αυτοπροσώπως για την ασφαλή, οικονομική και άψογη άσκηση του δικαιώματος στα μπάνια του λαού…»
_ Αυτός εκεί με το κοκοράκι δεν είναι ο Τσίπρας; Ναι, αυτός είναι. Τι βλέπω δίπλα του; Ένα εξωτικό πουλί…
_ Έλα τώρα, μια μαύρη κοπέλα είναι, μάλλον από κάποια πρεσβεία χώρας της Αφρικής. Δεν ήρθε ο άνθρωπος με κανένα παπαγάλο…
o Μετακινούμενο στη γεωγραφία του κήπου, το μικρόφωνο του κοινωνικού τουρίστα κατέγραψε την ακόλουθη στιχομυθία, σε άλλο τόνο, μεταξύ ανθρώπων που φαίνονταν να γνωρίζονται από παλιά:
_ Κύριε Βαρβιτσιώτη (παλαίμαχος υπουργός και νυν ευρωβουλευτής), έχω ένα μήνυμα να σας δώσω. Να πείτε στον Παυλόπουλο…
_ Δεν λέω τίποτα σε κανένα…
_ Είναι αρκετά σημαντικό για να παραβείτε τον κανόνα. Να πείτε στον Παυλόπουλο ότι δεν τον ψηφίσαμε και ούτε ο θείος του, ο μητροπολίτης Μελέτιος του Παρισιού, τον εσπούδασε για να καταστήσει τα παιδιά και τα εγγόνια μας μειονότητα στην Ελλάδα. Γιατί αυτό θα συμβεί με τον νόμο που ετοιμάζει για μαζικές ελληνοποιήσεις παιδιών λαθρομεταναστών, που ήδη αποτελούν την πλειοψηφία σε πάμπολλα σχολεία της χώρας…
_ Ορθώς θα πράξει. Έτσι θα τους κερδίσουμε με το μέρος μας…
_ Εσείς ζείτε σε άλλο κόσμο κύριε. Ο Θεός να βάλει το χέρι του. Καληνύχτα σας…
o Στην ανατολική πλευρά του κήπου στιχομυθία δυο ασπρομάλληδων, προφανώς παλαιών δημοσιογράφων:
_ Θυμάσαι εδώ μέσα τους γάμους της Σοφίας; Έκανες κι εσύ το ρεπορτάζ νομίζω. Έχω στον νου μου την εικόνα των πολιτικών, στη γραμμή για να υποκλιθούν με ευχές στη Φρειδερίκη. Τους οικτίραμε μέσα μας και ονειρευόμαστε να ξεφορτωθούμε τη δυναστεία. Και τα ‘φερε ο διάολος και η χούντα να βρεθούμε μαζί τους εξόριστοι στο εξωτερικό…
_ Οι σημερινοί πολιτικοί κάνουν κουρμπέτες σε ξένους φασουλήδες. Και χωρίς διάφορο για τη χώρα, έτσι «για την έξωθεν καλή μαρτυρία», δηλαδή το ξένο σπρώξιμο στο ασανσέρ. Γιορτάζουμε σήμερα μια δημοκρατία, όπου τον ένα συνταγματικό βασιλιά έχουν διαδεχθεί πολλές κληρονομικές δυναστείες, που διαφεντεύουν και διαγουμίζουν τον τόπο έχοντας «ασφαλίσει» με γερές κλειδωνιές -ακόμη και με το Σύνταγμα- την ασυλία τους από το ποινικό Δίκαιο. Γυρίσαμε αιώνες πίσω, στην εποχή της φεουδαρχίας. Κοίταξέ τους, φουσκωμένοι με ηγεμονική υπεροψία, αυτάρκεις και πεπεισμένοι για το υψηλό πεπρωμένο τους, ανυποψίαστοι και αδιάβροχοι στον λαϊκό σίελο. Ακόμη και στα βαφτίσια των εγγονιών τους θα σουβλίσουν 150 αρνιά για 1.800 προσκεκλημένους. Πώς κερδήθηκαν τόσα λεφτά; Τέτοια αναμενόμενα ερωτήματα ούτε τους απασχολούν. Δεν ξέρω αν ήσαν τόσοι και τόσα σφαχτά, εδώ, στους βασιλικούς γάμους…
_ Δεν είναι αυτό μόνο. Αυτό που με εξοργίζει ιδιαίτερα είναι η θωρακισμένη αυτάρκεια και ο ναρκισσισμός, η δοκησισοφία των ανικάνων, σε συνδυασμό με την έκδηλη περιφρόνηση προς την κρίση και τα αισθήματα των υπηκόων τους. Και ένας απεχθής αυταρχισμός που κυμαίνεται από τον προσβλητικό πατερναλισμό, που απορρίπτει το δημοψήφισμα και σε εθνικά θέματα υπαρξιακής σημασίας, έως τη συμπεριφορά κατοχικών γκαουλάιτερ και χουντικών «αποφασίζομεν και διατάσσομεν».
Πρόσφατο παράδειγμα αυτής της δυναστικής αντίληψης το φιρμάνι που εξέδωσε ο Σιουφλιάς για το Κτηματολόγιο, με έκδηλη αρπακτική υστεροβουλία και μεθόδευση, τελεσιγραφική διατύπωση, τρίμηνη -κατακαλόκαιρα- προθεσμία και απειλή εξοντωτικού προστίμου για τους εκπρόθεσμους. Με επίμετρο της ύβρης τη δαπάνη (που θα βαρύνει επιπλέον τα θύματα) για τη διαφήμιση από εφημερίδες και μήντια, της εισπρακτικής αυτής επιδρομής και του θερινού γραφειοκρατικού μαρτυρίου, ως μέτρου που «ασφαλίζει την περιουσία σας»… Ακούσιο, βέβαια, βλάχικο χιούμορ σε βάρος των υπηκόων. Αυτά δε με ατιμώρητη την κλοπή της ευρωπαϊκής επιδότησης για το Κτηματολόγιο, επί κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, και με την αμέριμνη άνεση υπουργού με προσωπικό πρόβλημα σε υπηρεσία της εποπτείας του, την Πολεοδομία. Πρόχειρο επίκαιρο δείγμα πολιτικού παχυδερμισμού και ποιότητος «δημοκρατίας». Φυσικά τα θύματα είναι και συνένοχοι της μεταχείρισης που υφίστανται, αφού αυτούς τους «αφέντες» εκλέγουν, όπως υπαινίχθηκε και ο Πρόεδρος Παπούλιας. Με κάποιο ελαφρυντικό της συνενοχής, την αποκτηνωτική μηχανή της τηλεοπτικής χειραγώγησης…
Η κουβέντα επεκτάθηκε στη βαθμιαία καταβαράθρωση των εθνικών θεμάτων σ’ αυτά τα 34 χρόνια της μεταπολίτευσης, όπου αυτά που γιορτάσθηκαν σαν εθνικές νίκες (η εθνική ασφάλεια με την ένταξη στην ΕΟΚ, η «έξωση των βάσεων του θανάτου», η εισδοχή στην ΟΝΕ, η ανάληψη και οργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων) αποδείχθηκαν κενές μεγαλοστομίες και φούμαρα ή δηλητηριασμένοι καρποί. Μικρόψυχοι, κοντόθωροι και ιδιοτελείς πολιτικοί, υποσκάπτουν με το παράδειγμά τους παραδοσιακές αρχές και αξίες, διδάσκουν τον αμοραλισμό, παραχωρούν συνεχώς κομμάτια εθνικής κυριαρχίας και εθνικά δικαιώματα και μικραίνουν, σπιλώνουν και ασχημίζουν την Ελλάδα.
o Αυτά συνοπτικά συγκράτησε ο κουρασμένος, στον πάγκο του, περιπατητής από το τέλος της κουβέντας. Το μαγνητόφωνο της τσέπης είχε σταματήσει. Είδε από απόσταση στην ομήγυρη του Προέδρου, στην πέργκολα των πολύ επισήμων τον πρωθυπουργό να γελάει ξένοιαστα. Θέαμα καθησυχαστικό (;). Αλλά ήταν η ώρα της αποχώρησης. Οι κυβερνητικοί και κομματικοί αξιωματούχοι όδευαν εύθυμοι προς την έξοδο. Οι ουρές στους μπουφέδες και τα μπαρ είχαν διαλυθεί, οι κουβέντες συνεχίζονταν στα τραπέζια όπου αναπαύονταν οι απρόθυμοι να αποχαιρετήσουν τον χώρο και το γεγονός. Η λευκοντυμένη ορχήστρα έπαιζε πάντα χορευτικούς ρυθμούς του Μεταπολέμου. Μια εύσωμη νεαρή ύπαρξη, με φόρεμα «φουφούλα» σε πράσινο μετάξι και άσπρα πέδιλα, λικνίστηκε συντονισμένη με τον ρυθμό μπροστά στον καβαλιέρο της, ηλιοψημένο, με περιποιημένη διπλοστριμμένη κοτσίδα. Εκείνος ανταποκρίθηκε βοηθώντας την σε στροβιλιστή φιγούρα. Η σκιά του Φελίνι θα επικροτούσε τη λεπτομέρεια…