Eπαίσχυντη πράξη υποτέλειας η παράδοση του Κάρατζιτς

Η σύλληψη του Κάρατζιτς κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν. Το νέο κεφάλαιο που άνοιξε στην ιστορία της Σερβίας την προηγούμενη Δευτέρα είχε προαναγγελθεί ταυτόχρονα με τη συγκρότηση της κυβέρνησης, όταν για την ακρίβεια οι Αμερικανοί επέβαλαν τον αποκλεισμό του μέχρι πρότινος πρωθυπουργού Βόισλαβ Κοστούνιτσα (καθώς του χρέωσαν τον εμπρησμό της αμερικανικής πρεσβείας στο Βελιγράδι κατά τη διάρκεια των γεγονότων που ακολούθησαν την αναγνώριση του ψευδοκράτους του Κοσόβου στις 17 Φεβρουαρίου) και τον σχηματισμό κυβέρνησης με τη συμμετοχή του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Η συμμετοχή του κόμματος του Μιλόσεβιτς στην κυβέρνηση έζεχνε από χιλιόμετρα… υπόγεια συνδιαλλαγή και ριζική μετάλλαξη, καθώς στις εκλογές της 11ης Μαΐου συγκέντρωσε ένα ποσοστό μικρότερο από το 8%, βαδίζοντας λίγο πολύ στα χνάρια του ιδρυτή του και τασσόμενο (κυρίως μαζί με το εθνικιστικό κόμμα του Νίκολιτς και λιγότερο με το κόμμα του Κοστούνιτσα) στην πατριωτική πτέρυγα που κατηγορούσε την ΕΕ για την ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου και τους Αμερικανούς, μαζί φυσικά με τους Ευρωπαίους, για τον βομβαρδισμό και τον διαμελισμό της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Όλα αυτά μέχρι που ανακοινώθηκε η συμμετοχή του στην κυβέρνηση.
Εν είδει παρενθέσεως, αξίζει να τονίσουμε τον ξεχωριστό ρόλο που έπαιξε στον εξανδραποδισμό του Σοσιαλιστικού Κόμματος Σερβίας ο Γιώργος Παπανδρέου, αναλαμβάνοντας (από μόνος του;) να «νουθετήσει» αρχικά τον ηγέτη του και στη συνέχεια να του προσφέρει την ένταξή του στη Σοσιαλιστική Διεθνή, ως τον προθάλαμο προφανώς της επιστροφής του στη «μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια» που τα πάντα συγχωρεί…
Όχι όμως χωρίς ανταλλάγματα. Οι ανησυχίες για την τύχη του Κάρατζιτς πύκνωσαν όταν το εξαιρετικής κρισιμότητας υπουργείο Δημόσιας Τάξης πέρασε στα χέρια του ηγέτη των εξωνημένων Σοσιαλιστών, Ίβιτσα Ντάτσιτς. Να θυμίσουμε δε ότι, πέρυσι, όταν επί μήνες παζάρευαν για τα υπουργεία Κοστούνιτσα και Τάντιτς, ο πρώτος επ’ ουδενί δεν παραιτούνταν από τη διεκδίκηση του εν λόγω υπουργείου. Την αιτία την καταλάβαμε την εβδομάδα που πέρασε. Η πραγματοποίηση μάλιστα της σύλληψης του Κάρατζιτς από μια «ομάδα δράσης» που δημιουργήθηκε με αποκλειστικό σκοπό να συμβάλει στη συνεργασία του Βελιγραδίου με το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης αποκαλύπτει και προοιωνίζεται τη σύλληψη και παράδοση κι άλλων Σέρβων που καταζητούνται από τους Αμερικάνους, με πρώτον απ’ όλους τον στρατηγό Μλάντιτς.

Διπροσωπία των Βρυξελλών

Τη μεγαλύτερη ωστόσο ευθύνη -αν και πολιτική- για τη σύλληψη του σερβοβόσνιου ηγέτη, που αρνήθηκε να δεχτεί την ανεξαρτητοποίηση της Βοσνίας την οποία ανακήρυξε μονομερώς ο Αλία Ιζετμπέγκοβιτς, τη φέρει η ΕΕ, που όλην αυτήν την περίοδο, από τις παραμονές των τελευταίων εκλογών στη Σερβία μέχρι την ημέρα της παράδοσης του Κάρατζιτς, δεν έπαψε να υπόσχεται ως αντάλλαγμα για την προδοσία την ένταξη της Σερβίας στους κόλπους της. Στο απόγειο μάλιστα της υποκρισίας της, την ίδια στιγμή που ενορχήστρωνε την ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου ενθαρρύνοντας τους κατσαπλιάδες Αλβανούς να ανακοινώσουν από την Πρίστινα την απόσχισή τους, την ίδια ώρα δελέαζε τους Σέρβους με τα οφέλη που θα επιφέρει η ένταξή τους (τόσο σημαντικά όπως η κατάργηση της βίζας για ταξίδια στις χώρες της ΕΕ…) ώστε να κλείσει τις πληγές που άνοιγε και κυρίως να συγκαλύψει τις ευθύνες της. Το ίδιο ακριβώς έκαναν και την εβδομάδα που μας πέρασε οι κοινοτικοί αξιωματούχοι, δηλώνοντας ότι άνοιξε ο δρόμος για την ένταξη της Σερβίας στην ΕΕ.
Στο πακέτο των απαιτήσεων προς το Βελιγράδι για να ανοίξει ο (αγκαθοστρωμένος) δρόμος για την ΕΕ συμπεριλαμβανόταν και η αποδοχή της ανεξαρτητοποίησης του Κοσόβου. Τι άλλο μπορεί να σημαίνει η δήλωση του σέρβου υπουργού Εξωτερικών πως θα επιστρέψουν τελικά στα πόστα τους οι 43 διπλωμάτες που ανακλήθηκαν από ισάριθμες πρωτεύουσες ως αντίποινα του Βελιγραδίου για την αναγνώριση του Κοσόβου εκτός από την υπαναχώρησή του και την αποδοχή εκ μέρους του της ανεξαρτητοποίησης;
Το σημαντικότερο ωστόσο που παραχώρησαν οι Σέρβοι στους Αμερικανούς ήταν μια τεράστια ηθική νίκη, ένας δεύτερος θρίαμβος επάνω στα συντρίμμια της κατακερματισμένης Γιουγκοσλαβίας, καθώς το μήνυμα από τη σύλληψη του Κάρατζιτς, 13 χρόνια αφότου απαγγέλθηκαν οι κατηγορίες, είναι ότι όποιος αντιστέκεται στα σχέδια της Νέας Τάξης ηττάται, διασύρεται και συνθλίβεται! Γιατί το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο δεν στοχεύει στην απονομή δικαιοσύνης, όπως φάνηκε άλλωστε πριν από δύο χρόνια, όταν μέσα στα κελιά του οδηγήθηκε προσχεδιασμένα στον θάνατο ο πρώην Πρόεδρος της Γιουγκοσλαβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς.

Ασυλία για τον UCK

Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης συγκροτήθηκε από τους Αμερικανούς μόνο και μόνο για να εξευτελιστούν στις γελοίες διαδικασίες του όσοι δεν έγιναν εξαρτήματα της νέας αμερικανοκρατίας. Γι’ αυτόν τον λόγο υιοθετεί συστηματικά δύο μέτρα και δύο σταθμά. Όταν πρόκειται για Σέρβους που πολέμησαν να κρατήσουν τη χώρα τους ενωμένη (χωρίς μάλιστα να κάνουν τίποτε χειρότερο απ’ ό,τι ατιμώρητα κάνει το Λονδίνο στη Βόρεια Ιρλανδία εδώ και δεκαετίες και η Μαδρίτη στη Χώρα των Βάσκων περισσότερα χρόνια), εφαρμόζεται η εσχάτη των ποινών, χωρίς καν πρώτα να αποφασιστεί.
Ενώ όταν πρόκειται για Βόσνιους ή Αλβανούς του Κοσόβου, τότε απαλλάσσονται πανηγυρικά λόγω έλλειψης επαρκών αποδεικτικών στοιχείων. Τα παραδείγματα βοούν, αποδεικνύοντας ότι το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης είναι το πιο διαβλητό και ανυπόληπτο δικαστήριο, η μεγαλύτερη παράγκα που έχει η Ευρώπη. Το πλέον πρόσφατο παράδειγμα είναι του 40χρονου σήμερα Κοσοβάρου, Ραμούς Χαραντινάι. Το γεγονός ότι του απαγγέλθηκαν 37 (και όχι 10 όπως του Κάρατζιτς) κατηγορίες για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, ότι η ίδια η Εισαγγελέας του σαθρού αυτού οικοδομήματος, Κάρλα ντελ Πόντε, τον χαρακτήρισε «αιματοβαμμένο γκάνγκστερ με στολή», ενώ εκπρόσωπος του ψευδοπρωθυπουργού του Κοσόβου, Θάτσι, τον χαρακτήρισε ανεπιθύμητο στην Πρίστινα, λέγοντας ότι «δεν θέλουμε να γίνει το Κόσοβο ζούγκλα» με τον ερχομό του, όλα αυτά λοιπόν δεν στάθηκαν ικανά για να πείσουν τους δικαστές της Χάγης ότι ο Ράμπο, όπως αποκαλούνταν λόγω των λιμνών αίματος που άφηνε απ’ όπου πέρναγε, είναι πράγματι ένοχος. Και αφέθηκε ελεύθερος λόγω έλλειψης στοιχείων, με αποτέλεσμα τώρα να συγκροτεί εκ νέου κόμμα, διεκδικώντας την πρωθυπουργία. Η αθώωσή του μάλιστα ξεπερνάει το σκάνδαλο, γιατί όλα αυτά τα χρόνια έχει έρθει στο φως της επικαιρότητας πλήθος στοιχείων που δείχνουν ότι από χιλιάδες σέρβους αιχμάλωτους αφαιρούνταν, πριν θανατωθούν, ζωτικά όργανα τα οποία στη συνέχεια οι μαφιόζοι του UCK τα προωθούσαν στη Δύση, στο πλαίσιο παράνομου εμπορίου οργάνων που είχαν στήσει. Τα γεγονότα αυτά μάλιστα τα περιγράφει η ίδια η Κάρλα ντελ Πόντε σε βιβλίο που εξέδωσε πριν από λίγους μήνες, χωρίς ωστόσο να αναζητήσει τους ενόχους ή να καταλογίσει πολιτικές ευθύνες στους Κοσοβάρους, όπως θα κάνει με τον Κάρατζιτς, προς δόξαν της δικαιοσύνης.
Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο μεροληπτεί λοιπόν συνειδητά υπέρ των Βόσνιων, των Κροατών και των Κοσοβάρων και εθελοτυφλεί κατά ρητή απαίτηση των νατοϊκών. Η δικαιοσύνη την οποία επικαλείται (και η οποία θα μπορούσε να αποδοθεί μόνο στο εσωτερικό της χώρας όπου θα κρίνονταν με ίδια κριτήρια κάθε έγκλημα ή υπερβολή που έγινε στο πλαίσιο ενός εμφυλίου και με απώτερο στόχο να κλείσουν τα τραύματα) δεν είναι παρά η εκδίκηση των νικητών που θέλουν να αφαιρέσουν από τους νικημένους ακόμη και το φωτοστέφανο του ανυποχώρητου, του αγωνιστή.
Άλλωστε, αν ήθελε το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο να αποδώσει δικαιοσύνη, ο πιο εύκολος τρόπος θα ήταν να ξεκίναγε με την προσαγωγή των πρωθυπουργών του εβραϊκού κράτους, αρχής γενομένης από τον πρώτο, τον Ντέιβιντ Μπεν Γκουριόν, μέχρι τον τελευταίο, τον Εχούντ Ολμέρτ, με την κατηγορία της γενοκτονίας του παλαιστινιακού λαού που συνεχίζεται εδώ και 60 χρόνια υπό το απαθές βλέμμα της διεθνούς κοινότητας, και να συνέχιζε με τη συμμορία των Μπους – Μπλερ – Αθνάρ και Μπερλουσκόνι, που ζήλεψαν τη δόξα των πιο βάρβαρων αποικιοκρατών και εισέβαλαν στο Ιράκ, οδηγώντας στον θάνατο εκατοντάδες χιλιάδες αθώους ανθρώπους, για να καταλάβουν τα πετρέλαια της χώρας. Αυτά δεν είναι εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας;