Ως πότε θα σαπίζει ο τόπος μας;

Ευνοϊκότατο στοιχείο για μια τέτοια ελπιδοφόρα εξέλιξη υπήρξε και ο διά δημοψηφίσματος εξοστρακισμός του ΒΥΣΣΟΔΟΜΟΥΝΤΟΣ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ ΘΡΟΝΟΥ. Όμως, ούτε το κεφαλαιώδους σημασίας αυτό γεγονός αξιοποιήθηκε καταλλήλως –και επωφελώς για την ελληνική πολιτική– από τους αιρετούς μας άρχοντες… (Οι πλείστοι υπουργοί μας επί των Εξωτερικών, με αιχμή Γιωργάκη και Ντόρα, υπήρξαν δούλοι των ΗΠΑ.)

Σήμερα τα πράγματα έφτασαν πλέον, έχοντας βάλει ο καθένας το αρνητικό του πετραδάκι από την εποχή της ανάρρησης του Σημίτη στην πρωθυπουργία, ΣΤΟ ΑΠΡΟΧΩΡΗΤΟ. Η σήψη, το τέλμα, η διαφθορά, η αισχροκέρδεια, τα συνεχή σκάνδαλα, η διαπλοκή και ο άκρατος ατομισμός δεσπόζουν παντού. Όσο για την αλληλεγγύη, αν εξαιρέσει κανείς ένα μικρό ποσοστό ανθρωπιστών που προέρχονται κυρίως από τα λαϊκά στρώματα, έχει καταντήσει έννοια κενή περιεχομένου.

Το ψάρι βρωμάει, ως γνωστόν, από το κεφάλι. Και βρωμάει αφόρητα και εξοργιστικά για τον κοσμάκη, αφού ΓΝΩΡΙΖΕΙ ότι το ψάρι αυτό, δηλαδή η συντριπτική πλειονότητα των κυβερνώντων, ΕΙΝΑΙ ΒΑΘΥΠΛΟΥΤΟ ΚΑΙ ΔΙΑΓΕΙ ΒΙΟΝ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΑ ΠΟΛΥΤΕΛΕΣΤΑΤΟΝ. Κάτι που ίσχυε επί Σημίτη και ισχύει, σε μεγαλύτερο ίσως βαθμό, και επί Καραμανλή. (Ο… πάμφτωχος Αλογοσκούφης στραγγαλίζει όσους από τους πένητες αναπνέουν ακόμα…)

Ελλείψει προτύπων εκ μέρους των πάσης φύσεως ηγεσιών, η ΜΠΟΧΑ διοχετεύεται και στο υπόλοιπο σώμα του ψαριού, πλην της ακρότατης άκρης της ουράς του, όπου εδρεύουν, όπως προανέφερα, οι φωτεινές εξαιρέσεις. Εκτός των ηγεσιών, δεν πρόκειται να χαριστώ, βέβαια, και σε μας τους απλούς πολίτες. Πάμπολλα είναι τα ράμματα και για τη δική μας γούνα. Σεβόμαστε εμείς το περιβάλλον; Κάνουμε οικονομία στο νερό όταν υπάρχει λειψυδρία; Σβήνουμε φώτα και ακινητοποιούμε ηλεκτρικές συσκευές όταν το δίκτυο της ΔΕΗ είναι υπερφορτωμένο; Όσο για τις καταστροφικές πυρκαγιές –δεν μιλάω για τους εμπρηστές ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΙΜΩΡΟΥΝΤΑΙ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΚΑ– ποιος πετάει μέσα στα δάση παλιά λάστιχα, αχρηστευμένα αυτοκίνητα, γυάλινες φιάλες και κάθε είδους εύφλεκτα σκουπίδια, αν όχι εμείς; Ποιος κάνει μπάρμπεκιου σε ειδυλλιακές δασικές περιοχές, διακινδυνεύοντας πυρκαγιά, αν όχι κάποιοι από εμάς; (Για τα «φακελάκια» δεν θα κάνω λόγο, διότι είναι πολύπλοκο το θέμα. Αν ανατρέξουμε, όμως, στο απώτατο παρελθόν, στην αρχή δηλαδή της αθέμιτης αυτής συναλλαγής, ποιος καλόμαθε τους μεσαίας και μεγάλης οικονομικής ισχύος ΑΠΛΗΣΤΟΥΣ να ζητάνε ρεγάλο για υπηρεσίες που εμπίπτουν στα επαγγελματικά τους καθήκοντα;)

Το κράτος, όσα και όσο αποτελεσματικά μέσα και να διαθέτει, δεν είναι δυνατόν να αντεπεξέρχεται όταν έχει απέναντί του την αδιαφορία, την αβελτηρία, τη χαζοχαρούμενη αμεριμνησία και τον απροσμέτρητο ωχαδερφισμό μας. Οφείλουμε, επομένως, να συνειδητοποιήσουμε ότι αποτελούμε κι εμείς αναπόσπαστες μονάδες του συνόλου και να συμπεριφερόμαστε αναλόγως. Δηλαδή ΥΠΕΥΘΥΝΑ.

Όνειρα θερινής νυκτός, θα πείτε με το δίκιο σας, αφού βιώνουμε οδυνηρά τη σημερινή απύθμενη κατρακύλα. Ο μέγιστος (και παραγνωρισμένος στις μέρες μας) Κωστής Παλαμάς γράφει στον αριστουργηματικό «Δωδεκάλογο του Γύφτου»:

«Και μην έχοντας άλλο σκαλί
να κατρακυλήσης πιο βαθειά
στου κακού τη σκάλα,
θα αισθανθής να σου φυτρώνουν
τα φτερά, ως χαρά, τα φτερά
τα προτινά σου τα μεγάλα».

Αυτά τα φτερά, τα προτινά, τα μεγάλα, έχουμε την αδόκητη τύχη να τα ενσαρκώνει σήμερα ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας. Μια προσωπικότητα μεγάλου κύρους. Ένας άνθρωπος νουνεχής, συνετός, που διαθέτει παρρησία και θάρρος και συλλαμβάνει τόσο τα μηνύματα των καιρών όσο και τον σφυγμό των συμπολιτών του.

Έτσι, επωφελούμενος από την 34η επέτειο της αποκατάστασης της δημοκρατίας στη χώρα μας, άδραξε την ευκαιρία για να τα πει χύμα και τσουβαλάτα. Χύμα και τσουβαλάτα ώστε να διαπερνά τον ψυχισμό και να αγγίζει τις καρδιές και των πιο αδιάφορων. Στον μνημειώδη και βαρυσήμαντο λόγο του στο Προεδρικό Μέγαρο, ενώπιον μάλιστα ΠΛΕΙΑΔΑΣ ΞΕΔΙΑΝΤΡΟΠΩΝ ΕΝΟΧΩΝ, καυτηρίασε χωρίς υπεκφυγές και διακριτικότητες τα κακώς κείμενα και δικαιολόγησε απόλυτα «την οργή των πολιτών όταν διαπιστώνουν ότι η πολιτική αντιμετωπίζεται ως όχημα προσωπικού πλουτισμού». Σημαντικό είναι το ρήμα που χρησιμοποίησε. «ΣΥΜΜΕΡΙΖΟΜΑΙ», είπε. Διατράνωσε δηλαδή ότι είναι ΟΡΓΙΣΜΕΝΟΣ και ο ίδιος.

Το σύνολο της ομιλίας του Προέδρου υπήρξε εξαιρετικό και μεστό περιεχομένου και συνιστώ σε όσους δεν την διάβασαν, να τη διαβάσουν με προσοχή. Προσωπικά επιθυμώ να εξάρω δύο καίρια σημεία της προεδρικής παρέμβασης που με εντυπωσίασαν και τα παραθέτω, ως εκ τούτου, αυτολεξεί. Στο πρώτο στηλιτεύει έμμεσα τα κόμματα για την ολιγωρία τους ή, το πιθανότερο, ΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥΣ να συγκαλύπτουν τα βαρύτατης μορφής ατοπήματα των στελεχών τους. Η σχετική διατύπωση του Προέδρου έχει ως εξής: «Τα κόμματα έχουν υποχρέωση απέναντι στον λαό να λογοδοτούν για τις αμαρτίες λίγων ή πολλών εκπροσώπων τους με τρόπο σαφή και συγκεκριμένο, χωρίς υπεκφυγές».

Με το δεύτερο σημείο της αιχμηρότατης παρέμβασής του ο κ. Παπούλιας απευθύνεται στο «σώμα των ψηφοφόρων», καλώντας το να επιβραβεύει τους άξιους, τους ικανούς και κυρίως τους τίμιους. Ιδού πώς έχει ακριβώς το λεχθέν: «Ο πολίτης έχει την ευθύνη να απαιτεί από αυτούς που τον αντιπροσωπεύουν ήθος και παραδειγματική συμπεριφορά, οφείλει δε να επιλέγει εκείνους που με τη διαδρομή τους στην πολιτική ζωή αποδεικνύουν διάθεση προσφοράς και αξιοπρέπεια». (Σαφέστατα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αναφέρεται σε μεμονωμένους υποψήφιους βουλευτές όλων των κομμάτων. Κάποιοι, όμως, δεν αποκλείεται να τον υπερερμηνεύουν, θεωρώντας ότι κλείνει το μάτι στο ανερχόμενο κόμμα του Αλέξη Τσίπρα…)

Θα κλείσω με μια κριτική παρατήρηση και ας με συμπαθάει ο πανάξιος ανώτατος άρχοντας της χώρας μας. Φρονώ ότι η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα, ο καίριος αυτός στυλοβάτης της Δημοκρατίας μας, νοσεί βαρύτατα. Από την εποχή του Κοσκωτά, και αν εξαιρέσουμε έναν περίπατο στον Κορυδαλλό ελαχίστων για μερικές εβδομάδες, ΚΑΝΕΝΑΣ καταχραστής του δημόσιου χρήματος δεν μπήκε στη φυλακή. Έμμεσα τα είπε αυτά ο κ. Παπούλιας στα κόμματα. Θα επιθυμούσα, όμως, να τα πει, έστω και διά της τεθλασμένης, και στους… μύστες της… τυφλής Δικαιοσύνης.