Των προβλημάτων ημών στοιχειωμένων «ημείς άδομεν»!
Ο κ. Καραμανλής άγει το πέμπτο έτος διακυβέρνησης και, αν ήθελε να διαφοροποιηθεί από την… αντιπολίτευση γενικώς, θα έπρεπε να απαριθμήσει τα αποτελέσματα της κυβερνητικής πολιτικής και, φυσικά, τις λύσεις σε αντίστοιχα στοιχειωμένα προβλήματα.
Αλλά, ποια αποτελέσματα; Η ακρίβεια (με εξαίρεση την περίοδο που επικεφαλής στο υπουργείο Ανάπτυξης ήταν οι κ. Δημήτρης Σιούφας και Γιάννης Παπαθανασίου) τσακίζει κόκαλα! Είναι αλήθεια ότι η Νέα Δημοκρατία παρέλαβε, ως κυβέρνηση, τον Μάρτιο του 2004 τον πληθωρισμό στο 2,7%, αλλά με αρνητική επίπτωση των τιμών των καυσίμων κατά -0,32 της εκατοστιαίας μονάδας. Αυτό σημαίνει ότι αν ήταν μηδενική η επίπτωση των καυσίμων στον πληθωρισμό, τότε, τον Μάρτιο, θα ήταν πάνω από 3%. Μετά τον Μάρτιο του 2004 άρχισαν οι διεθνείς τιμές πετρελαίου να σπάνε το ένα μετά το άλλο όλα τα ρεκόρ, με αποτέλεσμα η συμβολή των καυσίμων στον πληθωρισμό να είναι συνεχώς κοντά και πιο πάνω από μία εκατοστιαία μονάδα (τον Απρίλιο του 2005, για παράδειγμα, η συμβολή των καυσίμων στον πληθωρισμό ήταν 1,08 εκατοστιαίες μονάδες, τον Ιούνιο του 2005 ήταν 1,10 εκατοστιαίες μονάδες, τον Ιούλιο του 2005 ήταν 1,13 εκατοστιαίες μονάδες, τον Αύγουστο ήταν 1,21 εκατοστιαίες μονάδες, τον Σεπτέμβριο του 2005 ήταν 1,35 εκατοστιαίες μονάδες για να φτάσει τον Ιανουάριο του 2006 στις 1,38 εκατοστιαίες μονάδες!). Παρά τις σημαντικές αυτές επιπτώσεις των καυσίμων στον Γενικό Δείκτη Τιμών Καταναλωτή, ο πληθωρισμός, όταν ήταν υπουργός Ανάπτυξης ο κ. Δημήτρης Σιούφας και υφυπουργός Ανάπτυξης ο κ. Γιάννης Παπαθανασίου, κατέβηκε στα χαμηλότερα επίπεδα μετά το 2001, δηλαδή στο 2,5% τον Απρίλιο του 2007, τον Ιούλιο του 2007 και τον Αύγουστο του 2007, ενώ τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2007 είχε διαμορφωθεί στο 2,6%. Ο πληθωρισμός άρχισε να παίρνει την ανηφόρα κυρίως μετά τον Νοέμβριο του 2007 (3,9%) για να φτάσει τον περασμένο Μάιο και Ιούνιο στο 4,9%, εξαιτίας κυρίως πάλι της συμβολής των καυσίμων και της δυσμενούς ευρωπαϊκής και παγκόσμιας συγκυρίας και όχι μόνο.
Επίσης, η σπατάλη στον δημόσιο τομέα και σε πολλές δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς «πάει σύννεφο», διότι, παρά τη νομοθεσία που ισχύει από το 1996, πολυάριθμοι δημόσιοι οργανισμοί και υπηρεσίες, ενώ επιχορηγούνται αγρίως από τον κρατικό προϋπολογισμό, δεν υπάγονται στη διαδικασία του Δημόσιου Λογιστικού και δεν καταρτίζουν ισολογισμούς και απολογισμούς. Η περίπτωση της σπατάλης στον ΟΣΕ, που την αποκάλυψε απόρρητη έκθεση του υπουργού Μεταφορών κ. Κωστή Χατζηδάκη, επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.
Να συνεχίσουμε και με άλλα στοιχειωμένα προβλήματα που παραμένουν επί δεκαετίες στο απυρόβλητο; Να συνεχίσουμε. Το ποσοστό της φτώχειας παραμένει στα ίδια σχεδόν επίπεδα (στο 21%) την τελευταία δεκαετία, παρά την ισχυρή οικονομική ανάπτυξη και τον πακτωλό των κοινοτικών πόρων και τις υψηλές κρατικές μεταβιβάσεις προς οικονομικά ασθενέστερες ομάδες του ελληνικού πληθυσμού. Αυτό σημαίνει ότι ένα μεγάλο μέρος της ανάπτυξης και των κρατικών δαπανών δεν πιάνουν καθόλου σχεδόν τόπο. Να υπενθυμίσουμε ακόμα τη διαφθορά και την παραοικονομία, που είναι μια σύγχρονη Λερναία Ύδρα, την ανεργία, που παραμένει σε υψηλά επίπεδα παρά τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και την ικανοποιητική αύξηση της απασχόλησης, το δημόσιο χρέος, που υπερίπταται σε υψηλότατα επίπεδα, εξαιτίας κυρίως της ανάληψης χρεών τρίτων και καταπτώσεων εγγυήσεων ζημιογόνων δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών (βλέπε, για παράδειγμα, ΟΣΕ!) και αποτελεί εμπόδιο για την άσκηση κοινωνικής και διαρθρωτικής πολιτικής, το υψηλό έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, που αποτελεί κι αυτό κορυφαίο σύμπτωμα των μόνιμων διαρθρωτικών αδυναμιών της ελληνικής οικονομίας, τα εξοντωτικά προβλήματα καθημερινότητας του πολίτη, που ταλαιπωρείται αφάνταστα και χωρίς έλεος στους δρόμους, στις δημόσιες υπηρεσίες, στις συγκοινωνίες, στα νοσοκομεία. Να θυμίσουμε το χάος στην παιδεία, τον εφιάλτη του Ασφαλιστικού (αντιμετωπίστηκε μόνο σχεδόν με την… ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων, που δεν συνιστά προφανώς καμιά ουσιαστική μεταρρύθμιση!) και του δημογραφικού (μια προβολή δημογραφικών στοιχείων αποκαλύπτει ότι δεν θα υπάρχουν… Έλληνες στην Ελλάδα σε πενήντα χρόνια!).
Αλλά, φευ! «Των οικιών ημών εμπιμπραμένων, ημείς άδομεν». Όλοι άδομεν: εκάστοτε κυβερνήσεις, εκάστοτε αντιπολιτεύσεις, κοινωνικοί εταίροι, «παράγκες»…