ΣΤΑΘΕΡΗ ΠΟΡΕΙΑ ΦΘΟΡΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΣΟΚ
Το ΠΑΣΟΚ εκφράζει, είναι μέρος μιας παράταξης. Η πορεία του από το 1996 και μετά, από τον θάνατο του ιδρυτή και φυσικού του ηγέτη Ανδρέα Παπανδρέου, είναι πορεία είτε μετάλλαξης είτε φθοράς. Τα πρώτα χρόνια (1996 – αρχές 2004) καταβλήθηκε συνειδητή και μεγάλη προσπάθεια από τον διάδοχο του Α. Γ. Παπανδρέου στην ηγεσία Κων. Σημίτη να αλλάξει το ΠΑΣΟΚ σ’ ένα δυτικοευρωπαϊκού τύπου φιλελεύθερο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, με διαφορές ανύπαρκτες ή δυσδιάκριτες από τα δεξιά φιλελεύθερα κόμματα και με στόχο την επέκταση του κόμματος στα νερά όπου ψαρεύει ο συντηρητισμός, κάτι που σε μεγάλο βαθμό κατορθώθηκε. Το ΠΑΣΟΚ ως κομματικός οργανισμός – μηχανισμός δεν αντέδρασε προκειμένου να διαφυλάξει τα κεκτημένα, και κυρίως την εξουσία που ήδη είχε από τον Οκτώβριο του 1981 (με ένα πολιτικό διάλειμμα τριάμισι χρόνων, από τον Απρίλιο του 1990 έως τον Σεπτέμβριο του 1993, όταν κυβέρνησε η επίσης μεταλλαγμένη Νέα Δημοκρατία υπό τον κ. Κ. Μητσοτάκη) και φυσικά δεν είχε καμιά διάθεση να τη χάσει, να την «παραχωρήσει» σε άλλο κόμμα. Έτσι, ο μηχανισμός και τα οργανωμένα μέλη έκαναν ότι δεν άλλαξε τίποτα, ότι δεν καταλάβαιναν πως η διακυβέρνηση και οι ιδέες Σημίτη δεν είχαν ούτε γεωγραφική σχέση μʼ αυτές του Α. Γ. Παπανδρέου και με το ΠΑΣΟΚ που ήξεραν. Όμως η στάση αυτή είχε κόστος και πληρώθηκε. Όταν ο κ. Σημίτης κατάλαβε ότι δεν μπορεί να κυβερνήσει άλλο και ότι θα έχανε πανηγυρικά τις επερχόμενες εκλογές του 2004, στο τέλος του 2003 αποφάσισε να «παραχωρήσει» την ηγεσία του κόμματος (μένοντας ο ίδιος πρωθυπουργός έως τις εκλογές) στον Γιώργο Παπανδρέου. Ο τελευταίος δέχτηκε διότι δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς (θα ήταν ένας Παπανδρέου που αρνήθηκε να πάρει στα χέρια του την τύχη της παράταξης αν αρνιόταν) και παρέλαβε ένα ΠΑΣΟΚ το οποίο μπορούσε μόνο να χάσει. Και στις 7 Μαρτίου 2004 που έγιναν οι εθνικές εκλογές, έχασε από τη Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή. Όλοι ήξεραν και παραδέχονταν (ακόμα και οι φίλοι του κ. Σημίτη) ότι ήταν μια ήττα για την οποία δεν ευθυνόταν ο Γ. Α. Παπανδρέου. Πέρασαν άλλα τριάμισι χρόνια και ξανάγιναν εκλογές, τον Σεπτέμβριο του 2007. Και το ΠΑΣΟΚ ξαναέχασε. Και πάλι αρκετοί (όχι όλοι αυτήν τη φορά) είπαν πως «δεν φταίει ο Γιώργος, το κόμμα ήταν σε άθλια κατάσταση, είχε χάσει την ταυτότητά του, θέλει πολλή δουλειά για να ξαναγίνει ΠΑΣΟΚ». Και μπορεί να έχουν δίκιο, κυρίως στο ότι «θέλει πολή δουλειά για να ξαναγίνει ΠΑΣΟΚ» και να φύγουν οι μνήμες και οι εικόνες που απομάκρυναν τον κόσμο από το κόμμα και τον έστειλαν στη ΝΔ αναζητώντας ζεστασιά και ανθρωπιά. Όσα δηλαδή έβρισκαν αυτονόητα στο ΠΑΣΟΚ, αλλά και λόγω ταυτότητας του κόμματος από την ίδρυσή του.
Το πρόβλημα για το ΠΑΣΟΚ είναι ότι σήμερα, περίπου έναν χρόνο μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2007, βρίσκεται στο ίδιο και χειρότερο επίπεδο. Δεν αλλάζει, δεν συγκινεί, δεν ανακάμπτει. Στις δημοσκοπήσεις, σε όλες τις δημοσκοπήσεις, βρίσκεται σταθερά πίσω από τη Νέα Δημοκρατία 3-4 ποσοστιαίες μονάδες. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ευθύνη και του αρχηγού. Ακόμα κι αν τα έχει κάνει όλα σωστά (αν και δεν υπάρχει αντικειμενικό μέτρο ορθότητας), το κόμμα που διευθύνει δεν ανακάμπτει, δεν παίρνει πάνω του, δεν μοιάζει να αποτελεί λύση εξουσίας. Εξακολουθεί να απωθεί τον κόσμο, άρα είναι προφανές ότι χρειάζεται άλλα πρόσωπα και άλλες πολιτικές. Πολιτικές κατανοητές, αποδεκτές και λειτουργικές για τα προβλήματα της καθημερινότητας των ανθρώπων. Και πρόσωπα που δεν προκαλούν, δεν θυμίζουν σημιτισμό και λόγους για τους οποίους το ΠΑΣΟΚ καταψηφίστηκε (αλλά, και ακόμα χειρότερα, κατέστη αντιπαθές) και δεν παραπέμπουν ευθέως στο παρελθόν. Είναι βέβαιο ότι οι αποφάσεις αυτές είναι δύσκολες και έχουν κόστος, αφού προϋποθέτουν ρήξεις και ανατροπές. Αλλά κι αυτό είναι πλέον προφανές σε όλους, το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στην ιστορική φάση όπου χρειάζεται μόνον τέτοιες, επώδυνες και καθοριστικές αλλαγές. Αν γίνουν, κάτι μπορεί να συμβεί. Αν όχι, η πορεία φθοράς και τέλματος είναι προδιαγεγραμμένη.