Αμνηστία ή αμνησία;

Όπως τόνισε, πολύ σωστά, ο επίτιμος πρόεδρος της ΕΔΕΚ Βάσος Λυσσαρίδης, «αποτελεί διπλή πρόκληση τις ημέρες αυτές το αίτημα του χουντικού Δ. Ιωαννίδη να υποβάλει αίτημα χάριτος… αντί να ζητά ο ίδιος την κάθαρση και την τιμωρία του»…
Τι στ’ αλήθεια έχουμε; Μια επιεική και συγχωρούσα δημοκρατία ή απλώς μια αμνήμονα δημοκρατία στην οποία το περιεχόμενο και η συμβολική διάσταση της απόδοσης δικαιοσύνης για τα εγκλήματα της δικτατορίας αποτελούν μια περιττή πολυτέλεια για τους καιρούς της ευτέλειας στους οποίους ζούμε;
Η συζήτηση για την αμνήστευση, ουσιαστικά, των χουντικών πραξικοπηματιών άνοιξε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1980, με πρωταγωνιστή τον αείμνηστο αγωνιστή Ανδρέα Λεντάκη, που μίλησε τότε για αμνήστευση.
Τιμάμε και σεβόμαστε σε κάθε περίπτωση τις δηλώσεις μεγαθυμίας των αντιστασιακών και αγωνιστών που υπέστησαν τα πάνδεινα την εποχή της δικτατορίας.
Όμως τα εγκλήματα των χουντικών δεν εστράφησαν κατά προσώπων. Συντελέσθηκαν σε βάρος ενός ολόκληρου λαού, κατέλυσαν τις ελευθερίες του, καταπάτησαν τα δικαιώματά του. Γύρισαν την ιστορία της πατρίδας μας πολλά χρόνια πίσω.
Έχουν δίκιο βέβαια οι αντιστασιακοί αυτοί όταν αποφαίνονται ότι «η δημοκρατία δεν εκδικείται, δεν φοβάται, δεν μνησικακεί». Όμως ταυτόχρονα η δημοκρατία θεμελιώνεται στην ιστορική μνήμη, η δημοκρατία παιδαγωγεί, η δημοκρατία σέβεται τις αποφάσεις της, το περιεχόμενο και όχι την εξωτερική μορφή της ποινής.
Πριν καταθέσει την αίτηση χάριτος ο εγκληματίας Ιωαννίδης, θα έπρεπε τουλάχιστον να σεβαστεί ότι μόλις πριν από μία εβδομάδα οι κύπριοι γονείς έθαβαν τα οστά των ηρώων τους από τον ομαδικό τάφο όπου ρίχτηκαν, εκτελεσμένοι από τους Τούρκους…
Αιδώς Αργείοι!
ΟΦΙΣ