Η ύπαρξη δύο συνομοσπονδιών διχάζει το εργατικό κίνημα!

Πρόκειται για τα βασικά σημεία της τοποθέτησης του αντιπροέδρου της ΑΔΕΔΥ κ. Ηλ. Βρεττάκου στα ερωτήματα της μεγάλης έρευνας της εφημερίδας μας. Και ο κ. Βρεττάκος, όπως και το σύνολο των ερωτηθέντων, είναι σαφής: Αλλαγές τώρα, διαφορετικά η κατάσταση θα είναι μη αναστρέψιμη… Θα περάσουν όμως τα συνδικαλιστικά στελέχη από τα λόγια στα έργα; Αυτό είναι το στοίχημα για τις ηγεσίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.
Η πολύ ενδιαφέρουσα τοποθέτηση του αντιπροέδρου της ΑΔΕΔΥ έχει ως εξής:
Η απομαζικοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος είναι μέγιστο πρόβλημα. Τι πρέπει να γίνει ώστε τα συνδικάτα να αποτελέσουν και πάλι πόλο έλξης για τους εργαζόμενους;
– Το σ.κ. στην Ευρώπη αλλά και στη χώρα μας παρά τις όποιες αναλαμπές του βρίσκεται σε κρίση. Αδυνατεί να συσπειρώσει τους εργαζομένους, να προασπίσει τα ιδιαίτερα κλαδικά αιτήματά τους και πολύ περισσότερο τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.
Υπάρχουν σοβαρά προβλήματα που συνδέονται με τον όλο προσανατολισμό του σ.κ., τη συναίνεση, την απουσία εμπιστοσύνης από τους εργαζομένους, την αναποτελεσματικότητα, τα προβλήματα μαζικότητας.
Οι αιτίες για την ύπαρξη των παραπάνω προβλημάτων είναι πολλές και μπορούν να αναζητηθούν σε εξωγενείς αλλά και εσωτερικούς παράγοντες.
Η κυριαρχία για παράδειγμα του νεοφιλελευθερισμού σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, η πτώση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού -ανεξάρτητα από την όποια κριτική απέναντί τους- μπορεί να αξιολογηθεί ως ένα αντικειμενικό πρόβλημα που έχει οδηγήσει σε έναν αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων και προσδιορίζει σε μεγάλο βαθμό την πορεία του ίδιου του σ.κ.
Παρόμοιες αιτίες είναι αυτές που έχουν σχέση με τις νέες τεχνολογίες και τον τρόπο που αξιοποιούνται από το κεφάλαιο, από την αύξηση της ανεργίας, της ανασφάλειας, των ελαστικών εργασιακών σχέσεων.
Ταυτόχρονα ο ατομισμός, η υπονόμευση των συλλογικών αξιών και της συλλογικής δράσης έχουν τις επιπτώσεις τους και στο σ.κ.
Πέρα όμως από τις παραπάνω αιτίες υπάρχουν και αυτές που διακρίνουμε στο ίδιο το σ.κ. και που βέβαια παρόλο που μπορεί να παρουσιάζονται αυτόνομα, συνδέονται με την πολιτική και τα μέσα που χρησιμοποιεί το κεφάλαιο για να περάσει τα σχέδιά του.
Τέτοιες αιτίες είναι:
– Ο προσανατολισμός του σ.κ. Το σ.κ. έχει σε μεγάλο βαθμό εγκαταλείψει τα ταξικά συμφέροντα των εργαζομένων που εκπροσωπεί και τους ταξικούς αγώνες. Αποδέχεται τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και περιορίζει τις παρεμβάσεις του σε δευτερεύοντα θέματα. Δέχεται επίσης επιλογές που διαχωρίζουν τους εργαζομένους σε παλιούς και νέους, μόνιμους και έκτακτους π.χ. μονιμότητα ΟΤΕ, ιδιωτικοποιήσεις κάποιων υπηρεσιών, ελαστικές εργασιακές σχέσεις.
– Η έντονη κομματικοποίηση και παραταξιοποίηση. Η γνωστή δηλαδή πολιτική που χρησιμοποιεί τα συνδικάτα για το πέρασμα των κομματικών και κυβερνητικών σκοπιμοτήτων.
– Η έντονη παραταξιακή λογική και ο ρόλος που έχουν παίξει και παίζουν οι μεγάλες κυβερνητικές παρατάξεις φαλκιδεύει τα συνδικάτα και την παρέμβασή τους.
– Η χρησιμοποίηση των συνδικάτων για ιδιοτελείς σκοπούς.
Το πρόβλημα εμφανίζεται τόσο σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής όσο και στους επιμέρους χώρους.
Το γεγονός ότι κάποιοι άλλαξαν ρόλο μέσα σε λίγες μέρες και υλοποίησαν ως κυβερνητικοί παράγοντες αυτά που αντιπάλευαν δημιούργησε και δημιουργεί κρίση αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης στον κόσμο.
– Το πρόβλημα της οργανωτικής ενότητας και μαζικότητας είναι ένα από τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα το σ.κ. Το πρόβλημα παρουσιάζεται με πολλές διαστάσεις. Με την πολύ μικρή συμμετοχή των εργαζομένων στα συνδικάτα (η συνδικαλιστική πυκνότητα για τον ιδιωτικό τομέα δεν ξεπερνά το 15%). Με τη μικρή συμμετοχή των εργαζομένων στις παρεμβάσεις του σ.κ. (άμαζες Γενικές Συνελεύσεις κ.λπ.), με τη μικρή συμμετοχή εκτός εξαιρέσεων στις απεργιακές κινητοποιήσεις και συγκεντρώσεις.
– Με τον μεγάλο αριθμό Ομοσπονδιών και Πρωτοβάθμιων Σωματείων, που έχει αρνητικές επιπτώσεις στην οργανωτική ενότητα του σ.κ. Ο κατακερματισμός του σ.κ. αξιοποιείται για τη δημιουργία κλαδικών αντιθέσεων, συντεχνιακής λογικής, αναποτελεσματικότητας των αγώνων.
– Με την ύπαρξη δύο Συνομοσπονδιών, της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.
– Με την απουσία κάλυψης όλων των εργαζομένων και ιδιαίτερα αυτών που εργάζονται με ελαστικές εργασιακές σχέσεις (ωρομίσθιοι, έκτακτοι, συμβασιούχοι έργου, μερικής απασχόλησης κ.λπ.).
– Με την απουσία γυναικών και νέων από τα Συνδικάτα.