Διεθνές Οικονομικό Βαρόμετρο
1
Νέα από το μέτωπο της ανεργίας. Νέο γύρο απολύσεων προγραμματίζουν οι μεγάλες παγκοσμιοποιημένες επιχειρήσεις. Η μεγαλύτερη τράπεζα στον κόσμο, όχι όμως και η ανθηρότερη μετά την κρίση στη στεγαστική αγορά, η Citigroup, ανακοίνωσε ότι αποφάσισε την απόλυση 6.500 εργαζομένων στο τμήμα επενδύσεων. Ήδη έχει προαναγγείλει και άλλες 13.000 απολύσεις από τα άλλα τμήματά της. Η περιβόητη Goldman Sacks (χρηματιστηριακή εταιρεία, που ασχολείται και με την «παραγωγή» υπουργών και ανώτατων αξιωματούχων των Διεθνών Οικονομικών Οργανισμών) ανακοίνωσε ότι καταρτίζει μελέτη με στόχο τη μείωση του προσωπικού της τουλάχιστον κατά 10%. Η μεγαλύτερη τράπεζα της Ιταλίας, η Unicredit, προγραμματίζει την απόλυση 9.000 εργαζομένων λόγω κατάργησης ισάριθμων θέσεων εργασίας στα υποκαταστήματα που διατηρεί σε άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Η γνωστή μας αυτοκινητοβιομηχανία Volvo ανακοίνωσε στις 25 Ιουνίου ότι είναι έτοιμη να προβεί σε μείωση του προσωπικού της άμεσα κατά 2.000 άτομα. Τέλος, από τη διοίκηση της γνωστής μας Siemens διέρρευσε η πληροφορία ότι σύντομα θα ανακοινώσει 15.000 απολύσεις εργαζομένων. Λέτε να έχασε τη ρευστότητά της από τις μίζες που σκόρπιζε (και σκορπάει;) δεξιά κι αριστερά; Φαντάζεστε πόσο θα φουντώσει ο χορός των απολύσεων, όταν και επίσημα καθιερωθεί η εβδομάδα των 65 ωρών εργασίας. Να γιατί θεωρούμε ότι η εργατική τάξη βρίσκεται υπό διωγμό από τον νεοφιλελευθερισμό.
2
Οι σοσιαλιστές της Βρετανίας (εννοώ την κυβέρνηση του Εργατικού Κόμματος) βρήκαν τη συνταγή για την αντιμετώπιση του πληθωρισμού. Και είναι απλή: να μειωθούν οι πραγματικοί μισθοί! Αυτό με μασημένα από ντροπή (!) λόγια υποστήριξε σε δηλώσεις του προ ημερών ο «σοσιαλιστής» υπουργός Οικονομίας της Βρετανίας Άλιστερ Ντάρλιν, μιλώντας για τον πληθωρισμό στη χώρα του, που τον περασμένο μήνα έφτασε στο 3,3%. Και ισχυρίστηκε ότι οι πληθωριστικές πιέσεις δεν προέρχονται από τη χώρα του, εννοώντας προφανώς ότι είναι εισαγόμενες. Και κάλεσε όλους τους Βρετανούς να αντιμετωπίσουν την απειλή των πληθωριστικών πιέσεων. Μέχρις εδώ ανεκτά τα όσα είπε. Όλοι οι υπουργοί Οικονομίας βρήκαν την αιτία του κακού. Ο πληθωρισμός είναι «εισαγόμενος», και αυτοί δεν φταίνε καθόλου! Η συνέχεια όμως των δηλώσεών του ήταν καυτή. Ισχυρίστηκε ότι για να συγκρατηθούν οι πληθωριστικές πιέσεις «η αναπροσαρμογή των αμοιβών πρέπει να ταιριάζει με τον στόχο μας για πληθωρισμό 2%. Γιατί όποια και να είναι η αναπροσαρμογή της αμοιβής εξανεμίζεται από τις αυξανόμενες τιμές στα μαγαζιά». Και οι «σοσιαλιστικές» κυβερνήσεις τι κάνουν, κύριε Ντάρλιν, για να συγκρατήσουν τις τιμές; Απλώς διαβάζουν με αφοσίωση τις συνταγές του νεοφιλελευθερισμού και τις εφαρμόζουν με φανατισμό. Ο νεοφιλελευθερισμός βρήκε τη συνταγή. Όλα τα βάρη στους εργαζομένους. Την εκτέλεση της συνταγής πρόθυμα την ανέλαβαν οι «σοσιαλιστές» και οι ανανήψαντες Αριστεροί, με αντάλλαγμα την άνοδό τους στην εξουσία. Οι λαοί τούς κατάλαβαν, κάπως αργά βέβαια, και συνεχώς τους μαυρίζουν. Το αξίζουν!
3
«Στοιχήματα» άρχισαν να παίζονται γύρω από την τιμή του πετρελαίου. Οι «επενδυτές» ξεθάρρεψαν με τη φημολογία για επέμβαση των ΗΠΑ – Ισραήλ εναντίον του Ιράν και ορισμένοι αγόρασαν συμβόλαιο με τιμή option στα 300 δολάρια το βαρέλι για το τέλος της φετινής χρονιάς! Το συμβόλαιο αυτό προφανώς ονομάστηκε «Lottery tickets». Σκέτη λοταρία δηλαδή. Αν τελικά πραγματοποιηθεί η επέμβαση, τότε η τιμή μπορεί να φτάσει και στα 500 δολάρια. Το Ιράν προειδοποίησε ότι αν δεχθεί επίθεση θα αντεπιτεθεί στα στενά του Ορμούζ, δηλαδή στα στενά μεταξύ του Ιράν και της Χερσονήσου όπου βρίσκονται τα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Ομάν. Περίπου το 85% των εξαγωγών πετρελαίου των χωρών του Περσικού Κόλπου, κάπου 12 εκατ. βαρέλια ημερησίως, πραγματοποιούνται με δεξαμενόπλοια που διέρχονται από τα στενά του Ορμούζ. Φαντάζεστε μια ανάφλεξη στην περιοχή αυτή τι θα σημάνει. Διακοπή της συνεχούς ροής πετρελαίου στις χώρες της Δύσης και «ανάφλεξη» των τιμών. Και όχι μόνον του πετρελαίου. Σε μια τέτοια κατάσταση ποντάρουν σήμερα οι επενδυτές – καιροσκόποι. Στο μεταξύ, έχουν κλείσει και πολλά συμβόλαια με τιμή option 200 δολάρια/βαρέλι στο τέλος του 2008. Άραγε ο Μπους θα ανοίξει τελικά την πόρτα του φρενοκομείου, πριν παραδώσει την εξουσία;