«Απέραντο φρενοκομείο»

Ίσως να μην υπάρχει άλλη ιστορική περίοδος σαν τη σημερινή. Έχουμε ζήσει τον αμοραλισμό του αστικού πολιτικού κόσμου, τις ωμές και κυνικές δολοπλοκίες των μηχανισμών του, πολλές φορές. Έχουμε «περικυκλωθεί» από τις πνιγηρές αναθυμιάσεις της πολιτικής παρακμής δεκάδες φορές. Και έχουμε νιώσει, πάρα πολλές φορές, στο πετσί μας, το παγερό ρίγος από τις μακάβριες γκριμάτσες των πολιτικών αστικών «ανωμαλιών».
Αυτό, όμως, που ζούμε σήμερα είναι ασύλληπτο: Είναι το «απέραντο φρενοκομείο» της καπιταλιστικής σήψης, η ολοκληρωτική και γενικευμένη «δικτατορία» της αγοραίας δολοφονίας της πολιτικής και της σκέψης: η πλέον αποτρόπαια μορφή κυριαρχίας των μηχανισμών και των εγκάθετων προβοκατόρων τους.
Το 1965 και το 1989 ωχριούν μπροστά στο σημερινό «καθεστώς» της πολιτικής αθλιότητας. Σήμερα έχουν «σπάσει» όλοι οι οχετοί της καπιταλιστικής σήψης και εκτοξεύονται, σαν ορμητικός χείμαρρος, όλες οι ακαθαρσίες. Μας έχουν κατακλύσει από παντού τα λύματα και τα ποικίλα τρωκτικά των υπονόμων. Και δεν είναι μόνο αυτό. Το πλέον αποτρόπαιο είναι ότι όλα αυτά τα τρωκτικά των υπονόμων, βουτηγμένα ολόκληρα μέσα στα λασπόνερα, εμφανίζονται σαν πολιτικοί και ηθικοί εισαγγελείς, σαν ιεροκήρυκες της πολιτικής εντιμότητας και ήθους!
Ένα «απέραντο φρενοκομείο» της σήψης αυτού του κόσμου και αποτρόπαιο συγχρόνως, των πολιτικών, των θεσμών, των διανοουμένων και των δημοσιογράφων. Αυτοί οι τελευταίοι αναπαράγουν και ανακυκλώνουν, σε διατεταγμένη υπηρεσία (συνειδητά ή ασυνείδητα), τη σαπίλα των αφεντικών τους, τα δόλια παιχνίδια τους και τις δολοπλοκίες τους. Βρίσκονται μέσα στην εστία της διαπλοκής και μιλάνε εναντίον της διαπλοκής, επικαλύπτοντας την εστία (τη βιομηχανία των ΜΜΕ) και την οικονομική μήτρα των σκανδάλων και της διαφθοράς. Εκτελούν τις εντολές των αφεντικών, προβάλλουν τα κάθε λογής πολιτικά τρωκτικά για να χύσουν το γκεμπελικό τους δηλητήριο και δολοφονούν τις ιδέες και την πολιτική με τη μετάθεση κάθε σοβαρού ζητήματος στα «διεφθαρμένα» πρόσωπα, στα «σενάρια», στις φήμες, στις «προσωπικές σπιλώσεις». Φυσικά οι οικονομικοί μηχανισμοί που κινούν τα νήματα, οι «ιμάντες» της διαπλοκής -τα ΜΜΕ-, τα ίδια τα σκάνδαλα αυτών των οικονομικών μηχανισμών και του παρακράτους τους τα αφήνουν στο απυρόβλητο!

Δολοφονία της Πολιτικής

Μόνο σε ένα τέτοιο καθεστώς τα πολιτικά τρωκτικά θα αποτελούσαν «πηγή» μαρτυρίας. Οι αστυνομικοί μηχανισμοί χρησιμοποιούσαν πάντα τον προβοκάτορα και τον χαφιέ τους σαν «πηγή» πληροφοριών. Αυτό όμως που περιοριζόταν στη σφαίρα της αστυνομικής δίωξης των ιδεών και της πολιτικής τώρα επιβάλλεται στο σύνολο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.
Και αυτό είναι το μακάβριο καθεστώς της Νέας Εποχής: Η ολοκληρωτική δολοφονία της πολιτικής σκέψης και των Ιδεών με την επιβολή της αστυνομικής «πολιτικής λογικής».
Η ιδεολογική αντιπαράθεση και η πολιτική κριτική αντικαθίστανται με τις προβοκατόρικες λογικές του «εκσυγχρονιστικού» παρακράτους και των προβοκατόρων του δημοσιογράφων και «πολιτικών».
Το να ρίχνεται τέτοια λάσπη στο ΚΚΕ επειδή δεν πήγε βουλευτής του σε μια «Επιτροπή», όταν ασταμάτητα έχει καταστήσει σαφείς και γνωστές τις πολιτικές του θέσεις πάνω στο ζήτημα, αυτό είναι παράκρουση προβοκάτσιας. Προβοκάτσια που δολοφονεί κυριολεκτικά την πολιτική σκέψη και μεταθέτει το ζήτημα από την αρένα της σύγκρουσης ιδεών και πολιτικών στον βούρκο της λάσπης και της παραπολιτικής χυδαιότητας…
Μεταθέτει, επιπλέον, την πολιτική συζήτηση για τα σκάνδαλα και τη σήψη στα αστυνομικά, γαργαλιστικά σενάρια και στη σκανδαλολογική φλυαρία. Δηλαδή συγκαλύπτει τα σκάνδαλα, παρακάμπτει το πολιτικό ζήτημα και αθωώνει όχι μόνο το σύστημα, αλλά και τους σάπιους θεσμούς του, τα κόμματα και τις άλλες θεσμικές δομές εξουσίας.
Και η αναπαραγωγή αυτών των προβοκατόρικων αθλιοτήτων από τα ΜΜΕ και από τα διαπλεκόμενα συγκροτήματα του Τύπου («νταβατζήδες») αποδεικνύει, σε όποιον επιμένει ακόμα να σκέπτεται, όλο το «πολιτικό» παιχνίδι που παίζεται σήμερα, καθώς και τον ρόλο των ποικίλων προβοκατόρων.
Η σιωπή μπροστά σε τέτοιες αθλιότητες, η σιωπή μπροστά σε όλες αυτές τις καρκινώδεις μεταστάσεις της σήψης, είναι ΣΥΝΕΝΟΧΗ.
ΟΛΟΙ πρέπει να αντιδράσουμε.
Η υπόθεση ξεπερνάει το ΚΚΕ. Δεν είναι υπεράσπιση του ΚΚΕ. Είναι υπεράσπιση της Πολιτικής.
Υπερασπιζόμαστε τον ιδεολογικό αγώνα και την πολιτική κριτική.
ΟΧΙ στην προβοκατόρικη σπίλωση των ιδεών και της πολιτικής.
Το ΚΚΕ, και οποιοδήποτε κόμμα, πρέπει να κριτικάρεται πολιτικά, να αντιπαραθέτουμε τις δικές μας ιδέες και πολιτικά επιχειρήματα και όχι να το δυσφημίζουμε ασύστολα.
Αυτό, όμως, είναι και το μεγάλο πρόβλημα των αρουραίων του καθεστώτος. Δεν έχουν ιδέες και πολιτικές απόψεις να αντιπαραθέσουν. Είναι η ίδια η καθεστωτική σαπίλα.
Γι’ αυτό ανατρέχουν σε προβοκατόρικα ουρλιαχτά, σε ψεύδη ή πίσω στη Σοβιετική Ένωση!
Και το σπουδαιότερο: Μετατοπίζουν το πελώριο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ και ΠΟΛΙΤΙΚΟ ζήτημα των σκανδάλων στο κατά πόσον το ΚΚΕ είναι συνεπές κομμουνιστικό κόμμα!
Κόπτονται τα τρωκτικά κάθε είδους για την κομμουνιστική αυθεντικότητα του ΚΚΕ!