Αναστήλωση της «αξιοπρέπειας της πολιτικής»
Ειδικότερα τα κόμματα εξουσίας, στην προοπτική να καταστούν διαχειριστές, και κατ’ επέκτασιν νομείς της εξουσίας, πολιορκούνται, εμφανώς και αοράτως, «από Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες», τις πολυεθνικές, που επιζητούν μέσω των ελαστικών πολιτικών συνειδήσεων να καταστούν συγκοχλιαριούχοι, κατά τον χαρακτηρισμό του δηκτικού Εμμανουήλ Ροΐδη, στη νομή της εξουσίας και στην αποστράγγιση της «δημόσιας χύτρας», ή, κατά το κοινώς λεγόμενο, της Εθνικής Κάσας!
Τα κόμματα εξουσίας κωφεύουν στην απαίτηση «θεού και ανθρώπων» να «χτυπούν οι καμπάνες», να διαλαλείται urbi et orbi το «έσχες», κυρίως δε το «πόθεν» των οικονομικών τους πόρων.
Οι διαχειριστές των κομματικών ταμείων, «πρόσωπα της σκιάς» (κατά την απόφανση του Γεωργίου Κατσιφάρα, «δεν τα γνωρίζει ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους»), ουδέποτε πρώτης προβολής, κινούνται στους ερεβώδεις διαδρόμους των κομματικών γραφείων. Του «ιερού μυστικού» γνώστες παραμένουν μόνο, όπως στην αρχαία Αίγυπτο, τα ελάχιστα μέλη του «Ιερατείου», που περιβάλλει την ηγεσία!
Πού και πώς ν’ ακουσθεί η αγωνιώδης κραυγή του Γκαίτε, «φως, περισσότερον φως»… Ο αχός της χάνεται στις ελικοειδείς λαβυρινθώδεις διαδρομές της κομματικής πυραμίδας.
Η «καθεστηκυία οικονομική τάξη», μεταπρατικού χαρακτήρα και ήθους (!), είτε ως «χρυσοκάνθαροι» του 19ου αιώνα, είτε κατά τη συμβουλή του «Πατριάρχη της ελληνικής βιομηχανίας» Μποδοσάκη Αθανασιάδη, «Όλοι οι άνθρωποι έχουν την (οικονομική) αξία τους» της δεκαετίας του 1920 και εντεύθεν, πάντα απέβλεπε και αποβλέπει στο «γκουβέρνο» και στη διαδικασία των οικονομικών συναλλαγών, μετ’ αυτού, στη λογιστική ευθεία του «δούναι και λαβείν»!
Η πρώτη πράξη στη διαδικασία μεταβίβασης της ηγεσίας στα πολιτικά κόμματα είναι η γνωστοποίηση από την απερχόμενη στην επερχόμενη ηγεσία των «κλειδάριθμων» των ταμείων του κόμματος!
Άλλωστε μακράν των μελών και των ψηφοφόρων του κόμματος, στων οποίων την οικονομική συνδρομή υποτίθεται ότι στηρίζεται η «λίπανση των κομματικών ταμείων», σχεδιάζονται πολυδάπανες επικοινωνιακές εξορμήσεις, αναλόγου «κόστους» διεισδύσεις στα ΜΜΕ και η οικοδόμηση μεγάλου οικονομικού κόστους δημοσίων σχέσεων. Στόχος, εν πολλοίς, η κατασκευή «εικονικής πραγματικότητας» και «γεγονότων», ώστε το κοινό να προετοιμασθεί να δεχθεί και να «αφομοιώσει» το κομματικό μήνυμα!
Αυτή η «πολυτελής διαδικασία» εκτινάσσει σε δυσθεώρητα ύψη τις οικονομικές δαπάνες των κομμάτων και εξουδετερώνει τα ψήγματα αντίστασης στις απόπειρες των «Λαιστρυγόνων» να μεταπλάσσουν τους κομματικούς οργανισμούς σε εργαλεία των όποιων πολιτικών, οικονομικών και άλλων επιδιώξεών τους.
Ήδη προ αρκετών δεκαετιών, ο διάσημος γλωσσολόγος Νόαμ Τσόμσκι κατήγγειλε τα «μαύρα κομματικά ταμεία», τους διαχειριστές και τροφοδότες τους, για τη δαπάνη κολοσσιαίων χρηματικών ποσών, απροσδιορίστου προέλευσης, προκειμένου «να ελέγξουν τον νου» και να καταστήσουν τον λαό μια «περιθωριοποιημένη αγέλη».
Η σύγχρονη κοινοβουλευτική δημοκρατία απειλείται να αλωθεί από τους πολυεθνικούς κολοσσούς διά της φθοροποιού οικονομικής διείσδυσης, μέσω των «μαύρων ταμείων» των κομμάτων. Η διαφθορά -η Ελλάδα, δυστυχώς κατέχει μία από τις πλέον «διακεκριμένες» θέσεις στον πίνακα- της κομματικής και πολιτικής εξουσίας είναι πλέον «η γέφυρα η μετάγουσα στην απώλεια». Την αποστροφή του κοινού από την πολιτική και την άρση της εμπιστοσύνης του στους πολιτικούς.
Η διαμόρφωση θεσμών ελέγχου, «κατ’ εικόνα και ομοίωση» των κομματικών οργανισμών, αποτελεί «ένα κατά συνθήκην ψεύδος», που επιτρέπει τη διαιώνιση της παθογένειας του σημερινού κομματικού συστήματος στη χώρα μας. Η καταπολέμηση της διαφθοράς δεν είναι θέμα πλειοψηφιών και μειοψηφιών. Είναι θέμα διακομματικής συμφωνίας αποκοπής των σεσηπότων μελών του πολιτικού συστήματος. Θέσπισης διαδικασιών αντικειμενικού και αυστηρού ελέγχου του «έσχες» και του «πόθεν» των οικονομικών πόρων, τόσο της διαβίωσης, όσο και της πολιτικής δραστηριότητας, που συναρτάται με οικονομικές δαπάνες, των πολιτικών.
Είναι περισσότερο από ποτέ ανάγκη, προς αναστήλωση της αξιοπρέπειας της πολιτικής, να θεσπισθεί το «επιτίμιο» της «εθνικής αναξιότητας» για τους «λαδιάρηδες πολιτικούς».
Η διαφθορά δεν έχει «χρώμα», κομματική ή ιδεολογική ταυτότητα, εθνικότητα ή θρησκεία. Είναι η Λερναία Ύδρα που απειλεί να περισφίξει τη σύγχρονη δημοκρατία και να την οδηγήσει στον εξ ασφυξίας θάνατο.
Τα «είδωλα», προϊόν είτε των ΜΜΕ είτε των «νόμων της κληρονομικότητας», και πολύ περισσότερο των «πολιτικών δυναστειών», που μεταπλάθουν βαθμιαίως και αθορύβως τη δημοκρατία σε ολιγαρχία, δεν έχουν θέση στην Κοινωνία των Πολιτών. Είναι οι βρικόλακες ενός αμαρτωλού παρελθόντος.
«Εκάς οι βέβηλοι»…