To πολιτικό μας σύστημα χρειάζεται μεγάλες αλλαγές
«ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ ή ΔΙΠΟΛΙΣΜΟΣ – Μπορούν να προσφέρουν λύσεις στα καθημερινά προβλήματα των Πολιτών;» και στη συνέχεια απάντησαν σε ερωτήσεις των πολιτών που παρακολουθούσαν την εκδήλωση, για να ακολουθήσει διάλογος που κράτησε περίπου τρεις ώρες.
ΚΑΤΑ γενική ομολογία ήταν μια πολύ υψηλού επιπέδου συζήτηση που περιεστράφη γύρω από τα προβλήματα που αντιμετωπίσει το πολιτικό σύστημα της χώρας και σʼ αυτό ήταν σαφές ότι συνέβαλαν οι τρεις καλεσμένοι, που είναι όλοι τους εξέχουσες πολιτικές προσωπικότητες της χώρας, αλλά και οι πολίτες που συμμετείχαν και έδειξαν ότι έχουν ανάγκη τέτοιου υψηλού επιπέδου συζητήσεις.
ΑΠΟ ΤΗΝ πλευρά του ο υπουργός Εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος, με τη γνωστή του άνεση, εμπειρία και θεωρητική του κατάρτιση, κατά την ομιλία του αναφέρθηκε στα μεγάλα ζητούμενα και τις μεγάλες προκλήσεις της εποχής τονίζοντας ότι είναι η ποιότητα της δημοκρατίας μας, το κοινωνικό κράτος και η προστασία του περιβάλλοντος, μίλησε για την ανάγκη κυβερνητικής σταθερότητας και επεσήμανε ότι το αν είναι αναγκαίος ο δικομματισμός ή ο διπολισμός, αυτό θα το κρίνει ο λαός με την ετυμηγορία του…
Ο ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Λοβέρδος, ένα από τα πολλά υποσχόμενα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, ξεκαθάρισε ότι θα προσπαθήσει να μιλήσει περισσότερο σαν επιστήμονας και πολίτης, παρά ως πολιτικός, έκανε λόγο για τη χειρότερη περίοδο που διανύει η χώρα μετά τη μεταπολίτευση, αναφέρθηκε στην πολιτική επικαιρότητα και δήλωσε ότι αγωνίζεται για να αποκτήσει το ΠΑΣΟΚ και πάλι την αξιοπιστία και τη νίκη στις επερχόμενες εκλογές και τόνισε με έμφαση ότι δεν ελπίζει κάτι καλύτερο από την κυβέρνηση της ΝΔ, καθώς και ότι τις αλλαγές, την ανάγκη των συνεργασιών ή το καινούργιο, θα τα επιβάλλει ο κόσμος με την ετυμηγορία του και το εκλογικό αποτέλεσμα…
ΤΕΛΟΣ μίλησε ένας μαχητής της δημοκρατίας, ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, που έδειχνε άνετος και πληθωρικός έξω από το κομματικό κουστούμι που φόραγε τόσα χρόνια… Άσκησε έντονη κριτική στο σημερινό πολιτικό σύστημα, το οποίο όπως είπε στραγγαλίζει κάθε καινούργιο, αναφέρθηκε στο «Σύμπλεγμα του Λαοκόοντα», όλο δηλαδή αυτό το σύστημα χρηματιστηριακής οικονομίας, διαπλοκής, διαφθοράς, προμηθειών έργων, συμβάσεων και πολιτικών αποφάσεων που παίρνονται από σειρά κυβερνήσεων. Μίλησε ακόμη για τηλεοπτική εκτροπή, είπε ότι σήμερα η τηλεόραση έχει μεγαλύτερη δύναμη από τη Βουλή, τονίζοντας ότι ήταν λάθος η χορήγηση των αδειών -είχε υπογράψει και ο ίδιος- το 1990, χωρίς να έχει μελετηθεί το πρόβλημα και μην έχουν δημιουργηθεί αντίβαρα… Τόνισε ακόμη ότι ο δικομματισμός έχει αποτύχει ότι σήμερα στη χώρα κυριαρχούν τα καρτέλ της αγοράς, της διαπλοκής και της διαφθοράς, όπως επίσης ότι απέναντι σε αυτά υπάρχει ένα αδύναμο σύστημα κοινοβουλευτικού και πολιτικού ελέγχου, αδύναμες ανεξάρτητες αρχές, ελλιπείς θεσμικές και λειτουργικές θωρακίσεις. Μίλησε ακόμη για διαρθρωτικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα και στην ανάγκη αναζήτησης συναινέσεων… ΤΑ κύρια σημεία των ομιλιών έχουν ως εξής:
ΠαυλΟπουλοΣ:
Ούτε δικομματισμός,
ούτε διπολισμός, αλλά
κυβερνητική σταθερότητα…
ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ την ομιλία στην εκδήλωση ο υπουργός Εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος αναφέρθηκε στον Αντώνη Τρίτση, στη μνήμη του οποίου είχε οργανωθεί η συνάντηση και τόνισε ότι υπήρξε ένας μεγάλος οραματιστής και ίσως ένας από τους λίγους τελευταίους ρομαντικούς της εποχής μας, επισημαίνοντας μάλιστα ότι ο ρομαντισμός ήταν και παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα επαναστατικά κινήματα στον χώρο των ιδεών. Ρομαντικός, οραματιστής, ριζοσπάστης, άνθρωπος που δεν συμβιβάστηκε όταν χρειάστηκε να υπερασπίσει ιδέες. Η ζωή του μάλιστα δίδαξε, τόνισε ο Προκόπης Παυλόπουλος, ότι η επίλυση των μεγάλων προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε σήμερα, η αντιμετώπιση των μεγάλων προκλήσεων δεν είναι θέμα ούτε δικομματισμού ούτε διπολισμού.
Δικομματισμός
ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟΣ στο θέμα της εκδήλωσης ο υπουργός Εσωτερικών τόνισε ότι μπροστά στο δίλημμα: δικομματισμός ή διπολισμός και τι μας λύνει τα μεγάλα προβλήματα και τις μεγάλες προκλήσεις, η απάντηση από την πλευρά μου είναι απλή: ούτε το ένα ούτε το άλλο και επεσήμανε ότι δεν είναι οπαδός του δικομματισμού… και διευκρίνισε ότι ο δικομματισμός δεν είναι ένα σύστημα το οποίο επιβάλλεται από εκλογικά συστήματα, όπως πιστεύουν πολλοί. Αν ο λαός ο ίδιος -είπε- δεν θέλει κανένα εκλογικό σύστημα, ακόμα και το πιο σκληρό πλειοψηφικό σύστημα δεν μπορεί να επιβάλει τον δικομματισμό και δεν μπορεί να στηρίξει το ένα ή το άλλο κόμμα. Η ελληνική πολιτική ιστορία -συμπλήρωσε- είναι γεμάτη από παραδείγματα κομμάτων που μολονότι διαμορφώθηκαν μέσα από εκλογικά συστήματα της πλειοψηφίας, δηλαδή συστήματα πλειοψηφικής λογικής, τα κόμματα αυτά δεν μπόρεσαν να επιβιώσουν και αντιθέτως υπήρξαν κόμματα -όπως το ΠΑΣΟΚ- που κανένα εκλογικό σύστημα δεν μπόρεσε να εμποδίσει να αναπτυχθεί και λίγο μετά το 1974 ήταν σαφές ότι μαζί με τη ΝΔ θα αποτελούσαν για πολλά χρόνια το δίπολο που θα κυβερνούσε τη χώρα.
Κυβερνητική σταθερότητα
ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ που ζούμε, είπε ακολούθως ο υπουργός Εσωτερικών, σε αυτό που ως χώρα, ως Ευρώπη έχουμε να αντιμετωπίσουμε, θέλω να δηλώσω ότι είμαι οπαδός πράγματι της κυβερνητικής σταθερότητας. Όχι με την έννοια της μονοκρατορίας κανενός κόμματος, αλλά με τη δυνατότητα του να υπάρχει μια πλειοψηφία, την οποία εμπιστεύεται ο ελληνικός λαός, της αναθέτει την εντολή να κυβερνήσει με τη δική του βούληση και νομιμοποίηση, και βεβαίως να υπάρχει μια εξίσου ισχυρή αντιπολίτευση η οποία να μπορεί να ελέγχει και ταυτόχρονα να προετοιμάζεται για να κυβερνήσει αργότερα.
Ο ΤΟΠΟΣ, είπε, πρέπει να έχει τη δυνατότητα σε κρίσιμες στιγμές να παίρνει αποφάσεις που πρέπει, με κόστος το οποίο δεν είναι δυνατόν να παρθεί εάν η όποια απόφαση είναι προϊόν συμβιβασμών, οι οποίοι μάλιστα δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και συμπλήρωσε ότι η κυβερνητική σταθερότητα δεν είναι πάντοτε η διακυβέρνηση του τόπου από ένα κόμμα. Γιατί μπορεί να έχει ένα κόμμα την πλειοψηφία το οποίο δεν είναι σε θέση να κυβερνήσει λόγω συγκυριών και είναι δυνατόν να έχετε επίσης συνασπισμό κομμάτων που υπό συγκεκριμένες και ειλικρινείς προϋποθέσεις και προγραμματική σύγκλιση να μπορούν να κυβερνήσουν με κυβερνητική σταθερότητα. Άρα η κυβερνητική σταθερότητα δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη την ύπαρξη ενός και μόνο κόμματος. Απαραίτητη προϋπόθεση, επεσήμανε, είναι εκείνος που κυβερνά να μπορεί να παίρνει τις αποφάσεις που απαιτεί ο καιρός και να μην υπολογίζει το πολιτικό κόστος. Γι’ αυτό και η μοίρα, όπως και η πορεία κάθε κομματικού σχηματισμού και η συνεισφορά του στον τόπο είναι συνάρτηση της απήχησης στον κόσμο και αυτή η απήχηση είναι συνάρτηση του εάν και κατά πόσον το όραμα, το πρότυπο το οποίο δίνει στον κόσμο είναι ένα ρεαλιστικό πρότυπο, πρότυπο το οποίο μπορεί να οδηγήσει στη διακυβέρνηση του τόπου, στην πραγματική διακυβέρνηση, στη λήψη των αποφάσεων σε κρίσιμες στιγμές.
Διπολισμός
ΙΣΩΣ κάποτε –συνέχισε ο Προκόπης Παυλόπουλος– αναφερόμενος στην έννοια του διπολισμού, να είχε το νόημά του, ιδίως σε εποχές που οι αποστάσεις σε ό,τι αφορά την ιδεολογία των κομμάτων τα οποία βρίσκονταν στην εξουσία ήταν σχετικά μεγάλες. Σίγουρα υπάρχει -τόνισε- ένα άκρο και ένα άλλο άκρο. Υπάρχει παραδείγματος χάρη μια ιδεολογία η οποία μπορεί να νοσταλγεί τα πρότυπα του πάλαι ποτέ υπαρκτού σοσιαλισμού, αλλά ξέρουμε ότι στον σημερινό κόσμο αυτό μπορεί πράγματι να υπάρχει, αλλά δεν οδηγεί, ή σπάνια μπορεί να οδηγήσει στη διακυβέρνηση ενός τόπου… και αυτό στον σημερινό κόσμο θεωρείται δεδομένο.
ΤΟ ΙΔΙΟ έχει αποτύχει πλήρως -συνέχισε- και η άλλη πλευρά. Έχει αποτύχει εντελώς αυτό το οποίο μέχρι πρόσφατα κάποιοι πίστεψαν ότι είναι η προοπτική του μέλλοντος, η έννοια του νεοφιλελευθερισμού. Ο νεοφιλελευθερισμός υπήρξε η μεγαλύτερη φενάκη κάποιων οι οποίοι πίστεψαν ότι έφτασε το τέλος της ιστορίας, ότι εν πάση περιπτώσει ένα πρότυπο υπάρχει σε ό,τι αφορά τη διακυβέρνηση.
Αν μιλάγαμε για διπολισμό, θα μιλούσαμε για κάτι το οποίο δεν είναι υπαρκτό, γιατί οι δύο αντίπαλοι πόλοι ούτε ο ένας ούτε ο άλλος δικαιώθηκαν ούτε μπορούν να δικαιωθούν ιστορικά ούτε οδηγούν σε πρότυπα διακυβέρνησης τα οποία είναι εφικτά.
Δημοκρατική διακυβέρνηση
ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ εποχή το μεγάλο ζητούμενο, όπως σας είπα και πάλι, η είναι δημοκρατική διακυβέρνηση μιας Πολιτείας, μια συγκεκριμένη ποιότητα δημοκρατίας. Που σημαίνει ομαλή, σταθερή, ποιοτική δημοκρατία. Δημοκρατία που δεν στέκεται μόνο στο επιφαινόμενο που είναι η εκλογή, δημοκρατία που εφαρμόζεται στην πράξη, στη διακυβέρνηση και στο εσωτερικό των κομμάτων. Πρώτα τα κόμματα τα οποία φιλοδοξούν να κυβερνήσουν τον τόπο πρέπει να δώσουν δείγματα της εσωτερικής τους δημοκρατίας. Αν δεν το δώσουν, δεν μπορούν να πείσουν τον κόσμο ότι αυτό που δεν είναι δυνατόν να εφαρμόσουν στο εσωτερικό τους είναι δυνατόν ποιοτικά να το στηρίξουν προς τα έξω. Μιλάμε για διακυβέρνηση από κυβερνήσεις που έχουν λαϊκό έρεισμα, στηρίζονται σε κόμματα με δημοκρατική προοπτική, στηρίζονται σε κόμματα τα οποία είναι διαφανή και στο εσωτερικό τους, και στα οικονομικά τους και σε όλα, για να μπορούν και εδώ ακόμα να δώσουν το παράδειγμα ότι από κει και πέρα είναι δυνατόν να υπάρξει διαφάνεια, η οποία και αυτή είναι ένα από τα βασικά ποιοτικά στοιχεία της σημερινής εποχής.
ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ που ζούμε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι λειτουργεί η οικονομία της αγοράς… Και ακόμη ότι η αγορά έχει κανόνες. Γι’ αυτό απέτυχε ο νεοφιλελευθερισμός. Κάποιοι πίστεψαν ότι η αγορά δεν έχει κανόνες. Έχει και πρέπει να έχει. Ο ανταγωνισμός πρέπει να είναι υγιής, η αγορά πρέπει να λειτουργεί και αυτή με διαφάνεια και τον έλεγχο εκείνο ο οποίος αποκλείει τις μονοπωλιακές και τις ολιγοπωλιακές καταστάσεις. Και το κυριότερο; Το κράτος οφείλει να κατευθυνθεί προς δύο ορίζοντες, οι οποίοι είναι δεδομένοι για την εποχή μας για οποιοδήποτε κόμμα κυβερνά, για οποιαδήποτε κυβέρνηση θέλει να είναι αξιόπιστη: προς το κοινωνικό κράτος δικαίου και προς την προστασία του Περιβάλλοντος.
ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΣ την παρέμβαση του ο υπουργός Εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος επεσήμανε ότι το μεγάλο ζητούμενο είναι τα κόμματα να μπορούν να ανταποκριθούν στις μεγάλες προκλήσεις που είναι η ποιότητα της δημοκρατίας, η κοινωνική δικαιοσύνη και η προστασία του Περιβάλλοντος… και γι’ αυτό πρέπει να μπορούν αποδείξουν στον λαό ότι και τα τρία αυτά ζητούμενα τα πιστεύουν. Εκείνοι οι οποίοι θα αποδείξουν ότι μπορούν να κάνουν καλύτερα αυτά τα πράγματα και να διαβούν καλύτερα αυτό το μονοπάτι, εκείνοι θα μπορέσουν να πείσουν τελικά τον ελληνικό λαό. Και αυτά είναι ζητήματα βούλησης των ανθρώπων να υπηρετήσουν τον τόπο τους, να αναλάβουν κάθε έννοια πολιτικού κόστους και να μην ολιγωρήσουν όταν έρθει η ώρα των αποφάσεων που υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον.
ΛοβΕρδοΣ:
Οι πολίτες ζητάνε
αποτελεσματική κυβέρνηση
ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ της ομιλίας του ο πρώην υφυπουργός και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Λοβέρδος προϊδέασε το ακροατήριο για μια δυναμική ομιλία… «Όταν είσαι στην Κεφαλονιά, όπου ο ριζοσπαστισμός ευδοκίμησε και είσαι καλεσμένος σε μια εκδήλωση αφιερωμένη στον Τρίτση, σε έναν άνθρωπο που ήταν πράγματι ριζοσπάστης, δεν είναι εύκολο να πει κανείς πράγματα χλιαρά και συμβατικά, αλλά πρέπει να πει κανείς πράγματα ριζοσπαστικά, όπως αυτήν τη στιγμή η εποχή τα απαιτεί».
ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ και αφού αναφέρθηκε αναλυτικά στις έννοιες δικομματισμός και διπολισμός επεσήμανε ότι η χώρα μας από τη μεταπολίτευση και έως το 2004, με εξαίρεση το 1989-1990, κυβερνήθηκε από τον δικομματισμό και ο λαός εμπιστεύτηκε αυτό το σύστημα μία να κυβερνάει η Νέα Δημοκρατία, μία να κυβερνά το ΠΑΣΟΚ, προσθέτοντας ότι από το 2004 όμως και μετά, η δυνατότητα αυτή περιορίζεται με ευθύνη -κατά την ανάλυσή του- λόγω των αντιρρήσεων που έχει ο κόσμος, στον τρόπο διακυβέρνησης από την ΝΔ, με παράλληλη όπως ομολόγησε αδυναμία του ΠΑΣΟΚ τις αντιρρήσεις αυτές του κόσμου να τις μετατρέψει σε πλειοψηφικό ρεύμα.
ΑΚΟΜΗ ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ επεσήμανε ότι σύμφωνα με τις μέχρι σήμερα δημοσκοπήσεις, ένα ποσοστό συμπολιτών μας που είναι κοντά στο 1/3 του εκλογικού σώματος, πάνω από 3 εκατομμύρια πολίτες, εμφανίζεται να λέει ότι τα συμφέροντα μου τα καθημερινά, των παιδιών μου, της οικογένειάς μου, των γειτόνων μου, της πόλης του, είναι αδιάφορα από την ύπαρξη ή μη κυβέρνησης, αφού ό,τι βλέπω στις τηλεοράσεις να συζητάνε οι πολιτικοί, ότι βλέπω ότι στη Βουλή συζητούν, δεν με αφορά, και αυτό είναι κάτι που τον κάνει να πιστεύει ότι δεν χρειάζεται να καίγεται για την ύπαρξη αυτοδύναμης κυβέρνησης…
ΣΗΜΕΡΑ οι πολίτες -τόνισε ο Α. Λοβέρδος- ψηφίζουν πολιτικούς και κόμματα, ψηφίζουν Νέα Δημοκρατία ή ΠΑΣΟΚ ώστε οι κυβερνήσεις των κομμάτων αυτών να δώσουν θετικά αποτελέσματα για τη ζωή τους, θεωρούν δεδομένο ότι οι πολιτικοί πρέπει να είναι έντιμοι και όποιος δεν είναι να φεύγει από την πολιτική. Θεωρεί ακόμη ότι για την επίλυση των προβλημάτων του ως φορολογούμενος πληρώνει το κόστος της δημοκρατίας, όπως είναι η λειτουργία της Βουλής, η λειτουργία των υπουργείων, των πολιτικών, καθώς και ότι καταβάλει ένα κομμάτι από το εισόδημα του ώστε το πολιτικό μας σύστημα να δουλέψει για τους πολίτες, να δουλέψει για τους ανθρώπους.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, επεσήμανε ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, οι πολίτες δεν έχουν εισπράξει κανένα αποτέλεσμα, αντιθέτως τα τελευταία 5 χρόνια εισπράττουν τον πρωταθλητισμό των πολιτικών γύρω από το ποιος είναι έντιμος και ποιος δεν είναι. Και παράλληλα βλέπει ότι μέσα από έναν απωθητικό δημόσιο διάλογο δεν γίνονται εκείνα τα απαραίτητα βήματα που θα τον βοηθήσουν στην καθημερινότητά του. Τα εισοδήματά του δεν αυξάνονται, αντίθετα ο πληθωρισμός τα υπονομεύει, το κράτος δεν αλλάζει, η ανεργία δεν μειώνεται κ.λπ., ενώ αναφέρθηκε και στο θέμα της ακρίβειας που ταλαιπωρεί και την Ευρώπη… Υπάρχει λοιπόν μια φάση την οποία ζούμε αυτήν τη στιγμή που θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω τη χειρότερη μεταπολιτευτικά.
ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟΣ στις πολιτικές εξελίξεις και στις δυνατότητες των κομμάτων, ο Ανδρέας Λοβέρδος τόνισε ότι «η κυβέρνηση τα επόμενα χρόνια που της απομένουν μπορεί να παράξει έργο, είναι ένα ενδεχόμενο, να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του ελληνικού λαού, όμως είναι κάτι που προσωπικά δεν το βλέπω, για να μην σας πω ότι το αποκλείω». Για το ΠΑΣΟΚ τόνισε ότι επανακάμπτει στην κοινωνική πλειοψηφία και στη συνέχεια πείθει τους περισσότερους πολίτες. «Το ελπίζω – είπε χαρακτηριστικά- το εύχομαι και παλεύω και γι’ αυτό, αν όμως αυτό δεν γίνει, η κυβέρνηση είναι αναποτελεσματική και το ΠΑΣΟΚ παραμείνει σε μια κατάσταση όπως αυτή στην οποία σήμερα βρίσκεται, τότε είναι νομίζω ένα από τα αναμενόμενα ενδεχόμενα να προκύψει κάτι καινούριο μέσα από την ελληνική κοινωνία.
ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟΣ στον ΣΥΝ ο Ανδρέας Λοβέρδος τόνισε ότι εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα η παρουσία του γίνεται αισθητή με πολύ θετικό τρόπο, ως χώρος που συγκεντρώνει τη διαμαρτυρία και εκφράζει τους πολίτες, συνεχίζει να απορροφά τη διαμαρτυρία από την κακή λειτουργία του πολιτικού συστήματος και να μεγαλώνει περαιτέρω και επεσήμανε χαρακτηριστικά ότι «δεν νομίζω ότι είναι ένα από τα πιο πιθανά ενδεχόμενα να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο από τους αριθμούς που σήμερα έχει, οι οποίοι είναι όμως πάρα πολύ σημαντικοί και αν είναι οι εκλογικοί του αριθμοί αυτοί θα είναι ανατρεπτικοί των δεδομένων του πολιτικού συστήματος».
ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ των συνεργασιών και της περίπτωσης να συγκυβερνήσουν δύο κόμματα τόνισε ότι μέχρι σήμερα έχει εμφανιστεί απροθυμία των κομμάτων να συγκυβερνήσουν, διευκρινίζοντας ότι προσωπικά είναι απρόθυμος σε μια κοινή συγκυβέρνηση των δύο μεγάλων κομμάτων, καθώς και ότι είναι θετικός σε μια κεντροαριστερή προοπτική, η οποία όπως φαίνεται δεν έχει περιθώρια ευδοκίμησης.
Πρόβλεψε μάλιστα ότι παρά τον εκλογικό νόμο είναι πολύ πιθανό οι επόμενες εκλογές να μη δώσουν αυτοδυναμία σε κανένα κόμμα και να χρειαστούν και νέες εκλογές μέχρι να υπάρξει αυτοδυναμία ή συνεργασία κομμάτων…
ΑΝ δεχθούμε -είπε- τη βασική μου σκέψη ότι οι πολίτες δεν βλέπουν τα συμφέροντα τους να υπηρετούνται 100% από τα κόμματα και ένα μεγάλο ποσοστό λέει ότι δεν με νοιάζει η αυτοδύναμη κυβέρνηση, δεν δουλεύει ούτως ή άλλως για μένα, τότε δεν αποκλείεται να κυριαρχήσει η αντίληψη της πίεσης προς τα κόμματα μέσα από μια προοπτική έλλειψης κυβερνητικής αυτοδυναμίας, μια πολιτική ακυβερνησίας, που θα ωθήσει τα πράγματα σε νέες κατευθύνσεις, σε νέες γραμμές και σε νέα δεδομένα.
ΤΕΛΟΣ έκλεισε την ομιλία του επαναλαμβάνοντας ότι βρισκόμαστε στην πιο άθλια περίοδο της πολιτικής μας ζωής μετά τη μεταπολίτευση, καθώς και ότι μια τέτοια περίοδος μπορεί να είναι και η απαρχή για μια καινούρια κατάσταση, περισσότερο αισιόδοξη κατάσταση. Μπορεί -τόνισε- αυτή η κακή περίοδος να είναι και γόνιμη, ούτως ώστε το πολιτικό σύστημα να βρει τον εαυτό του, να προχωρήσει στις απαιτούμενες αποφάσεις που ο πολίτης περιμένει και η Ελλάδα να κάνει τα βήματα τα οποία έχει ανάγκη σε αυτήν την πολύ δύσκολη εποχή.
ΚωνσταντΟπουλοΣ:
Ο δικομματισμός απέτυχε.
Απαιτούνται συναινέσεις
ΣΤΗΝ αρχή της ομιλίας του ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, αφού αναφέρθηκε στην προσωπικότητα του Αντώνη Τρίτση επεσήμανε ότι σήμερα τα ερωτήματα που θέτουν οι πολίτες για το πολιτικό σύστημα είναι βασανιστικά, γι’ αυτό χρήσιμο είναι να ειπωθούν αλήθειες και «να μη συνεχίσουμε την ίδια λογική, να αυτοαθωωνόμαστε, ο καθένας να θεωρεί τον άλλον υπαίτιο, επιστρατεύοντας μάλιστα παρελθοντολογίες ή καταφεύγοντας σε κοινοτοπίες, οι οποίες όμως δεν δίνουν απάντηση στα βασανιστικά ερωτήματα του πολίτη σήμερα»… Αναφερόμενος μάλιστα στη σημερινή πολιτική κατάσταση τόνισε ότι όλοι έχουν ευθύνες γι’ αυτό και αυτές είναι πολιτικές, είναι ευθύνες των πολιτικών ηγεσιών, των πνευματικών ηγεσιών, ενώ ευθύνες έχει και η κοινωνία.
«Όταν οι πολιτικές συναλλάσσονται, όταν η δημοκρατία γίνεται δημοκρατία της συναλλαγής, τότε και η κοινωνία γίνεται κοινωνία της συνενοχής», είπε χαρακτηριστικά ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ….
ΔΥΣΤΥΧΩΣ το σημερινό πολιτικό σύστημα -επεσήμανε στη συνέχεια- δεν παράγει μια διαφορετική αντίληψη για την πολιτική… Δεν παράγει την πολιτική ως πνευματική αξία και κοινωνική δύναμη, αλλά ως παιχνίδι πλουτισμού, μέθοδο παραγοντισμού και προπαίδεια εξουσιασμού. Έχουμε ανάγκη είπε από την πολιτική που οργανώνει και εκφράζει την κοινωνία, που αναζητάει την αλλαγή της πραγματικότητας, που δεν βολεύεται με το υπάρχον, που ριζοσπαστικά αμφισβητεί και αναζητάει τα καινούργια που πεισματικά καθυστερούν, την ίδια ώρα που άλλοι λαοί και άλλες χώρες, με δυσμενέστερες από εμάς συνθήκες, τα έχουν πλησιάσει καλύτερα από εμάς.
ΣΗΜΕΡΑ, μετά από 34 χρόνια πολιτικής σταθερότητας και δικομματικής διακυβέρνησης και πολιτικού διαλόγου, κοινοβουλευτικού και έξω από τη Βουλή, είμαστε υποχρεωμένοι να πούμε ότι όλα τα κόμματα έχουν εσωτερικά ελλείμματα προγράμματος, δημοκρατίας, ταυτότητας, σχεδιασμού και πολιτικού προσωπικού. Η ιδεολογία του οραματιστή και του δημιουργού, η ευθύνη του αγωνιστή και υπερασπιστή, η ριζοσπαστική αμφισβήτηση των στερεότυπων, η εναγώνια αναζήτηση νέων μεγάλων αφηγήσεων για την ελληνική κοινωνία και τη δημοκρατία, που καίγανε μέσα στην ύπαρξη του Τρίτση ως άκαυστη ύλη ιστορίας, αυτογνωσίας και πολιτισμού, ολοένα και υποχωρούν και το πολιτικό κόστος επηρεάζει κυρίως το δικομματικό πολιτικό σύστημα με ευθύνη βεβαίως και της κοινωνίας.
ΣΗΜΕΡΑ, τόνισε ο Ν. Κωνσταντόπουλος, προωθείται κυρίως η νοοτροπία της ιδιοτέλειας και της συναλλαγής, των αμοιβαίων διευκολύνσεων και αναρριχήσεων, στα θέρετρα του νεόπλουτου παρασιτισμού ή της χλιδάτης εξουσίας ή ακόμα χειρότερα στους αντιαισθητικούς λυμεώνες των καναλιών.
Το Σύμπλεγμα του Λαοκόοντα
ΕΚΡΗΚΤΙΚΟ πρόβλημα για το σημερινό πολιτικό σύστημα, επεσήμανε ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ, είναι το «Σύμπλεγμα του Λαοκόοντα», όλο αυτό το σύστημα χρηματιστηριακής οικονομίας, διαπλοκής, διαφθοράς, προμηθειών έργων, συμβάσεων και πολιτικών αποφάσεων που παίρνονται από σειρά κυβερνήσεων… Επί μία εικοσαετία -τόνισε- παρακολουθούμε τις υποθέσεις που σκανδάλισαν τον δημόσιο βίο ως νοσηρές εστίες διαφθοράς, διάβρωσης και διαπλοκής, από την ιστορία του Κοσκωτά μέχρι την ιστορία της SIEMENS, αυτό το σύμπλεγμα του «Λαοκόοντα» που περισφίγγει και πνίγει όλους τους χώρους του δημοσίου βίου και ο απλός πολίτης θα περίμενε να έχει αντιμετωπιστεί η υπόθεση της διαφθοράς και ότι θα είχε επιτέλους ταρακουνήσει τον δικομματισμό, τα κόμματα, τους θεσμούς, την ελληνική κοινωνία.
ΣΤΗ συνέχεια επεσήμανε ότι σήμερα έχουν αλλάξει τρία ουσιώδη στοιχεία στην ελληνική κοινωνία που είναι η σχέση του πολίτη με την πολιτική, η σχέση της κοινωνίας με τα κόμματα και η ψυχολογία του εκλογικού σώματος, τα οποία παραπέμπουν σε νέες αλλαγές εντός της ελληνικής κοινωνίας, που δεν είναι σε θέση να εκφράσει το δικομματικό πολιτικό σύστημα.
Πιο ισχυρή η τηλεόραση από τη Βουλή
ΣΗΜΕΡΑ -είπε ακόμη- δεν είναι η κοινωνία που μετράει τόσο, γιατί στην κοινωνία κάποτε πήγαινες απευθείας να μιλήσεις και το κόμμα διαμεσολαβούσε στη σχέση της πολιτικής με την κοινωνία. Σήμερα σε παίρνει από το χέρι η τηλεόραση και σου φτιάχνει την εικόνα η επικοινωνιακή τακτική. Η κοινωνική νομιμοποίηση των πολιτικών στελεχών έδωσε τη θέση της στην τηλεοπτική αναγνωρισιμότητα και αυτό είναι εκτροπή, ενώ δεν παρέλειψε να επισημάνει και ακόμη μια σοβαρή αδυναμία του πολιτικού συστήματος, δηλαδή να ελέγξει την ανομία που υπάρχει στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
ΜΕ ΤΗΝ εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας η τηλεόραση είναι μία πραγματικότητα και γι’ αυτό πρέπει να πούμε καθαρά την αλήθεια. Η τηλεόραση είναι ένα κέντρο δύναμης ισχυρότερο από τη Βουλή, καθώς και κέντρο δύναμης ισχυρότερο από τις επιχειρηματικές δραστηριότητες. Είναι ένα κέντρο δύναμης και επιχειρηματικού πλουτισμού με την εκμετάλλευση ενός δημοσίου συλλογικού αγαθού, της συχνότητας…
ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ αυτό ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ τόνισε ότι όλοι πρέπει ν’ αναλάβουμε τις ευθύνες μας και θύμισε ότι «όταν δόθηκαν οι τηλεοράσεις το 1990 στα δυο ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης, με τη σύμφωνη γνώμη όλων μας, μάλιστα στη μια έχω υπογράψει και εγώ στην άδεια, εκτός του Κωστή Στεφανόπουλου, δεν είχαμε γνώση του προβλήματος, με την έννοια ότι δεν το είχαμε μελετήσει και δεν είχαμε προετοιμαστεί, να βάλουμε αντίβαρα, αντίμετρα και αντιπαροχές υπέρ του Δημοσίου.
ΟΤΑΝ όλα αυτά συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας τότε την ευθύνη την έχουν οι πολιτικές ηγεσίες. Καιρός λοιπόν το δικομματικό πολιτικό σύστημα να αναμετρηθεί με τις ευθύνες του, με τις εσωτερικές του ανεπάρκειες, με τις αυτάρεσκες μυθοποιήσεις του και επίσης με τις κομματικές του υστεροβουλίες. Το θέμα είναι πολιτικό και έχει σχέση με τον τρόπο που λειτουργεί το κυβερνητικό μοντέλο, το κοινοβουλευτικό πλέον σύστημα και το κομματικό πλαίσιο.
Από τη μια ο δικομματισμός λειτουργεί ως πλαίσιο ανάπτυξης όλων των καρτέλ και όπως τα καρτέλ είναι ανεπιθύμητα στην οικονομία και στην αγορά, έτσι είναι ανεπιθύμητα και στη δημοκρατία και στην πολιτική. Έχουμε καρτέλ κομματικού κυβερνητισμού ή κυβερνητικού κομματισμού, όπως επίσης καρτέλ αγοράς, καρτέλ διαπλοκής, καρτέλ διαφθοράς. Απέναντι σε αυτά, έχουμε αδύναμο σύστημα κοινοβουλευτικού και πολιτικού ελέγχου, αδύναμες ανεξάρτητες αρχές, ελλιπείς θεσμικές και λειτουργικές θωρακίσεις και μία κοινωνία σε πλήρη σύγχυση που άλλοτε κοιτάει να επωφεληθεί, άλλοτε κοιτάει να «μουντζώσει» τους πάντες…
ΠΙΣΤΕΥΩ, πρόσθεσε ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, ότι σε τέτοιου είδους προβλήματα θα έπρεπε να παράγονται συναινέσεις συνθέσεις και εθνικές στρατηγικές. Χωρίς τη λογική των συμψηφισμών ή του καταλογισμού εκατέρωθεν ευθυνών πρέπει να δούμε το πρόβλημα ως πρόβλημα που παράγεται, που έχει τις αιτίες του στο εσωτερικό του πολιτικού συστήματος. Και θα πρέπει να πούμε και γι’ αυτό την αλήθεια. Η παθολογία του πολιτικού συστήματος έχει στη βάση της την παθογένεια των κομματικών σχημάτων και πρέπει αυτά να αντιμετωπιστούν με γενναία πρωτοβουλία.
Για την υπόθεση της SIEMENS
ΜΙΛΩΝΤΑΣ για την υπόθεση της SIEMENS ο Νίκος Κωνσταντόπουλος στην αρχή υπενθύμισε ότι όταν το 1997 με αφορμή τις προγραμματικές συμβάσεις που ήρθαν στη Βουλή κατέθεσα ερώτηση και είπα κάποια πράγματα τότε εισέπραξα το χαρακτηρισμό του θεσμολάγνου και του φιλοκατήγορου. Το πρόβλημα αυτό έχει κάνει μία δεκαπενταετή διαδρομή κι έρχεται σήμερα ως εκρηκτικό πρόβλημα το οποίο ούτε η Δικαιοσύνη μπορεί να το χειριστεί μόνη της, χωρίς πολιτικές προϋποθέσεις διαφάνειας, ούτε η κυβέρνηση μπορεί να το χειριστεί μόνη της κάτω από τον φόβο του πολιτικού κόστους, ούτε η αξιωματική αντιπολίτευση μπορεί να το αντιμετωπίσει μόνη της με τη λογική του ποιος θα επωφεληθεί από πλευράς εντυπώσεων λόγω της έξαρσης αυτού του σκανδάλου.
Η ΥΠΟΘΕΣΗ αυτή, τόνισε, δείχνει κάτι που θεωρώ ότι είναι οργανική αδυναμία του δικομματικού πολιτικού συστήματος. Και τα δύο κόμματα και τα άλλα κόμματα μιλάνε για κυρώσεις κ.λπ. Πρόστιμα λέει ο ένας και άλλα λένε οι άλλοι. Όμως εκεί που φαίνεται να μη συμφωνούν τα κόμματα τα πράγματα είναι απλά… Ουσιαστικά δεν συμφωνούν να εφαρμοστεί η ευρωπαϊκή οδηγία για τον υγιή ανταγωνισμό. Κάθε εταιρεία που κινείται στο επίπεδο επιμέρους χωρών και παραβιάζει τις οδηγίες του υγιούς ανταγωνισμού αντιμετωπίζεται από τις εθνικές αρχές και από τα διεθνή όργανα με συγκεκριμένες κυρώσεις και με συγκεκριμένες επιπτώσεις. Αν λοιπόν θέλουμε να συνεννοηθούμε, θα πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα με μεγαλύτερη ειλικρίνεια και με διάθεση αυτογνωσίας και κυρίως να πούμε τη μεγάλη αλήθεια.
ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ, αφού επεσήμανε ότι σήμερα οι διανοούμενοι έχουν χάσει τη λαλιά τους και οι πνευματικές δυνάμεις δεν είναι εκείνες οι οποίες ομιλούν όπως θα έπρεπε να ομιλούν, τόνισε ότι «θα χαιρόμουνα εάν από τις ηγετικές πολιτικές δυνάμεις, τις πνευματικές δυνάμεις και τους διανοούμενους της χώρας και τις κοινωνικές δυνάμεις επιτέλους μπει στην ημερήσια διάταξη της πολιτικής μας ζωής η αξίωση των διαρθρωτικών αλλαγών στο πολιτικό σύστημα. Εκλογικός νόμος, κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, η λειτουργία της Βουλής, μοντέλο διακυβέρνησης, περιφερειακή διοίκηση του κράτους, θεσμοί διαφάνειας και διαχείρισης του συλλογικού πλούτου, σχεδιασμός χωροταξίας, περιβαλλοντική πολιτική να είναι η απόλυτη προτεραιότητα για αλλαγές.