Φαντάσματα και εφιάλτες…
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ελλάδα τις τελευταίες μέρες: Το φάντασμα των έκτακτων εκλογών, το φθινόπωρο!
Πρόκειται για ένα εξαιρετικά επικίνδυνο σενάριο:
* Πρώτον, δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα. Με τις τελευταίες σφυγμομετρήσεις δεν θα προκύψει αυτοδυναμία. Άρα θα υπάρξουν επαναληπτικές εκλογές σε διάστημα ενός δύο μηνών. Όπου με μια εκβιαστική συσπείρωση υπέρ του πρώτου κόμματος και με το «πριμ» των 50 εδρών του νέου εκλογικού νόμου είναι δυνατόν η ΝΔ να πιάσει 40% και να επιτύχει αυτοδυναμία (με τη δεύτερη). Μόνο που θα πρόκειται -και πάλι- για οριακή αυτοδυναμία, μίας, δύο ή τριών το πολύ εδρών…
Άρα στην καλύτερη περίπτωση για τη ΝΔ θα επιστρέψουμε εκεί που είμαστε τώρα. Κέρδος μηδέν…
* Το κόστος όμως θα είναι μεγάλο. Θα έχουμε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις μέσα σε οκτώ μήνες (μαζί με τις ευρωεκλογές του επομένου Ιουνίου). Πράγμα που σημαίνει παρατεταμένη ακυβερνησία. Στην καλύτερη περίπτωση, ομαλή διακυβέρνηση θα έχουμε ξανά από το φθινόπωρο του 2009…
Επιπλέον θα δυσκολευτεί να υπάρξει προϋπολογισμός για το επόμενο έτος. Για την ακρίβεια, ο πιο δύσκολος προϋπολογισμός θα πέσει την πιο δύσκολη στιγμή διεθνώς (λόγω κρίσης πετρελαίου διεθνώς και στασιμοπληθωρισμού στην Ευρώπη), ανάμεσα σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις, εκ των οποίων δεν θα βγάλει κυβέρνηση η πρώτη και δύσκολα θα βγάλει κυβέρνηση η δεύτερη…
* Πέρα από μηδενικό κέρδος και το μεγάλο κόστος, το σενάριο των έκτακτων εκλογών τον Νοέμβριο έχει και πολύ μεγάλο ρίσκο, γιατί η Τουρκία ενορχηστρώνει ελληνοτουρκική κρίση κάθε φορά που η Ελλάδα βρίσκεται σε ακυβερνησία:
– Συνέβη τον Σεπτέμβριο του 1955, όταν ο πρωθυπουργός Παπάγος ήταν ετοιμοθάνατος.
– Συνέβη στις αρχές του 1964, όταν η ΕΡΕ είχε χάσει την εξουσία και ο Γεώργιος Παπανδρέου δεν είχε σταθεροποιηθεί ακόμα στην κυβέρνηση.
– Συνέβη τον Νοέμβριο του 1967, όταν ετοιμαζόταν η σύγκρουση των Ανακτόρων με το καθεστώς των συνταγματαρχών…
– Συνέβη τον Ιούλιο του 1974, όταν δεν υπήρχε κυβέρνηση ούτε στην Αθήνα ούτε στη Λευκωσία (λόγω του αντιμακαριακού πραξικοπήματος), ούτε στην Ουάσινγκτον (λόγω της κυοφορούμενης, τότε, παραίτησης Νίξον για το σκάνδαλο Γουοτεργκέιτ).
– Συνέβη τον Μάρτιο του 1987, όταν στην Ελλάδα άρχισε να διογκώνεται το σκάνδαλο Κοσκωτά και ο Ανδρέας Παπανδρέου έχανε πια τον έλεγχο των εξελίξεων.
– Συνέβη τον Ιανουάριο του 1996, όταν ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου βρισκόταν σε «καταστολή» στο Ωνάσειο και ο Κώστας Σημίτης δεν είχε προλάβει ακόμα να αναλάβει την πρωθυπουργία (Ύμια).
Αν σήμερα γίνουν πρόωρες εκλογές χωρίς δυνατότητα άμεσης κυβερνητικής λύσης, πάμε σε περίοδο παρατεταμένης ακυβερνησίας στην Ελλάδα, που θα συμπίπτει και με εκρηκτική κατάσταση μέσα στην Τουρκία. Κι ενώ η Ουάσινγκτον θα βρίσκεται επίσης σε μεταβατική περίοδο, αφού ο Τζορτζ Μπους εγκαταλείπει τον Λευκό Οίκο και δεν είναι σίγουρο ποιος έρχεται στη θέση του.
Άσε που μπορεί να έχουμε μια νέα έκρηξη στον Περσικό Κόλπο (επίθεση κατά του Ιράν)…
Συμπίπτουν, λοιπόν, πολλαπλές ρευστότητες – στην Ελλάδα, στην Τουρκία, στις ΗΠΑ (η Ευρώπη έτσι κι αλλιώς είναι ρευστή, λόγω προσωρινού αδιεξόδου με την επικύρωση της Συνθήκης της Λισσαβώνας) και διεθνώς (Ιράν κ.λπ.).
Όσο πιο μεγάλη η ρευστότητα -τοπική και περιφερειακή- τόσο μεγαλύτερος ο κίνδυνος ανεξέλεγκτων τοπικών κρίσεων.
Και μια πιθανή ελληνοτουρκική κρίση ποιος θα μπορέσει να τη διαχειριστεί σε συνθήκες ακυβερνησίας. Και ποιος θα την πληρώσει;
* Υπάρχει, βέβαια, η περίπτωση να προκύψει συγκυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού» ΝΔ και ΠΑΣΟΚ…
Αλλά τέτοια «συγκυβέρνηση» καλύτερα να προκύψει πριν από τις εκλογές, για περιορισμένο χρόνο και για να τις αποφύγει στο προσεχές διάστημα. Όχι να οδηγηθούμε σε αναγκαστική συγκυβέρνηση, μετά τις εκλογές και για «απεριόριστο χρόνο»…
Είναι προτιμότερο (και ευκολότερο) τα δύο μεγάλα κόμματα να συνεργαστούν προσωρινά για τον πολλαπλώς δύσκολο επόμενο χρόνο, να καθαρίσουν τη διαφθορά – από τους κόλπους του το καθένα- να περάσουν από κοινού και κάποιες κρίσιμες μεταρρυθμίσεις και ύστερα να πάνε σε εκλογές (μαζί με τις ευρωεκλογές). Παρά να πάνε σε εκλογές σύντομα, χωρίς να ελέγχουν τίποτε – ούτε στο εσωτερικό τους ούτε στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.
* Υπάρχει βέβαια, και μια ακόμα περίπτωση: Να σαρωθεί το πολιτικό σκηνικό από το «κόμμα των επιχειρηματιών». Δηλαδή να διώξουμε αυτούς που έμαθαν να παίρνουν τις μίζες για να φέρουμε αυτούς που… έδιναν τις μίζες. Να διώξουμε τους «διεφθαρμένους» και να φέρουμε τους «διαφθορείς». Αυτό δεν είναι απλώς «φάντασμα» που πλανιέται πάνω από την Ελλάδα. Είναι ίσως ο χειρότερος εφιάλτης…
Το καθεστώς της μεταπολίτευσης πρέπει να αλλάξει για να πάμε μπρος, όχι πίσω. Για να παραμερίσουμε μια άθλια κομματοκρατία. Όχι για να εγκαταστήσουμε μιαν ακόμα αθλιότερη πλουτοκρατία. Για να σώσουμε τη δημοκρατία από τους «διαπλεκόμενους». Όχι για να την παραδώσουμε οριστικά στους «διαπλεκόμενους».
Αλλιώς δεν πάμε μόνο σε κρίση. Πάμε σε κοινωνική έκρηξη και εθνική καταστροφή. Ταυτόχρονα…
Ν. Ζ.