ΤΕΧΝΗΤΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΚΑΙ ΑΣΗΜΑΝΤΟΥ
Την ώρα που ασχολούμαστε με τα απόνερα (γιατί αρκετοί φρόντισαν να κρύψουν την πραγματική ιστορία) της υπόθεσης Ζαχόπουλου και την (δίκαιη πάντως) αποφυλάκιση της κυρίας Ε. Τσέκου, την ώρα που μαθαίνουμε όλο και περισσότερα για την πολυποίκιλη δωροδοκιακή δράση της Ζήμενς ανά τον κόσμο και (φυσικά) την Ελλάδα, προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσουμε ποιος (ποιοι) βρίσκονται πίσω από το όνομα «Ρόκος», στο οποίο κατατέθηκαν 10 εκατομμύρια ευρώ, γύρω μας συμβαίνουν πράγματα που (πρέπει να) μας αφορούν πολύ περισσότερο, αλλά μεταβάλλονται σε αόρατα.
· Για παράδειγμα, δεν είναι πρώτο θέμα στα κανάλια η τουρκική υπερδραστηριότητα στο Συμβούλιο της Ευρώπης, όπου η γειτονική χώρα κατάφερε να ονομάζεται τουρκική η μουσουλμανική μειονότητα και μάλιστα σε αυτήν, άρα και στον συγκεκριμένο όρο, να περιλαμβάνονται και οι Πομάκοι και οι Ρομά. Δεν είναι ούτε καν θέμα.
· Όπως δεν είναι θέμα η διαρκώς αναπτυσσόμενη δράση των σκοπιανών γειτόνων που κατά την προσπάθειά τους να προπαγανδίσουν ως δικό τους το όνομα Μακεδονία δεν διστάζουν να μιλάνε οργανωμένα περί μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα, αλλά και περί ύπαρξης άλλων μειονοτήτων, όπως η τουρκική και η αλβανική.
Γιατί άραγε δεν έχουν θέση στις ειδήσεις αυτά; Όχι την πρώτη θέση, ούτε τη δεύτερη στην αξιολόγηση των αρχισυντακτών, αλλά ούτε καν θέση; «Διότι δεν πουλάνε» θα πει κάποιος, χρησιμοποιώντας το πάγιο επιχείρημα των εμπόρων της είδησης και όσων τεχνηέντως διαπλέκουν την είδηση με το εμπόρευμα, και εν μέρει θα έχουν δίκιο αν δει κανείς το πράγμα σε καθαρά επιχειρηματική και οικονομική βάση. Όπως δεν πούλαγε και το Κυπριακό. Κι έτσι έφτασε να παγιωθεί η τουρκική κατοχή για το 37% του νησιού και ναι μεν να μην έχει αναγνωριστεί το ψευδοκράτος του Ντενκτάς ως «Τουρκοκυπριακή Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου», αλλά όλοι να συμπεριφέρονται στο κατεχόμενο μέρος ως ισότιμο μέρος του «άλλου κομματιού», της ελεύθερης Κύπρου δηλαδή. Μόνο που το ελεύθερο κομμάτι είναι, κατά την ομολογία όλων, το επίσημο κυπριακό κράτος, αυτό που έκανε τη διαπραγμάτευση για την είσοδο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και το άλλο ένα νομικό τίποτα. Όμως το τίποτα τυγχάνει ισότιμης αντίληψης και χειρισμού με το κανονικό και σήμερα οι ρυθμιστές της τύχης του κόσμου, οι μεγάλες δυνάμεις, επαινούν τους «Προέδρους Χριστόφια και Ταλάτ» (!) που προσεγγίζουν και συνομιλούν αφήνοντας στην άκρη τα πάθη του παρελθόντος.
Πλήρης εξομοίωση θύτη και θύματος, βιαστή και βιασμένου, σφαγμένου και σφαγέα, σαν να φταίει ο σφαγιασθείς, μια και κυριαρχεί η λογική «για να συνέβη ό,τι συνέβη, κάτι θα έκανε κι αυτός». Δεν «πούλαγε» το Κυπριακό. Και σήμερα το αποτέλεσμα είναι «να διαπραγματεύονται οι δύο κοινότητες». Εκ των οποίων η μία είναι το θύμα τουρκικής εισβολής και οι δύο συνθέτουν την Κυπριακή Δημοκρατία που είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά η μία κοινότητα από τις δύο (η τουρκοκυπριακή) μιλά για δύο κράτη στο ένα νησί που είναι ένα μέλος της ΕΕ. Απλά πράγματα. Και υποτιμητικά για το μυαλό όλων μας.
Αλήθεια, τι θα συμβεί αν σε δέκα χρόνια από σήμερα (που έλεγε και ο κ. Μητσοτάκης, «σε δέκα χρόνια από σήμερα κανείς δεν θα θυμάται την ιστορία με το όνομα», μιλώντας για τα Σκόπια και τη Μακεδονία) οι και με την «ευρωπαϊκή βούλα» Τούρκοι, μειονοτικοί μουσουλμάνοι της δυτικής (ελληνικής ακόμα) Θράκης, αναζητήσουν και άλλου είδους αυτονομία πλην της πολιτισμικής, που θα συνδέεται με εδαφική «τακτοποίηση»; Θα πουλάει ή δεν θα πουλάει το θέμα; Κι αν δεν πουλάει, θα πάμε άραγε σε αναπαραγωγή μιας κατάστασης ανάλογη με αυτήν της Κύπρου;
Ποιος ξέρει. Ίσως και τότε να υπάρχουν, να μεθοδεύονται ή να προκύπτουν σκάνδαλα τύπου Ζήμενς και Ζαχόπουλου που θα κλέβουν την παράσταση και θα γεμίζουν ευχάριστα την καθημερινότητα των τηλεοπτικών πολιτών. Πιο ευχάριστα πάντως απ’ ό,τι με ειδήσεις που άπτονται της μείωσης της χώρας από ηθικής μέχρι και εδαφικής πλευράς. Θερινές υπερβολές, θερινοί φόβοι, θα πει κανείς. Μπορεί. Υπάρχουν όμως και τον χειμώνα, απλώς είναι θέμα και επιλογή της επικαιρότητας πότε θα τους διατυπώσει δυνατά (άρα και δημόσια) αυτός που τους έχει…