Πριν το Χάραμα…
Αν λάβουμε σοβαρά υπόψη μας την παλαιά ρήση ότι «το πιο πυκνό σκοτάδι είναι λίγο πριν ξημερώσει» (ή κατά Σωκράτη Μάλαμα: το πιο πυκνό σκοτάδι είναι πριν την αυγή…) δεν πρέπει να πανικοβάλλονται οι (χιλιάδες) εναπομείναντες εισέτι στο ΠΑΣΟΚ σοσιαλιστές ή (σοβαροί) σοσιαλδημοκράτες. Διευκρινίζουμε απαρχής, για τους μη γνώστες των απόψεων της στήλης, ότι ποσώς μας ενδιαφέρει η πορεία ή η κατάληξη των λεγομένων «εκσυγχρονιστών», με τους οποίους δεν είχαμε ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση από την εποχή ακόμη που ο εκπρόσωπός τους κ. Σημίτης δεν είχε αναδειχθεί «ηγέτης» τους. Και δεν εννοούμε προσωπική σχέση (πόσω μάλλον συναλλαγής) αλλά σχέση ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ.
Επανερχόμενος λοιπόν στην προηγούμενη ρήση, και αναφερόμενος τόσο σε αυτούς που μας «ενδιαφέρουν» από το ΠΑΣΟΚ, ήτοι στους (μη «κοσμοπολίτες» και αντι-παγκοσμιοποιημένους) σοσιαλιστές-αριστερούς σοσιαλδημοκράτες, αλλά για να είμαι ΕΝΤΙΜΟΣ με τον εαυτό μου, και στους ΕΝΤΙΜΟΥΣ Κεντρώους, ΔΙΑΤΥΠΩΝΩ την πρόβλεψη ότι: ναι μεν το «επίσημο» ΠΑΣΟΚ πάει κατά κρημνόν, ο δε χώρος (δύναται για) να διασωθεί, με τις εξής προϋποθέσεις:
– Δεδομένου ότι τούτη τη στιγμή δεν υπάρχει μια προσωπικότητα εθνικού βεληνεκούς που να μπορεί να ηγηθεί της (συλλογικής) προσπάθειας όπως π.χ. ο Λαφοντέν στη Γερμανία, πρέπει να ενισχυθούν άλλα (συλλογικότερα) χαρακτηριστικά, στον βαθμό που είμαστε (είσαστε) ΩΡΙΜΟΙ να ξεπεράσουμε (-ετε) τον μηχανισμό του καταρρέοντος ΠΑΣΟΚ και δεν είστε ΔΙΑΤΕΘΕΙΜΕΝΟΙ να ΧΑΡΙΣΕΤΕ τον «Χώρο» στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, είμαστε (είσαστε) δηλαδή ΔΙΑΤΕΘΕΙΜΕΝΟΙ να ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΕΤΕ την ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ του Σοσιαλιστικού Χώρου εν Ελλάδι (που πρώτο το ΠΑΣΟΚ εισήγαγε αλλά έχει προ πολλού απεμπολήσει).
– Με τις επιμέρους «υποχωρήσεις» των «οπλαρχηγών» στις αξιώσεις τους, δεδομένου ότι αν δεν υπάρχει Χώρος και «οπαδοί», αυτονόητα περιττοί και οι «οπλαρχηγοί».
– Αυτονόητο, αδιαπραγμάτευτο, ΕΚ ΤΩΝ ΩΝ ΟΥΚ ΑΝΕΥ: Η ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ των συμμετεχόντων (άλλως, δεν συζητάμε…).
– ΚΥΡΙΩΣ ότι θα κινηθούμε στην κατεύθυνση της διατύπωσης μιας ΠΡΟΤΑΣΗΣ για τη σημερινή ελληνική κοινωνία που θα στηρίζεται σε μια ισορροπημένη λογική μεταξύ «ανάπτυξης» και περιβαλλοντικής προστασίας (με αιχμή στις εναλλακτικές μορφές ανάπτυξης και οικο-προστασίας), σε μια λογική αυτονομίας στην περιοχή (ιδιαίτερα με συμμαχίες στα Βαλκάνια) έναντι των συμφερόντων του ιμπεριαλισμού και του νεο-οθωμανικού επεκτατισμού, διασφάλισης των ζωτικών συμφερόντων της χώρας και του Ελληνισμού (και προάσπισης άρα της Κύπρου- ασχέτως τι λέει ο Χριστόφιας, οι Εγγλέζοι και οι Τούρκοι- του Αιγαίου, της Θράκης, του σύνολου του Ελληνισμού). Επαναδιατύπωσης της άποψης ότι το Εθνικό είναι στενά συνδεδεμένο με το Κοινωνικό, και τα δύο με τη σειρά τους με την Οικολογία (ή με τον τρόπο «ανάπτυξης»). Ότι στην Ελλάδα οι έννοιες Έθνος και Λαός είναι ομόμητρες, ότι για μας το θεμέλιο της όποιας δράσης μας εκπηγάζει και υπηρετεί τον ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΛΑΟ. (Κι αφήστε τις πιθηκίζουσες ελίτ να θεωρούν ότι θα τη γλιτώσουν με υποχωρήσεις προς την αυτοκρατορία και τους πασάδες…).
Εάν συμφωνήσουμε σ’ αυτά τα αυτονόητα, αλλά και τόσο δύσκολα να τηρηθούν στην πράξη, έχουμε κάνει ένα αποφασιστικό βήμα στην προάσπιση της ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ του Σοσιαλιστικού Χώρου στην Ελλάδα.
ΙΔΟΥ Πεδίον Δόξης Λαμπρόν.