Πού κρύφτηκε ο Σημίτης!

Δεν καταλαβαίνει ότι δεν πρόκειται να γλιτώσει κρυπτόμενος; Κι αν ο ίδιος δεν το αντιλαμβάνεται, κανένας από εκείνους τους υπερδιανοούμενους κολλητούς του, που όλους τους τακτοποίησε στον δημόσιο κορβανά, δεν του λέει ότι πρέπει να βγει, να πάρει θέση, να υπερασπισθεί τους ανθρώπους του, να αναλάβει αυτός τις ευθύνες; Να πει δημόσια τι έχει γίνει; Να δώσει εξηγήσεις στον λαό που τον πίστεψε και τον έκανε πρωθυπουργό δύο φορές;

Κανένας δεν θα ευχόταν, ούτε στον χειρότερο εχθρό του, αυτήν τη δυσώδη εξέλιξη. Δεν του φταίει κανείς. Όπως έστρωσε κοιμάται. Δικές του όλες οι επιλογές των στενών του συνεργατών και συμβούλων με τους οποίους καθημερινά συζητούσε!

Οι ηγέτες δεν αναδεικνύονται σε δρόμο που είναι στρωμένος με άνθη. Ούτε θερίζοντας αυτό που έστρωσε ο άλλος, ο Ανδρέας… Ο ηγέτης φαίνεται στις δύσκολες στιγμές. Και από την πρώτη κρίση, εκείνη την τραγική νύχτα των Υμίων, αποδείχθηκε πόσο λίγος είναι, με τις ευχαριστίες του στους Αμερικάνους, που μας… έσωσαν! Τώρα ο ίδιος ο κ. Σημίτης επιβεβαιώνει ότι είναι μικρός.

Δεν έχει το κουράγιο να πει για ό,τι έγινε με τις μίζες της Ζήμενς «φταίω εγώ». «Έχω την απεριόριστη, χωρίς ελαφρυντικά, πολιτική ευθύνη. Κι όποια άλλη προκύψει…»

Ακόμη κι αν υποτεθεί ότι ο Τσουκάτος δούλευε για την πάρτη του, ακόμα κι αν είχε άγνοια για το ποιόν του εντιμότατου κυρίου Rocco – κατά κόσμον Αρ. Μαντά- που είχε δίπλα του ο στενός του συνεργάτης Τάσος Μαντέλης (γενικός γραμματέας της κυβέρνησης αρχικά το 1996 και μετά υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών), παρότι το 1995 τον είχε διώξει ο Ανδρέας, όταν πήραν χαμπάρι, δεν μπορεί να ισχυρισθεί ο πρωθυπουργός της χώρας και πρόεδρος του μεγαλύτερου κόμματος, του ΠΑΣΟΚ, ότι δεν γνώριζε, γιατί τότε ομολογεί ότι ήταν ανίκανος. Εκτός κι αν πιστεύει ότι έτσι μπορεί να απαλλαγεί λόγω… αφέλειας (για να μην πούμε τίποτε άλλο).

Ο κ. Σημίτης, έστω και τώρα, για την τιμή της παράταξης, πρέπει να βγει από την κρυψώνα του και να απολογηθεί στον κόσμο, ζητώντας συγγνώμη και προσερχόμενος στον ανακριτή να πάρει όλες τις ευθύνες. Θυμίζουμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που εξαφανίζεται. Το ίδιο είχε κάνει με την παραπομπή του Ανδρέα για το σκάνδαλο Κοσκωτά. Τον εγκατέλειψε! Νόμιζε προφανώς ότι η φίλαρχη φιλοδοξία του θα ικανοποιούνταν από τότε… Ήταν πάντως τυχερός. Έπρεπε να πεθάνουν όλοι για να κατακτήσει την πολυπόθητη καρέκλα του πρωθυπουργού.

Τουλάχιστον, τώρα στο τέλος της πολιτικής του καριέρας, ας διαψεύσει αυτό που πάντοτε τον συνόδευε, ότι πάντα φεύγει. Και ας δηλώσει παρών στον ανακριτή…