Θέατρο του παραλόγου σε πανελλαδική σκηνή
Το «θέατρο του παραλόγου», όπως πρωτοεμφανίστηκε το 1948 με την «Φαλακρή τραγουδίστρια» του Ιονέσκο και εδραιώθηκε με τα υπόλοιπα, μοναδικά στην εξωφρενικότητά τους, έργα του, αλλά και τα έργα του Μπέκετ, του Μπουτσάτι και κυρίως του Αντάμοφ, υπήρξε ένα ΣΟΒΑΡΟ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ. Με προκατόχους -και εμπνευστές- το σουρεαλιστικό κίνημα του Μπρετόν και του Απολινέρ, καθώς και τους ντανταϊστές, κύριος στόχος των μεγαλοφυών αυτών συγγραφέων ήταν να ταρακουνήσουν από τον εφησυχασμό με τη ΒΑΝΑΥΣΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: το έργο του Απολινέρ «τα βυζιά του Τειρεσία», που εξοργίζει τα μέγιστα, αλλά που οδηγεί παράλληλα, όπως και όλα σχεδόν τα προϊόντα του «θεάτρου του παραλόγου», στη θεμελιακή επίγνωση ότι ΣΤΗ ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΝΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Ο ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ.
Στο θέατρο του παραλόγου, που μας προσφέρεται απλόχερα σήμερα σε πανελλαδική σκηνή, τόσο ο ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ όσο και ο πανέξυπνος ΥΠΟΒΟΛΕΑΣ (ο οποίος διορθώνει κάποιες φράσεις όταν αντιλαμβάνεται επικίνδυνες αδεξιότητες του συλλογικού συγγραφέα) βάλθηκαν να μας τρελάνουν εντελώς. Κάνουν πανεύκολα -και χωρίς αιδώ- το μαύρο άσπρο, ιδίως όταν πρόκειται για χρήμα. Κόπτονται υποκριτικά, από θέση ισχύος και με παραφουσκωμένα πορτοφόλια, υπέρ των ξεζουμιζόμενων εργαζόμενων και μικροσυνταξιούχων. Και ψεύδονται ασύστολα όταν ισχυρίζονται ότι η ευημερία των αριθμών (που ουδόλως, άλλωστε, υφίσταται) συνεπάγεται και ευημερία των ανθρώπων!
«Εκσυγχρονισμός» και «μεταρρυθμίσεις» αποδείχθη περίτρανα, με οδυνηρές συνέπειες για κάθε ευκολόπιστο, ότι είναι συνώνυμα του ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ -μεγάλο τμήμα των εργαζόμενων, ιδίως στον ιδιωτικό τομέα, είναι πλέον απασχολήσιμοι, ωρομίσθιοι, ενοικιαζόμενοι, με άλλα λόγια είλωτες των εργοδοτών τους- και της ΠΡΟΣΥΝΕΝΝΟΗΜΕΝΗΣ ΛΟΓΩ… ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΤΕΡΑΣΤΙΑΣ ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ.
Έτσι, υπήκοοι του Σημίτη ήμαστε άλλοτε και υπήκοοι του Καραμανλή παραμένουμε και σήμερα, το ίδιο ανήμποροι να αντιδράσουμε τότε όπως και τώρα. Ο αρχιχαρατσωτής Χριστοδουλάκης του εκσυγχρονισμού έδωσε τη θέση του στον αρχιχαρατσωτή Αλογοσκούφη των μεταρρυθμίσεων – και ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Ούτε γάτα ούτε ζημιά; Το ερώτημα το θέτω στον εαυτό μου και θα διαφωνήσω με τον… εαυτό μου! Ο νεοφιλελευθερισμός του Σημίτη άνοιξε τον δρόμο στον Καραμανλή για να πάρει, με την κατάσταση που παρέλαβε, ακόμη επαχθέστερα μέτρα. Από την άλλη μεριά -ομολογημένο γαρ από τον Βερελή- το μαύρο χρήμα διακινήθηκε επί Σημίτη, και όχι μόνο μέσω Ζήμενς, κατά ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΟΣΟΣΤΟ από ό,τι επί Καραμανλή, γεγονός που θα φανεί, αργά ή γρήγορα.
Όσο για τον Χριστοδουλάκη, μοιάζει… άγιος μπροστά στον
Αλογοσκούφη. Πρώτα πρώτα επί δικής του θητείας δεν υπήρχε πείνα, όπως σήμερα για σημαντικό αριθμό Ελλήνων, και ύστερα τα ψεύδη του δεν ήταν τόσο βροντώδη και προσβλητικά για τη νοημοσύνη μας, όπως τα ψεύδη του Αλογοσκούφη.
Ιδού πρόσφατο ενδεικτικό παράδειγμα: Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία έχει καταστεί και καθίσταται όλο και περισσότερο αναξιόπιστη στα μάτια των ευρωπαίων πολιτών, παραδέχτηκε διά των υπουργών Οικονομίας των 15 κρατών της ευρωζώνης και των 27 του ΕΚΟΦΙΝ ότι οι προβλέψεις υπουργών Οικονομίας και ΕΚΟΦΙΝ ήταν… για τα πανηγύρια. «Η κατάσταση είναι χειρότερη απ’ ό,τι περίμεναν και φοβούνται πως παραμονεύει ύφεση», ομολόγησε. (Είχε προβλέψει για το 2008 ρυθμό ανάπτυξης 2,2,% και για το 2009 2,1%, ενώ το πρώτο τρίμηνο του 2008 η ανάπτυξη έπεσε στο 0,8%! Αναφορικά με τον πληθωρισμό, η εκτίμηση για το 2008 ήταν ότι θα κρατηθεί στο 2%, τη στιγμή που τα στοιχεία του Ιουνίου 2008 διαπίστωσαν διπλασιασμό του. Ετήσιο δηλαδή πληθωρισμό στην ευρωζώνη 4%.)
Ο κ. Αλογοσκούφης, λοιπόν, ήταν ο ΠΙΟ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ από τους υπόλοιπους συναδέλφους του. Είπε συγκεκριμένα ότι «οι επιπτώσεις από την κρίση ενδέχεται να είναι αρκετά μεγαλύτερες». Ταυτόχρονα εμφανίστηκε αισιόδοξος ως προς… τα του οίκου του, δηλώνοντας ότι οι προβλέψεις του σε ευρωπαϊκό επίπεδο «δεν αφορούν την ελληνική οικονομία»! Και να σκεφτεί κανείς ότι στον προϋπολογισμό του 2008 είχε προβλέψει πληθωρισμό 2,8%, ενώ ήδη σήμερα ο πληθωρισμός έχει φτάσει το 4,9% (και στο τέλος του έτους δεν αποκλείεται να έχει ξεπεράσει το 5,5%). Ο άνθρωπος δεν έχει τσίπα απάνω του. Ή, για να πω το ίδιο πράγμα κολακευτικά, είναι ο πιο ακραιφνής θιασώτης του θεάτρου του παράλογου. (Του θεάτρου του παράλογου με την έννοια, φυσικά, που υποδηλώνει ο τίτλος αυτού του άρθρου).
Ο Καραμανλής, που ανήλθε στην εξουσία ευαγγελιζόμενος τον μεσαίο χώρο, πώς ανέχεται έναν υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών που έχει διαλύσει κυριολεκτικά τη μεσαία τάξη, που έχει εξαθλιώσει τα λαϊκά στρώματα και εφαρμόζει φορομπηχτική πολιτική για τους φτωχούς, προσφέροντας φορολογικές ελαφρύνσεις στους βιομήχανους και τους πάσης φύσεως λεφτάδες προκειμένου να επενδύσουν χωρίς να επενδύουν; Πώς ανέχεται έναν υπουργό που ξεπουλάει στρατηγικής σημασίας δημόσιες επιχειρήσεις και αφήνει ασύδοτη τη μεγάλης κλίμακας παραοικονομία, χτυπώντας σαν χταπόδι διά των εντεταλμένων οργάνων του κράτους κάθε φουκαράκο μικροπωλητή που δεν δίνει απόδειξη; Τον ανέχεται, επειδή τα ίδια θα έκανε κι εκείνος, αν βρισκόταν στη θέση του. Αυτή είναι η μία εξήγηση, αφού η εξαγγελθείσα επανίδρυση του κράτους πήγε περίπατο, αφήνω που επανίδρυση του κράτους ΧΩΡΙΣ ΔΟΜΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ είναι σκέτη κοροϊδία. Η άλλη εξήγηση έχει να κάνει με τα διαλυτικά φαινόμενα που ταλανίζουν το κόμμα του και απειλούν σοβαρότατα τη συνοχή της κοινοβουλευτικής του ομάδας. Αιτία δεν είναι ο Τατούλης και ο όποιος Τατούλης. Αιτία είναι το Μητσοτακαίικο και η μωροφιλοδοξία της κ. Ντόρας. Η «Αγία Οικογένεια» τον υπονομεύει από τότε που έγινε πρόεδρος της ΝΔ. Τα έχω γράψει κατά κόρον αυτά. Δεν περίμενα το μέγιστο σκάνδαλο της Ζήμενς για να… ξυπνήσω, όπως δεν το περίμεναν και τα καραμανλικά στελέχη που αγανακτούν με τον σχοινοβατικού τύπου διαφαινόμενο συμψηφισμό μεταξύ παρασχεθέντων αδρών δώρων του Χριστοφοράκου προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη και πρώην φίλο (και νυν θανάσιμο εχθρό) της κ. Ντόρας αφενός και εξόχως απρόσεκτου, αν όχι και ωφεληθέντος, εξαδέλφου αφετέρου.
Αν ζούσε σήμερα ο Απολινέρ, θα έγραφε ίσως, εκτός από «τα βυζιά του Τειρεσία», «το κάτω κεφάλι του Τειρεσία», ας πούμε, για να προβλέψει το οφθαλμοφανώς απίθανο και αομμάτως εφικτό ότι πριν από τη βέβαιη διάσπαση του ΠΑΣΟΚ θα προηγηθεί η διάσπαση της ΝΔ, ώστε να απαλλαγεί ο Καραμανλής μια και καλή από το Μητσοτακαίικο, προσφέροντας στην κ. Ντόρα ένα κόμμα της τάξεως το πολύ του 20% επί του συνολικού ποσοστού της ΝΔ.