Όταν βαδίζεις στη μέση του δρόμου, το τροχαίο είναι αναμενόμενο

Iσχυρές περιδινήσεις, που έχει διεγείρει το «σκάνδαλο Siemens», απειλούν με ηθική συντριβή το Πολιτικό μας Σύστημα. Τα δύο κόμματα Εξουσίας, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, έχουν αποβάλει από το ηθικό τους οπλοστάσιο την αντίληψη ότι λειτουργούν ως «σχολές δοκιμασίας και θυσίας», υπέρ του λαού και των συμφερόντων του.

Είναι απορίας άξιο ότι οι ηγεσίες των δύο κομμάτων Εξουσίας αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν τη μεγάλη ιστορική κρίση που διέρχεται το Πολιτικό μας Σύστημα και ότι στις στιγμές αυτές «τίποτε δεν είναι περισσότερο άτοπο και αμαρτωλό από τη μακαριότητα και αμεριμνησία» καθώς και την προσπάθεια των Κ. Καραμανλή και Γ. Παπανδρέου να διαχειρισθούν την κρίση με όρους επικοινωνιακούς, εντυπωσιασμού, παράκαμψης του ουσιώδους από τη λεπτομέρεια, που προσφέρεται, ίσως, ως πεδίο για συμψηφισμούς!

Τα δύο κόμματα Εξουσίας έχουν πλέον προσδεθεί στο άρμα σημαντικού τμήματος της λεγόμενης άρχουσας τάξης, το οποίο διαπνεόμενο από την «ιδεολογία» του μεταπρατισμού και ως εκπρόσωπος των πολυεθνικών επέδειξε και κατά το παρελθόν και εξακολουθεί να επιδεικνύει «έλλειψη ιστορικού πόνου και ανικανότητα ιστορικής ανησυχίας και συγκίνησης» για την πορεία και την τύχη αυτού του τόπου.

Οι ηγεσίες των δύο κομμάτων Εξουσίας παρουσιάζουν κατ’ αυτάς ψυχολογία ετεροχθόνων διαβιούντων στη χώρα των Μακάρων!

Και στην ανικανότητά τους να συνειδητοποιήσουν το κρίσιμο των στιγμών οφείλεται, εν πολλοίς, η συνεχώς επιδεινούμενη κατάσταση.

Εάν οι ηγεσίες των δύο κομμάτων Εξουσίας, αντί να κυριαρχούνται από το εγωιστικό αίσθημα, ότι τους αξίζει ο ύπνος του δικαίου, διακρίνονταν αντιθέτως από μεγαλύτερη ανησυχία και προετοιμάζονταν ηθικά και τεχνικά για την αποτελεσματική αντιμετώπιση παρόμοιων κρίσεων, τότε θα υπήρχε ελπίδα για βελτίωση της πορείας του τόπου.

Στις ηγεσίες των δύο κομμάτων Εξουσίας, βαραίνει καταθλιπτικά ο «νόμος της κληρονομικότητας», και μοιραίως, τα εκφυλιστικά φαινόμενα που τον συνοδεύουν. Η εξουσία ενασκείται με όρους συγγένειας και πολιτικών δυναστειών και σε πλήρη παραγνώριση της αξιοκρατίας, της ικανότητας, της ηθικής. Το πλέγμα των σχέσεων αυτών διακλαδούται στο σύνολο, σχεδόν, της κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής, «επιστημονικής» και επικοινωνιακής δραστηριότητας της χώρας.

Το πολιτικό αυτό σύστημα λειτουργεί, επίσης, στηριζόμενο στην «τακτική του Γενιτσαρισμού». Δηλαδή, τον προσεταιρισμό και την ενσωμάτωση ικανών μονάδων, προερχόμενων κυρίως από τον χώρο της ευρύτερης Αριστεράς, των οποίων εκμεταλλεύεται τη διάθεση για «κοινωνική» και υλική άνοδο!

Στην «τακτική του Γενιτσαρισμού», οι επιδόσεις του υπουργού Επικρατείας και Κυβερνητικού Εκπροσώπου, κ. Θ. Ρουσόπουλου, παραμένουν ασυναγώνιστες! Στα δίχτυα της, έχει αυτοεγκλωβισθεί (!) η πτέρυγα διαχείρισης των θεμάτων επικοινωνίας του Κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Και με «άλλοθι» είτε τους πρώην «Αριστερόφρονες» είτε τους ιδιοτελείς εκπροσώπους στον επικοινωνιακό τομέα του Κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ο κ. Ρουσόπουλος, μεθοδικά και αθόρυβα, θέτει υπό τον κομματικό έλεγχο, Ρηγίλλης και υπογείων Μαξίμου, δηλαδή του βαθέος κράτους της Δεξιάς, τα Μέσα μαζικής Ενημέρωσης. Τα μεν υπό κρατική εποπτεία, πλήρως, τα δε ιδιωτικά, με την «τακτική του εισοδισμού» σε σημαντικούς τομείς τους!

Η Χώρα, όμως, δεν είναι δυνατόν να εξέλθει από τη βαθιά κρίση που σήμερα διέρχεται με την αναισθησία και τη μακαριότητα που διακρίνει τις σημερινές ηγεσίες των δύο κομμάτων Εξουσίας.

Σώζεται μόνο αν διέκρινε την πολιτική ηγεσία της στο σύνολό της γόνιμη ανησυχία και συνεχής νευρώδης αγρυπνία για την πορεία του τόπου.

Όμως η πρόβλεψη των δεινών δεν σημαίνει ουδόλως απαισιοδοξία, εφόσον συνυφαίνεται με την απόφαση του λαού για αγώνες και εξοστρακισμό των κακόηθων όγκων, που υπάρχει κίνδυνος, εάν δεν επισπευσθεί η εξαγωγή τους, να δηλητηριάσουν το σύνολο των κυττάρων του οργανισμού που ακούει στο όνομα Ελλάδα.

Είναι αισιόδοξο δε -και αυτό προκύπτει και από τις μετρήσεις της Κοινής Γνώμης- ότι ο ελληνικός λαός, στη μεγίστη πλειοψηφία του, συνειδητοποιεί ότι οι αμέριμνοι και οι μακάριοι, πάντοτε σε επίπεδο ηγεσίας, δεν φαίνεται να είναι αποφασισμένοι για βαθιές τομές.

Μεταπίπτουν απλούστατα από τη μακαριότητα στον πανικό και τούμπαλιν, εκθέτοντες και τον λαό στις επικίνδυνες αυτές μεταπτώσεις.

Είναι δε αδιαμφισβήτητο ότι σ’ ένα απαθές έθνος, σ’ έναν απαθή λαό, που επιμένει να βαδίζει στη μέση του δρόμου, το τροχαίο είναι αναμενόμενο.

Η χρονική στιγμή παραμένει

απροσδιόριστη…