Κόλαφος για ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ο οχετός των σκανδάλων

Ο μανδύας της διαφάνειας και της κάθαρσης στην πολιτική ζωή δεν υφίσταται πλέον. Χάθηκε και γι’ αυτό ο πρωθυπουργός δεν έχει πια τη δυνατότητα να υποστηρίξει τη δημόσια εικόνα που είχε πριν αναλάβει τα ηνία της χώρας. Το παραδέχονται ακόμη και οι πιο στενοί του συνεργάτες. Βουλευτές και υπουργοί δεν στηρίζονται πια στο ατού του Κ. Καραμανλή.

Από την άλλη, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γιώργος Παπανδρέου, με όλες αυτές τις υποθέσεις, τι κέρδισε; Ποιο ήταν το πολιτικό του όφελος; Όταν μάλιστα κατηγορεί την κυβέρνηση για τους χειρισμούς της σε όλα αυτά τα σκάνδαλα; Ηθικά τουλάχιστον, όχι μόνο πολιτικά και οικονομικά, κανένα. Το μόνο που κατάφερε ήταν να δημιουργήσει ή να του δημιουργήσουν αν θέλετε οι άλλοι, οι εξωθεσμικοί παράγοντες όπως λέει, για να πάρουμε και αυτήν την εκδοχή, εσωκομματικά προβλήματα σε σχέση με τα κορυφαία στελέχη του και προπαντός με τον κ. Σημίτη, πρόσφατα.

Οι δημοσκοπήσεις, που κατά το ελληνικό φαινόμενο αποτελούν για μερικούς και τεκμήριο πολιτικής ταυτότητας, κάθε φορά που η ΝΔ αντιμετωπίζει πρόβλημα στις τάξεις της, δεν είναι κατά τη Χαριλάου Τρικούπη έγκυρες και σοβαρές, καθώς, όπως λένε, δεν αποτυπώνουν την πραγματικότητα. Πόσω μάλλον τώρα που η κυβέρνηση κάνει δώρο στους δημοσκόπους τη δυνατότητα να δημοσιοποιούν τις έρευνες της κοινής γνώμης μέχρι και την Παρασκευή πριν από κάθε εκλογική διαδικασία, όπως προβλέπει η τροπολογία που έρχεται στη Βουλή προς ψήφιση μέσα στην εβδομάδα, το ΠΑΣΟΚ θα εντείνει την αμφισβήτησή του, ανάλογα φυσικά αν το εξυπηρετεί ή όχι. Άρα και οι αντιδράσεις της Χαριλάου Τρικούπη δεν είναι πολιτικά ορθές, καθώς και η ίδια χρησιμοποιεί κατά το δοκούν τα αποτελέσματα μιας έρευνας.

Επομένως, τα δύο μεγάλα κόμματα συνθλίβονται στη δίνη που έχει προκαλέσει όλη αυτή η πολιτική ατμόσφαιρα, η οποία όμως δεν δημιουργήθηκε από μόνη της. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ την προκάλεσαν, ώστε σήμερα, δίκαια οι πολίτες να αισθάνονται ότι ο κύκλος της Μεταπολίτευσης έκλεισε.

Αν ο Καραμανλής εξαιτίας της σημερινής πολιτικής κατάστασης και υπό το βάρος νέων εξελίξεων στο σκάνδαλο της Ζήμενς αναγκαστεί να οδηγήσει τη χώρα σε πρόωρες εκλογές, τότε αυτόματα το σενάριο περί αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού, με ή χωρίς σπάσιμο του ΠΑΣΟΚ σε δύο κομμάτια και στη συνέχεια της Νέας Δημοκρατίας, νέα πολιτικά πρόσωπα στην επιφάνεια, αυτοδυναμία ή μη, έχει μπει σε τροχιά υλοποίησης.

Στη Χαριλάου Τρικούπη οι σύμβουλοι του κ. Παπανδρέου εξετάζουν όλες τις πιθανές εκδοχές που μπορεί να συναντήσουμε μπροστά μας τους επόμενους μήνες. Το ίδιο και στο Μαξίμου, μόνο που εκεί ο Καραμανλής και οι συνεργάτες του έχουν το μαχαίρι και το πεπόνι. Αντίθετα, στο ΠΑΣΟΚ ακολουθούν τις εξελίξεις και δεν τις προσδιορίζουν. Αν ο Καραμανλής πειστεί ότι πολλά περιθώρια ανάκαμψης δεν έχει και ξέροντας τι τον περιμένει πολιτικά από τις υποθέσεις των σκανδάλων, τότε αυτός θα είναι ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων. Οι εκλογές είναι στο χέρι του. Σύμφωνα με άλλους αναλυτές, οι πρόωρες εκλογές δεν πρέπει να θεωρούνται σίγουρη έκβαση του σημερινού πολιτικού κλίματος αν ληφθεί υπ’ όψιν η πίεση όλων των ανωτέρω, η χαμένη αξιοπιστία του πρωθυπουργού και η ενδεχομένως κακή πολιτική συγκυρία. «Θα συντριβεί πολιτικά», λένε ακόμη και οι πιο καλοπροαίρετοι απέναντί του. Όχι όμως ότι περιμένει κανείς να κερδίσει ο πολιτικός του αντίπαλος Γιώργος Παπανδρέου. Δεν έχει πειστεί γι’ αυτό η κοινή γνώμη ακόμη.

Επομένως το σενάριο της ακυβερνησίας είναι αυτό που εξετάζεται και από τα δύο επιτελεία, Μαξίμου και Χαριλάου Τρικούπη. Οι εκτιμήσεις για ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα, κόντρα στους δύο μονομάχους, δεν υφίστανται πλέον. Ξεφούσκωσε σαν πολύχρωμο μπαλόνι μπροστά στα μάτια μικρού παιδιού γεμάτου με απορία. Η περίοδος που διανύουμε είναι τόσο ανασφαλής πολιτικά, τόσο ρευστή, που δυνατότητες εξόδου από την κρίση με άλλον τρόπο δεν υπάρχουν. Θα παλέψουν οι δύο πρωταγωνιστές-μονομάχοι ή εκτός και αν ο κ. Καραμανλής πάει σε εκλογές τη χώρα και δεν καταφέρει να συγκεντρώσει ποσοστό που να του εξασφαλίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση, και έπειτα από δύο μήνες προσφύγει εκ νέου στις κάλπες αίτημα όλων του δυνάμεων της χώρας, παραγόντων πολιτικών και οικονομικών, μέσων ενημέρωσης, εφημερίδων, εκδοτών, δημοσιογράφων, να καλυφθεί το κενό που στη δημοκρατία δεν νοείται. Σ’ αυτήν την περίπτωση, ο Καραμανλής θα θεωρηθεί παντοδύναμος πολιτικά, θα έχει με βάση τον νέο εκλογικό νόμο 50 έδρες μπόνους αν είναι πρώτο κόμμα και θα σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Δημιουργεί νέο πολιτικό σκηνικό, αφήνει το ΠΑΣΟΚ να σπαράσσεται από εμφύλιους των επίδοξων διαδόχων και προχωρά για όλα τα άλλα.

Συμφέρει όμως κάτι τέτοιο τον κ. Καραμανλή; Όχι. Στον βαθμό που θέλει να διατηρήσει το δικομματικό σύστημα, στο οποίο άλλωστε στηρίζεται και ο ίδιος, δεν τον συμφέρει πολιτικά να βάλει στη γωνία τον αντίπαλό του. Θέλει οι αντιδράσεις στο ΠΑΣΟΚ να είναι ελεγχόμενες και προπαντός τέτοιες που θα στηρίζουν τον Παπανδρέου. Αν το ΠΑΣΟΚ σπάσει σε δύο κομμάτια, τότε αναπόφευκτα το ίδιο θα γίνει και στη ΝΔ, αργά ή γρήγορα. Και επειδή ο Καραμανλής δεν θέλει οι όποιες εξελίξεις που αφορούν και τον ίδιον να είναι ανεξέλεγκτες, αλλά επιδιώκει να τις ελέγχει προσωπικά, τότε μάλλον οι εκλογές δεν πρόκειται να προκηρυχθούν πρόωρα, εκτός και φτάσουμε σε τέτοιο σημείο που πλέον δεν θα εξαρτάται από το χέρι του πρωθυπουργού η πορεία της δημοκρατίας στη χώρα μας, αλλά από άλλες δυνάμεις, πέραν του Ατλαντικού, όπως λέγεται τελευταία μετ’ επιτάσεως!

Το σενάριο της ακυβέρνητης πολιτείας θα το ήθελαν ορισμένες δυνάμεις, όχι μόνο πολιτικές (μεμονωμένοι πολιτικοί προηγούμενων γενιών), αλλά και όσοι δεν επιθυμούν ισχυρές κυβερνήσεις. Απ’ ό,τι διαφαίνεται, πρόκειται για οικονομικά συμφέροντα και παράγοντες μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται εντός και εκτός συνόρων, εκπροσωπώντας κολοσσούς πολυεθνικών συμφερόντων που θέλουν να κάνουν διάφορες δουλειές στη χώρα μας μάλλον ανενόχλητοι.

Στην υπερεξουσία που αισθάνονται αυτοί οι κύκλοι (στους οποίους προφανώς δεν αρέσει η δυνατότητα των πολιτών να επιλέγουν τις κυβερνήσεις τους), θέλει να πάει κόντρα ο κ. Παπανδρέου. Εξ ου και η εμμονή του στα περί ομηρίας του πολιτικού συστήματος υπό αυτές τις συνθήκες. Φαίνεται όμως ότι όσο ο ίδιος θα αντιστέκεται στις επιλογές αυτών των εξωθεσμικών κέντρων, τόσο θα τον εμφανίζουν αδύναμο πολιτικά και ανήμπορο να πείσει την κοινή γνώμη ότι μπορεί να κυβερνήσει.

Το ίδιο βέβαια θα ισχύσει και για τον Καραμανλή σε περίπτωση που θελήσει να δείξει την πολιτική του βούληση, να ξεκαθαρίσει το σημερινό τοπίο που θυμίζει έντονα εποχή ’89, με τη λάσπη να εκτοξεύεται από ανεμιστήρα κατά παντός…