ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΧΡΗΜΑ, ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ Ο κ. ΤΣΟΥΚΑΤΟΣ
Πόσο θλιβερά όλ’ αυτά! Αναβιώνει με κάθε μεγαλοπρέπεια η εικόνα του ΠΑΣΟΚ που έδιωξε τον κόσμο από το κόμμα αυτό, τον κόσμο που αναζήτησε πολιτική «στέγη» (προσωρινά έστω) και ανθρωπιά στη Νέα Δημοκρατία του Κ. Καραμανλή, νιώθοντας ψύχρα και απόσταση από το ΠΑΣΟΚ του κ. Σημίτη και των συνεργατών του.
Λεφτά, μίζες, ανώνυμοι τραπεζικοί λογαριασμοί, διακίνηση μαύρου χρήματος, διπλά ταμεία κομμάτων και με ρόλο -φυσικά- ενισχυμένο ο πιο γνωστός και λόγω του σχετικού συνθήματος «ΠΑΣΟΚ και κράτος Θεόδωρος Τσουκάτος». Που σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, αναλάμβανε την τακτοποίηση και την είσοδο στην Ελλάδα του μαύρου χρήματος της Ζήμενς (στην προκειμένη περίπτωση) χρησιμοποιώντας φίλους του επιχειρηματίες που διέθεταν τραπεζικούς λογαριασμούς στο εξωτερικό. Πρόσωπα άγνωστα, λογαριασμοί, κατασκευαστές, εταιρείες, μαύρο χρήμα, πολύ μαύρο χρήμα, η λογίστρια του ΠΑΣΟΚ να λέει ότι εκείνη την εποχή (1997-2000) μπήκαν πολλά εκατομμύρια στο ΠΑΣΟΚ από τέτοιες πηγές, και να γίνεται απόπειρα να φανούν όλα φυσιολογικά: «Έτσι γίνεται με όλα τα κόμματα σε όλο τον κόσμο». Μα, δεν μιλά κανείς γι’ αυτό, μπορεί όντως να γίνεται έτσι. Αν γίνεται όμως έτσι, καλό είναι να ειπωθεί δημόσια ότι τα κόμματα χρηματοδοτούνται από τρίτες, μη κατονομαζόμενες πηγές, ότι είναι υποκρισία τα πλαφόν στις προεκλογικές δαπάνες, ότι τα χρήματα της κρατικής βοήθειας για τα κόμματα στις προεκλογικές περιόδους δεν επαρκούν. Αν ειπωθεί, όλοι θα ξέρουν τι στην πραγματικότητα συμβαίνει και θα είναι έτοιμοι να αποδεχθούν επίσης ότι «τη βρώμικη δουλειά», σπάσιμο μεγάλου ποσού σε μικρότερα, πολλοί λογαριασμοί, διακίνηση, μοιρασιά κ.λπ., κάποιος πρέπει να την κάνει, κι αυτός φυσικά δεν (μπορεί να) είναι ο αρχηγός του κόμματος και πιθανώς ο πρωθυπουργός της χώρας, αλλά ο άνθρωπός του ή μερικοί από τους ανθρώπους του. Ούτε είναι αναγκαίο να ξέρει ο αρχηγός (και πρωθυπουργός) τι ακριβώς κάνουν οι άνθρωποί του, το παν είναι να γίνεται η δουλειά.
Είναι δυνατόν ο κ. Σημίτης να ήξερε ότι ο κ. Τσουκάτος συνεργαζόταν με τον κ. Βίο κι αυτός με τον κ. Πιταούλη για να σπάσει το ένα εκατομμύριο μάρκα σε μικρότερα ποσά και σε διάφορους λογαριασμούς τραπεζών του εξωτερικού; Δεν είναι. Και δεν είναι επίσης αναγκαίο να το ξέρει. Άλλωστε βασική αρχή στην πολιτική είναι ότι «τον πρόεδρο, τον αρχηγό, πρέπει να τον προστατεύουμε, όχι να τον εκθέτουμε». Να τον προστατεύουμε ακόμα και από συμμετοχή σε πληροφορίες των οποίων η γνώση θα του δημιουργούσε πρόβλημα. Με αυτό το δεδομένο, ο κ. Σημίτης δεν ήξερε. Όπως δεν ήξερε και ο κ. Καραμανλής τι έκανε το καρτέλ του γάλακτος με τα στελέχη της ΝΔ, το «καρτέλ» των ομολόγων με τα ασφαλιστικά ταμεία που αγόραζαν σε συγκεκριμένες τιμές συγκεκριμένους τίτλους.
Πλήττονται όμως οι αρχηγοί όταν μαθαίνονται αυτές οι δράσεις και πλήττεται και η εικόνα των κομμάτων. Αν μάλιστα η εικόνα αυτή είναι ήδη σε κακή κατάσταση, όπως συμβαίνει με το ΠΑΣΟΚ, τότε το κόμμα βυθίζεται ακόμα περισσότερο. Και απαιτείται κίνηση καθοριστική και ρήξη, τέτοια που θα οδηγεί εκτός κρίσης, τέτοια που θα δείχνει ότι «δεν είμαστε όλοι ίδιοι», όσο κι αν συντρέχει ο κίνδυνος να αρχίσει κάποιος (θιγόμενος από τη μη κομματική κάλυψη) να μιλάει και να παίρνει μαζί κι άλλους στην πτώση του. Αυτό είναι ένας από τους κινδύνους της πολιτικής. Όμως πρέπει να παίρνει κανείς τα ρίσκα αυτά, γιατί σε διαφορετική περίπτωση οδηγεί τους πολίτες στη διαπίστωση της συγκάλυψης και της παρατήρησης «τα κουκούλωσαν, αφού όλοι στο κόλπο είναι».
Το έχει αυτό υπόψη του ο Γιώργος Παπανδρέου; Μάλλον το έχει. Αλλά έφτασε πια η ώρα που δεν αρκεί να το έχει υπόψη του, κάτι πρέπει να κάνει μ’ αυτό. Αν δεν κάνει, θα συνεχίσει να αναπαράγει το νοσηρό κλίμα μιας αναγκαστικής νοσηρής συνύπαρξης με την ομάδα που οδήγησε το ΠΑΣΟΚ στις δύο εκλογικές ήττες του 2004 και του 2007. Και τότε, η επόμενη ήττα θα είναι δική του. Κανείς δεν θα έχει τη διάθεση να (ξανα)ψάξει για τα (υπαρκτά) ελαφρυντικά του Γιώργου. Για όλους θα μετράει το αποτέλεσμα. Αυτό που διαμορφώθηκε από τη μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ την περίοδο 1996-2004 σε ένα κλασικό δεξιό, ανάλγητο και μακρινό για τον κόσμο κόμμα.