Ο κομματισμός, κύρια αιτία της απομαζικοποίησης του εργατικού κινήματος

Για την απομαζικοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος, ο κ. Ανέστης σημειώνει επιπλέον ως αιτία τον κομματισμό, ενώ για μια νέα ώθηση στα συνδικαλιστικά πράγματα, ο ίδιος κορυφαίος συνδικαλιστής υποστηρίζει ότι ο μόνος δρόμος είναι η συμπόρευση καθημερινά με τους εργαζομένους στους χώρους δουλειάς. Ο εκπρόσωπος της ΓΣΕΕ μέμφεται εμμέσως πλην σαφώς «όσους έχουν αναλάβει επαγγελματικά το πέρασμα της γραμμής του κόμματος στα Συνδικάτα στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης ιδεολογικής καθαρότητας…».
Η συνολική απάντηση του κ. Ανέστη
έχει ως εξής:
Αναμφίβολα τα συνδικάτα έχουν προβλήματα μαζικότητας, όχι όμως στο μέγεθος που παρουσιάζεται, αλλά ωστόσο πρέπει να εξετάσουμε σοβαρά τα αίτια και τους λόγους, ώστε να κάνουμε τις αναγκαίες διορθωτικές κινήσεις για να βελτιωθεί ουσιαστικά η υπάρχουσα κατάσταση. Είναι γνωστό βέβαια ότι η διάρθρωση της ελληνικής οικονομίας και της βιομηχανίας είναι τέτοια, που δεν βοηθά στη μαζικοποίηση και συνδικαλιστικοποίηση των εργαζομένων. Ωστόσο το ποσοστό των συνδικαλισμένων στη χώρα μας είναι από τα υψηλότερα στην Ευρώπη (σχεδόν διπλάσιο), παρά τον μικρό αριθμό εργαζομένων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Τουλάχιστον στο μέτρο και στον βαθμό που το πρόβλημα αφορά το «εσωτερικό» του κινήματος, για να μην κάνουμε το λάθος και παραγνωρίσουμε τους εξωγενείς παράγοντες, την εργοδοτική και κυβερνητική παρέμβαση και προπαγάνδα που εκμεταλλεύονται λάθη και παραλείψεις για να χτυπούν αλύπητα το συνδικαλιστικό κίνημα.
Να μη μας διαφεύγει ότι ο νεοφιλελευθερισμός που κυριαρχεί «μονοπωλιακά» μισεί θανάσιμα τα συνδικάτα και επιθυμεί διακαώς τη διάλυσή τους!
Η κάθε παράταξη, φυσικά, κάνει τις δικές της εκτιμήσεις τόσο για τα αίτια όσο και για τη λύση του προβλήματος, επιχειρώντας να ρίξει τις ευθύνες στους άλλους και να μη δει τη δική της συμπεριφορά και δράση, τις δικές της ευθύνες!
Αυτός ίσως είναι ο σημαντικότερος λόγος που κάνει τη λύση δύσκολη! Και τον καθένα ικανοποιημένο από την εκπλήρωση του ταξικού του χρέους! Να χτυπά τους απέναντι αντί να χτυπά τον καπιταλισμό.
Όσον αφορά την παράταξή μας, την ΠΑΣΚΕ, έχουμε αποδείξει και στην πράξη ότι παλεύουμε και προωθούμε με κάθε τρόπο την εξασφάλιση της μέγιστης δυνατής ενότητας, στη βάση των κοινών μας προβλημάτων. Όσο αυτό δεν γίνεται, τόσο θα σπέρνεται η απογοήτευση και η απομαζικοποίηση του κινήματος.
Οι εργαζόμενοι θέλουν και απαιτούν να μας δουν ΕΝΩΜΕΝΟΥΣ στις διεκδικήσεις και στους ΑΓΩΝΕΣ, έστω κι αν ο καθένας έχει τις ιδιαίτερες δικές του «φιλοσοφικές» ή ιδεολογικές αντιλήψεις.
Άρα το πρώτο και απαραίτητο στοιχείο για την ισχυροποίηση των συνδικάτων είναι η κατάσταση της ενότητας στη δράση. Όσο αυτό δεν γίνεται, τόσο η εργοδοσία και οι κυβερνήσεις θα είναι «ήσυχες» και ευτυχισμένες!
Ευθύνες
Όσοι έχουν αναλάβει επαγγελματικά το πέρασμα της γραμμής του κόμματος στα συνδικάτα και στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης ιδεολογικής καθαρότητας καταγγέλλουν ΟΛΟΥΣ τους άλλους ως υποταγμένους και ξεπουλημένους, τόσο θα διευρύνουν το χάσμα, την απογοήτευση, την απομαζικοποίηση και την αναποτελεσματικότητα των συνδικάτων.
Είμαστε η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ευρωπαϊκή χώρα και δεν έγινε κατορθωτό να πραγματοποιηθούν κοινά συλλαλητήρια για τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, του ΙΡΑΚ και πρόσφατα για το Ασφαλιστικό και για την ΑΚΡΙΒΕΙΑ! Λες και αυτά έχουν χρώμα, λες και κάποιους τους πλήττουν διαφορετικά!
Σε αντίθεση με ΟΛΗ την υπόλοιπη Ευρώπη, όπου παρά και την οργανωτική διάσπαση, ΟΛΕΣ οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, και οι «κομμουνιστικές», κατέβηκαν μαζί στους δρόμους και στα συλλαλητήρια (Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία κ.λπ.).
Ο κομματισμός που διαχρονικά κυριαρχούσε στη δράση και στις πρωτοβουλίες των συνδικάτων ήταν και είναι σε ένα μεγάλο βαθμό η αιτία για την περαιτέρω απομαζικοποίηση.
Παιδικές αρρώστιες που κάποιοι τις πέρασαν «νωρίς» και σχετικά ανώδυνα και κάποιοι συνεχίζουν και σήμερα τον ίδιο δογματικό δρόμο του μοναδικού και αυθεντικού εκφραστή των λεγόμενων «ταξικών δυνάμεων», λες και οι άλλοι είναι α-ταξικοί!
Εξάλλου, στην πράξη αποδείχθηκε πόσο λάθος είναι αυτή η γραμμή από τις εκλογικές διαδικασίες που γίνονται καθημερινά στα Σωματεία, τις Ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα, όπου τα ποσοστά αυτών των παρατάξεων παραμένουν μονοψήφια ή διαρκώς μειωμένα!
Η 90χρονη διαδρομή και δράση της ΓΣΕΕ έχει επιβεβαιώσει έμπρακτα ότι, παρά τις ιδεολογικές ή θεωρητικές διαφορές, μόνο όταν εξασφαλίστηκε η κοινή και ενωτική δράση το κίνημα είχε κατακτήσεις, μαζικότητα και καταξίωση.
Ειδικότερα στις σημερινές βάρβαρες συνθήκες, όπου τα δικαιώματα των εργαζομένων δέχονται συνολική επίθεση αμφισβήτησης και ισοπέδωσης, είναι κάτι παραπάνω από αναγκαίο και απαραίτητο να εξασφαλισθεί η μέγιστη δυνατή ενότητα, μαζικοποίηση και δύναμη των Συνδικάτων.
Είναι η μοναδική ελπίδα προστασίας και διεύρυνσης των εργατικών δικαιωμάτων. Απ’ την επίθεση του νεοφιλελευθερισμού, που τα θέλει όλα δικά του.
Έτσι τα προσεγγίζουμε εμείς τα πράγματα, έτσι πορευόμαστε, αυτά παλεύουμε καθημερινά στους χώρους δουλειάς, γι’ αυτό και συστρατεύεται μαζί μας η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων.