«Οι επαγγελματίες της πολιτικής»…
«Θεμελίωσα τον σκοπό μου στο τίποτα»! Στο «προθανάτιο» έμβλημα του Μαξ Στίρνερ, ενός από τους μεγάλους ουτοπικούς της Ευρωπαϊκής Σοσιαλιστικής Σκέψης τον 19ο αιώνα, εξαναγκάζονται να καταφύγουν οι οπαδοί και ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, κατ’ αυτάς, δηλαδή την «εποχή της Siemens», όταν από τηλοψίας, «χωρίς τύψη και χωρίς αιδώ», οι κατ’ επάγγελμα Πολιτικοί του Κινήματος κόπτονται και ωρύονται και μέχρι δακρύων «υπερασπίζονται» την… ηθική της πολιτικής και τη… θυσία τους υπέρ του κοινού συμφέροντος!
Πρωταγωνιστές και κομπάρσοι, όχι μόνο την «εποχή της Siemens», αλλά και σε άλλες αντίστοιχες «εποχές», προέρχονται από το τίποτε και καταλήγουν στο τίποτε, υπό την κοινή κατακραυγή! Είναι η μοίρα των «δημοσίων» προσώπων, που σαν διάττοντες εμφανίζονται στο προσκήνιο, χωρίς προηγουμένως να έχουν υποστεί τη βάσανο του «Κοινωνικού Καθαρτηρίου»…
Τα χαρακτηριστικά τους: Γλώσσα και φρασεολογία, στερούμενη πίστης και συναισθήματος, που η βάσκανος μοίρα εναπέθεσε στον λόγο τους την υπεράσπιση της τιμής της Δημοκρατικής Παράταξης!
Οι «επαγγελματίες της πολιτικής» και ανεπάγγελτοι ως πολίτες εκφράζουν ακριβώς την αντιστροφή της Κοινωνικής Πυραμίδας Αξιών. Και ως εκ τούτου στερούνται ικανού βαθμού πειστικότητας.
(Η Κοινωνική Πυραμίδα
Αξιών προϋποθέτει επιτυχία στον επαγγελματικό στίβο, καταξίωση στην τοπική κοινωνία, επέκταση της αναγνώρισης αυτής σε επίπεδο νομού, περιφέρειας και τελικώς πανελληνίως με επιστέγασμα την κατάκτηση του βουλευτικού αξιώματος).
Είναι, δε, αποδεδειγμένο ότι η Κοινωνική Πυραμίδα Αξιών αποτελεί οιονεί, ένα κοινωνικό φίλτρο διά του οποίου διηθείται η ανθρώπινη προσωπικότητα, δοκιμάζεται και αποκτά αναντίρρητο λόγο αξιοπιστίας που εγγίζει τα όρια της επιβολής στο κοινωνικό σύνολο.
Η παρακμή, και σχεδόν, η ανυποληψία στην οποία έχει περιπέσει το σημερινό πολιτικό σύστημα της χώρας δεν αποσυμπλέκεται από την κυριαρχία σ’ αυτό των «Επαγγελματιών της Πολιτικής», η επιδίωξη των οποίων για διαρκή παρουσία στο πολιτικό προσκήνιο παρακάμπτει «νόμους και προφήτες», και κυρίως, ηθικές αξίες!
Από τους κατ’ επωνυμία «Σοσιαλιστές», αλλά ανήκοντες στη «Λέσχη» των «Επαγγελματιών της Πολιτικής», παρατηρείται ότι απουσιάζει η σύλληψη της Κοινωνίας και του Κράτους, ως το «σπίτι του λαού», και αντ’ αυτής επικυριαρχεί η αντίληψη των νομέων του Κράτους και της Εξουσίας.
Τι και αν από το 1932 ο «γενάρχης» της σουηδικής Σοσιαλδημοκρατίας, πρότυπο και για την σημερινή ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, στην οποία αυτοτοποθετείται και το ΠΑΣΟΚ, Πιερ Άλμπιν Χάνσον, διαλαλούσε:
•»Το θεμέλιο ενός σπιτιού είναι η σύμπνοια και τα κοινά συναισθήματα. Το καλό σπίτι δεν θεωρεί κανέναν προνομιούχο είτε παραγνωρισμένο. Δεν ξέρει από εύνοιες ή από προγονούς. Σε αυτό κανείς δεν κοιτάζει κανέναν αφ’ υψηλού, κανείς δεν προσπαθεί να κερδίσει πλεονεκτήματα εις βάρος του άλλου και ο ισχυρότερος δεν καταπιέζει ούτε και λεηλατεί τον αδύναμο. Στο καλό σπίτι επικρατούν η ισότητα, η συντροφικότητα, η συνεργασία και η χρησιμότητα. Εφαρμοσμένο στο μεγάλο σπίτι των ανθρώπων και των πολιτών το εν λόγω σπίτι θα ισοδυναμούσε με τη διάλυση των κοινωνικών και οικονομικών προσκομμάτων που τώρα διαχωρίζουν τους πολίτες σε προνομιούχους και μη, σε άρχοντες και υπηκόους…»
Η πρακτική και η δράση των «Επαγγελματιών της Πολιτικής» έχει συντελέσει, ώστε ο πολίτης αποθαρρυμένος από την αντίληψη «όλοι ίδιοι είναι» να μην προκρίνει και ψηφίζει ιδέες, αλλά να κυνηγά το ιδιοτελές σε βάρος του κοινωνικού συμφέροντος. Και μάλιστα η πεποίθησή του αυτή, οσημέραι να εμπεδώνεται από τη διαπίστωση ότι οι πολιτικοί ασχολούνται με ένα και μόνο: Τη διεκδίκηση, διακράτηση, νομή και απόλαυση της Εξουσίας μέχρι τρυγός.
Και αν αυτό παρετηρείτο μόνο στους κόλπους των θιασωτών της άπληστης Αγοράς και των κηρύκων του Νεοφιλελευθερισμού, ο πολίτης θα γνώριζε επακριβώς την κατεύθυνση του κινδύνου.
Δυστυχώς, το μοντελάκι αυτό προτιμάται, κατ’ εξοχήν, και από τους «Επαγγελματίες της Πολιτικής», ελληνικής κοπής με «σοσιαλιστικά» χαρακτηριστικά και κατά πλήρη άγνοια, ότι
• … η Δημοκρατία της κατάργησης των διακρίσεων με τη δημοκρατική λήψη των αποφάσεων αποτελεί την υψηλότερη απόδειξη της νομιμότητας, με την οποία υποδηλώνεται η συμμετοχή του πολίτη με ίσους όρους στον καθορισμό των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών στόχων.
• … η πίστη στο Κράτος Κοινωνικής Πρόνοιας μεταβάλλει τη φύση της Αγοράς μέσω της κατανομής του εισοδήματος.
• … η βαθμιαία αποκοπή των προνομίων των εχόντων και κατεχόντων γίνεται κατορθωτή μόνο μέσω του κοινωνικού ελέγχου.
Ήδη στους σκεπτόμενους κόλπους της Ελληνικής Κοινωνίας διαμορφώνεται η αντίληψη οι «Επαγγελματίες της Πολιτικής» να αντιμετωπίζονται με την αρά «εκάς οι βέβηλοι», να επιδιωχθεί η αυτενέργεια του πολίτη και η Πολιτική να εισέλθει στα πλαίσια ενός συνεχούς ασυμβίβαστου και διεισδυτικού κοινωνικού ελέγχου.
Άλλωστε ο ενοραματικός λόγος του Ποιητή το διασαλπίζει:
«Ας πέσουμε, μήπως κι αναστηθούμε…»