Με ή χωρίς μίζες θέλετε τις φρεγάτες;

Όσοι κατήγοροι επέκριναν παλιότερα το ΚΚΕ για τις, υπαρκτές ή όχι, επιχειρηματικές δραστηριότητές του, σήμερα βρίσκονται στη θέση του κατηγορούμενου. Και μάλιστα αντιμετωπίζουν βαρύτατες κατηγορίες. Με μεγαλύτερη το ξεχαρβάλωμα του πολιτικού συστήματος. Τη δημιουργία πολιτικής αστάθειας με κίνδυνο την ανάπτυξη κοινωνικών εκφυλιστικών φαινομένων.
Δύσκολα πείθεται σήμερα ο Έλληνας ότι υπάρχει κρατική προμήθεια που να μην έχει μίζα. Και αν αυτό ανταποκρίνεται όντως στην πραγματικότητα, τότε η πτώση του πολιτικού συστήματος θα φαντάζει λιλιπούτεια μπροστά στην κατάπτωση της κοινωνικής δομής. Αν ανεχθούμε ως κοινωνία ότι οι έχοντες και κατέχοντες «κονομάνε» από μίζες, τότε οι μεροκαματιάρηδες είναι οι σύγχρονοι σκλάβοι. Και πώς να μην αισθάνεται έτσι ο Έλληνας όταν σε μια περίοδο ακρίβειας και οικονομικής στενότητας μαθαίνει ότι οι πολιτικοί ηγέτες καλοπερνάνε, χαρίζοντας δουλειές σε μιζαδόρους με τα χρήματά του. Πώς να συνεχίσει να εμπιστεύεται θεσμούς, όταν ακόμη και στον στρατό οι προμήθειες προχωράνε μόνο όταν πέφτουν μίζες.
Από την ατελείωτη «μιζολογία» των τελευταίων ημερών συγκρατήσαμε τα δημοσιεύματα που αναφέρονταν στις μίζες της Ζήμενς για τους πυραύλους Patriot και το πρόγραμμα «Ερμής II». Και βέβαια το ρεπορτάζ της «Καθημερινής» για τον εκσυγχρονισμό των φρεγατών τύπου Standard. Όπως και στην πρόσφατη ιστορία του κομιστή του DVD με τον Ζαχόπουλο, όπου οι φήμες οργίασαν για ύποπτες διασυνδέσεις του κομιστή με συγκεκριμένους εμπόρους όπλων, έτσι και με τη Ζήμενς τα εξοπλιστικά προγράμματα φαίνεται ότι τραβάνε τις μίζες όπως το μέλι τις μέλισσες. Δεν υπάρχει εξοπλιστική προμήθεια που, εκτός από πεταμένη στις αποθήκες, να μην έχει και μίζες.
Και ενώ στους πυραύλους Patriot και στο πρόγραμμα «Ερμής II» η εμπλοκή της Ζήμενς δεν είναι μεγάλη, εν τούτοις μοίραζε μίζες. Άραγε, τι μπορεί να κρύβει το γεγονός ότι τις μίζες τις μοίραζε η Ζήμενς και όχι οι άλλες εταιρείες; Ποιες διασυνδέσεις μπορεί να κρύβει η «πρωτοκαθεδρία» της Ζήμενς στις μίζες; Οι απορίες αυτές είναι απορίες κοινής λογικής, καθώς δεν υπάρχουν ούτε στοιχεία αλλά ούτε και ενδείξεις για οποιαδήποτε παράνομη πράξη. Αυτό όμως πιθανόν να δημιουργεί μεγαλύτερες υποψίες. Όταν έχουν τεκμηριωθεί, σύμφωνα με δημοσιεύματα του Τύπου, ύποπτες κινήσεις χρημάτων γι’ αυτά τα δύο εξοπλιστικά προγράμματα, είναι αφελές να υποθέσει κανείς ότι οι μίζες αρχίζουν και τελειώνουν εκεί. Ίσως να μην αποκαλυφθούν ποτέ. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξαν.
Ο εκσυγχρονισμός των φρεγατών τύπου Standard δεν έχει άμεση σχέση με το σκάνδαλο της Ζήμενς. Αποτελεί όμως μέρος του ίδιου βρώμικου κόλπου της μίζας και της αρπαχτής και δείχνει και την αφέλεια του κράτους. Το κράτος πληρώνει μια νόμιμη επιχείρηση, τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, και μέρος των χρημάτων διακινείται από εκεί σε υπεράκτιες εταιρείες. Το Ναυτικό ανεπίσημα λέει ότι το πρόγραμμα είναι άχρηστο, επίσημα όμως δεν προβαίνει σε καμία ενέργεια για να σταματήσει το πρόγραμμα. Παίρνει και αυτές τις φρεγάτες και θέλει κι άλλες, καινούργιες αυτήν τη φορά. Και εύλογα ο πολίτης αναρωτιέται: «τις καινούργιες φρεγάτες τις θέλει με μίζες ή χωρίς μίζες»; Ούτε είδαμε κάποια δήλωση από το υπουργείο για τις εταιρείες που εμπλέκονται στην προμήθεια, δηλαδή τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, την Thales Netherlands, και τις ελληνικές Smart και Signaal. Αυτές θα συνεχίσουν να συμμετέχουν σε προμήθειες των Ενόπλων Δυνάμεων;
Αυτό είναι ίσως το ηθικό δίδαγμα από όλη αυτήν την ιστορία. Τι θα κάνει το κράτος, τι θα κάνει η πολιτεία για να θωρακίσει τις μελλοντικές προμήθειες. Το πολιτικό σύστημα αργά ή γρήγορα θα βρει την περπατησιά του, θα βρει τους μηχανισμούς άμυνας για να επιβιώσει και από αυτήν την κρίση. Το κράτος όμως; Πώς θα προστατευθεί από τα παρένθετα πρόσωπα του μέλλοντος; Υπάρχει κάποιο σχέδιο, κάποιος σχεδιασμός, έστω κάποια σκέψη, έτσι ώστε τα παθήματα να γίνουν μαθήματα; Φοβούμαστε πως όχι. Φοβούμαστε πως υπερισχύει η αρχή ότι μετά την καταιγίδα βγαίνει ο ήλιος.
Σταχυολογούμε επίσης από πρόσφατα δημοσιεύματα ότι τα παρένθετα πρόσωπα ετοιμάζονται για τις νέες μεγάλες εξοπλιστικές προμήθειες. Αεροπλάνα, φρεγάτες, ελικόπτερα, τεθωρακισμένα άρματα, πυρομαχικά. Και πολλά παρένθετα πρόσωπα; Αν το υπουργείο Άμυνας έχει διδαχθεί κάτι από το παρελθόν θα προχωρήσει με φειδώ και σωφροσύνη στους νέους εξοπλισμούς. Χωρίς απευθείας αναθέσεις και χωρίς «χατίρια» στους ημέτερους, τους «κολλητούς» ή τους «παραδοσιακούς». Τιμωρώντας αυτούς που ελέγχονται για το ύποπτο παρελθόν τους. Αγοράζοντας υλικό που θα χρησιμοποιείται σε καθημερινή βάση και δεν θα σαπίζει στις στρατιωτικές αποθήκες, ούτε θα μένει ανενεργό λόγω έλλειψης ανταλλακτικών. Δημιουργώντας συνθήκες ανάπτυξης για την εγχώρια αμυντική βιομηχανία, χωρίς μεσάζοντες και λαμόγια. Καταργώντας τα αμαρτωλά αντισταθμιστικά ωφελήματα. Ελέγχοντας τη «δράση» και τη λειτουργία των υπηρεσιών του υπουργείου που ασχολούνται με τις προμήθειες.
Μπορεί όλα αυτά να μοιάζουν ευχολόγια. Όμως με πολιτική βούληση μπορεί και να γίνουν πραγματικότητα. Άρα το ζητούμενο είναι αν υπάρχει η πολιτική βούληση. Αν υπάρχει, καλώς. Αν δεν υπάρχει, τότε ας αφήσουν το πορτοφόλι μας ήσυχο.