Κόντυνε το αξίωμα του Αρχιεπισκόπου

Αυτό έπαθε και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος στην έκτακτη Ιεραρχία που συγκάλεσε.
Κατ’ αρχάς απολογήθηκε για τη σιωπή του λέγοντας ότι είναι… στάση ευθύνης! Μα, δεν υπήρξε ποτέ λάθος ή γκάφα, μέχρι και έγκλημα, που δεν ονομάστηκαν «ευθύνη» από αυτόν που τα διέπραξε.
Έπειτα, στο εισαγωγικό λογύδριο μίλησε τεχνηέντως για τις αυθαίρετες φωνές με εθνικιστικές εξάρσεις και ηθικολογικές υπερβολές, αδελφών του Μητροπολιτών. Όλοι κατάλαβαν τους αποδέκτες των στηλιτευτικών λόγων του και, ενώ διαρκούσε η αρχιεπισκοπική ομιλία, γύριζαν και τους κοίταζαν με χαμογελαστό νόημα. Τα ΜΜΕ ενημερώθηκαν για το «μήνυμα» και το ανέφεραν επισταμένως. Μήνυμα που όμως, «φευ», δεν θα ληφθεί ποτέ υπόψη! Και ο συλλογισμός είναι: Προς τι η πρωθιεραρχική συμβουλή ή απειλή, αφού δεν υπάρχει η δυνατότης επιβολής της; Δεν είναι κρίμα να προστεθεί στην άλλη εκείνη προτροπή προς τους ιερείς της Αρχιεπισκοπής που έλεγε για τα «τυχερά» και που από την επομένη διερωτώντο οι Αθηναίοι
(αφού τα ΜΜΕ την παρουσίασαν ως εντολή) γιατί δεν άλλαξε τίποτε;
Ο Ιερώνυμος έχασε που χαμήλωσε το έδρανο του προεδρείου στο επίπεδο της αίθουσας. «Όπου και να κάθεται κανείς, τελικά κάθεται στα οπίσθιά του», έλεγε ο Κλεμανσό. Η θέση του είναι ψηλά. Όσο και να την κατεβάσει δεν μπορεί να ξαναγίνει αδελφός, είναι ο Πρώτος! Και ο Πρώτος δεν έχει πλέον φίλους. Δεν μπορεί να γίνει όπως ήταν. Και η εποχή μας, ίσως περισσότερο από τις προηγούμενες, είναι αντιεξουσιαστική. Προσπαθεί να απομυζά την εξουσία και να κάθεται στη σκιά της όσο μπορεί περισσότερο και όταν πλέον δεν μπορεί, ή τη βρει γονατισμένη, τότε την κλωτσά και την πετά σαν λεμονόκουπα. Ο Χριστόδουλος μπορεί να έπεσε κάτω από το βάρος της εξουσίας του, αλλά δεν την αποποιήθηκε ποτέ. Γι’ αυτό και ο λαός τού την αναγνώρισε μέχρι και το πρώτο κοιμητήριο της Αθήνας.