ΤΙ ΑΠΟΦΕΥΓΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Ο κ. Σημίτης πάντα τις ίδιες σκέψεις και απόψεις είχε και τις έλεγε. Όταν μάλιστα κυβερνούσε, τις εφάρμοζε, και τότε καλούνταν οι υπουργοί να τις υπερασπιστούν και να τις κάνουν πράξη. Ένας από τους υπουργούς του ήταν και ο Γιώργος Παπανδρέου.
Ένας άλλος ήταν ο Θόδωρος Πάγκαλος, που σήμερα του επιτίθεται με κάθε ευκαιρία λησμονώντας ότι ήταν ο πρωταγωνιστής της προώθησης του κ. Σημίτη στην πρωθυπουργία και μετέπειτα στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.
Ποτέ ο κ. Κων. Σημίτης δεν έλεγε διαφορετικά πράγματα από όσα λέει σήμερα. Αν υπάρχει μια διαφορά, αυτή έγκειται στο γεγονός ότι τότε ο κ. Σημίτης ήταν πρωθυπουργός και είχε απόλυτη εξουσία (άρα όλοι συμφωνούσαν μαζί του ή τουλάχιστον δεν έλεγαν δυνατά τις διαφωνίες τους…), ενώ σήμερα είναι πρώην πρωθυπουργός και θεωρείται ότι εκφράζει αντιπολιτευτικές για τον Γ. Α. Παπανδρέου θέσεις.
Η αλήθεια είναι πως ο Γιώργος Παπανδρέου και το μετασημιτικό ΠΑΣΟΚ εδώ και πέντε σχεδόν χρόνια απέφυγαν να κάνουν δομημένη κριτική και αυτοκριτική στη διακυβέρνηση Σημίτη και στις επιλογές των κυβερνήσεων αυτών, επιλογές που οδήγησαν στην απομάκρυνση σημαντικού τμήματος ψηφοφόρων από το ΠΑΣΟΚ. Και μάλιστα όχι απλή απομάκρυνση πρόσκαιρης δυσαρέσκειας (του τύπου «ας ψηφίσω κάτι άλλο τώρα και μετά βλέπουμε») αλλά απόσταση με στοιχεία απέχθειας.
Πρόκειται για το αποτέλεσμα νεο-συντηρητικών πολιτικών που εφαρμόστηκαν από τις κυβερνήσεις Σημίτη, οι οποίες έδωσαν προτεραιότητα στον τεχνοκρατισμό και τα έργα (όντως έγιναν), αλλά άφησαν στην άκρη τον πολίτη και την καθημερινότητά του, με αποτέλεσμα η Νέα Δημοκρατία του φιλικού Κ. Καραμανλή να φαντάζει όαση πολιτικής ανθρωπιάς. Και φυσικά να υπερψηφιστεί τον Μάρτιο του 2004 αλλά και τον Σεπτέμβριο του 2007. Αν και τη δεύτερη φορά έλειπε ο κ. Σημίτης από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.
Αυτό ακριβώς δείχνει ότι οι πολίτες δεν αρκούνταν στο «να ξεφορτωθούν τον Σημίτη» και όταν γίνει αυτό να ξαναγυρίσουν στο ΠΑΣΟΚ, αλλά ήθελαν από το ΠΑΣΟΚ πειστικές απαντήσεις και δεσμεύσεις ότι δεν θα επιστρέψει στην πολιτική που τους έδιωξε.
Οι απαντήσεις όμως και οι δεσμεύσεις δίνονται μέσω βαθιάς και επώδυνης αλλά αναγκαίας αυτοκριτικής, κάτι που ποτέ δεν συνέβη οργανωμένα στο ΠΑΣΟΚ.
Κάτι μισόλογα μόνο ειπώθηκαν, κάτι «ναι» φταίξαμε αλλά κάναμε έργα, κάποιες παραδοχές του Γιώργου Παπανδρέου στο τελευταίο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, πράγματα που δεν ικανοποιούν τους ψηφοφόρους και δεν τους «ζεσταίνουν» να επιστρέψουν στο ΠΑΣΟΚ.
Οπότε η απομάκρυνση Σημίτη από τον Γιώργο Παπανδρέου μοιάζει περισσότερο κόντρα των δύο με προσωπικά χαρακτηριστικά παρά πολιτική απόφαση που εδράζεται στο αποτέλεσμα πολιτικής (αυτο)κριτικής. Έτσι, εύλογα αναπτύσσεται μια επιχειρηματολογία που έχει και συναισθηματικές αναφορές υπέρ του κ. Σημίτη και κατά της δυνατότητας του Γιώργου Παπανδρέου να συνθέσει τις διαφορετικές σκέψεις και θέσεις, στοιχείο απαραίτητο για έναν ηγέτη.
Δυστυχώς για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ αν δεν αποφασίσει να αναλύσει ο ίδιος και το ΠΑΣΟΚ πολιτικά και κοινωνικά την περίοδο Σημίτη και να εξηγήσει επαρκώς και πειστικά στον κόσμο τι συνέβη τότε, κάθε κίνησή του θα θεωρείται εσωκομματικό πρόβλημα με αναμενόμενες αναταράξεις.
Πολύ περισσότερο όταν έχει εναντίον του σημαντικά μέσα ενημέρωσης που δεν τον βλέπουν με καλό μάτι και θα ήθελαν παλινόρθωση της εκσυγχρονιστικής εποχής και ομάδας Σημίτη.
Κατά τα άλλα, φυσικά και μπορεί το ΠΑΣΟΚ να ζήσει χωρίς τον κ. Σημίτη!