Στο 7% ο πληθωρισμός για τις λαϊκές τάξεις!

Το φαινόμενο των διαρκών και αδικαιολόγητων ανατιμήσεων σε ολόκληρο το φάσμα της αγοράς έχει αναχθεί σήμερα στο υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της κυβέρνησης και της χώρας.
Το «σκιάχτρο» των 41+7 μέτρων Φώλια, κάτι δηλαδή σαν ξόρκι κατά της ακρίβειας, παραπέμπει μάλλον στον γνωστό δονκιχωτισμό του Κουλούρη, παρά σε σοβαρή, προϊόν ανάλυσης των δυσλειτουργιών της αγοράς, και καλοσχεδιασμένη στρατηγική ανάσχεσης του φαινομένου. Και όλες τούτες οι «light» προσεγγίσεις γίνονται την ώρα που, όπως επισημαίναμε και στο προηγούμενο σημείωμα, η γενική εικόνα και προοπτική της ελληνικής οικονομίας εντός αλλά και εκτός συνόρων δεν εμπνέει δυστυχώς καμία αισιοδοξία, όχι μόνο λόγω της δημοσιονομικής δυσανεξίας, αλλά και λόγω του αυξανόμενου επικίνδυνα πληθωρισμού σε συνδυασμό με την απειλητική επενδυτική άπνοια.
Η ανιούσα πορεία του πληθωρισμού, σύμφυτη της ακρίβειας, εξελίσσεται στον νέο πονοκέφαλο του οικονομικού επιτελείου, αφού έχει φτάσει ήδη στο ανησυχητικό 4,9%, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις ασθενέστερες εισοδηματικά κοινωνικές τάξεις. Ειρήσθω εν παρόδω ότι το επίσημο 4,9% προκύπτει ως μέσος όρος, γεγονός που σημαίνει ότι ο τιμάριθμος όσον αφορά τις λαϊκές τάξεις κινείται ενδεχομένως ακόμη ψηλότερα, αγγίζοντας κατά περίπτωση από 7 έως 8%.
Όπως και να ‘χει, το «πάρτι» των κερδοσκόπων στην «καρτελοποιημένη» ελληνική αγορά καλά κρατεί, με φόντο την αντιπαραγωγική κόντρα Φώλια – Αλογοσκούφη για το «τις πταίει;» και κυρίως την αδυναμία των ελεγκτικών μηχανισμών να πατάξουν την αισχροκέρδεια.
Τα βέλη που στρέφει κατά του υπουργού Οικονομίας ο κ. Φώλιας αφορούν κυρίως τα μεγάλα ελλείμματα, τα οποία, όπως υποστηρίζει, τροφοδοτούν τον πληθωρισμό, οδηγώντας σε φαύλο κύκλο την ελληνική οικονομία.
Πώς να καλυφθούν τα ελλείμματα είναι το ερώτημα που τίθεται, όταν η παραγωγή κινείται σε τόσο χαμηλά, σχεδόν μηδενικά επίπεδα και ως μόνη επιλογή προβάλλει ο εξωτερικός δανεισμός (40 δισεκατομμύρια εν προκειμένω), με όλα τα συμπαρομαρτούντα, όπως διόγκωση του δημοσίου χρέους κ.ο.κ. Δημόσιο χρέος που ήδη έχει εκτοξευτεί στο ιλιγγιώδες ποσό των 250 δισ. ευρώ, εξελισσόμενο σε ασφυκτικό βρόχο της ελληνικής οικονομίας.
Στον απόηχο, εξάλλου, του πρόσφατου συλλαλητηρίου ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ κατά της ακρίβειας στο Σύνταγμα, η εκτίμηση που διατύπωναν σχετικοί κυβερνητικοί κύκλοι με καλή γνώση των οικονομικών δεδομένων ήταν ότι η όποια λύση πρέπει να λάβει υπ’ όψιν της και να αντιμετωπίσει την υφιστάμενη ολιγοπωλιακή διάρθρωση της ελληνικής αγοράς σε όλα τα επίπεδα. Από τους ίδιους παράγοντες περιγράφεται επίσης ως μονόδρομος για την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης να προτάξει την αύξηση της παραγωγής και τη βελτίωση της ποιότητας των ελληνικών προϊόντων. Μόνο με την αύξηση της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων, προσθέτουν, μπορούν να κερδηθούν οι διεθνείς αγορές και να αυξηθούν οι εξαγωγές.
Εξίσου αναγκαία χαρακτηρίζεται, τέλος, και η αναδιάρθρωση και επιτάχυνση της αγροτικής πολιτικής χωρίς την προσδοκία νέων επιδοτήσεων.