Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΤΗΣ ΓΕΝΕΤΕΙΡΑΣ

Όπως παρατηρούσαν έγκυροι ομογενειακοί κύκλοι, αναφερόμενοι και στη νέα πρωτοβουλία του αμερικανού διαμεσολαβητή Μάθιου Νίμιτς για το Σκοπιανό, «αυτή είναι μια κουβέντα που τεχνηέντως επανέρχεται στην επικαιρότητα, κάθε φορά που η αδυναμία χάραξης εθνικής στρατηγικής από την Αθήνα οδηγεί τα εθνικά μας θέματα σε αδιέξοδα και περιπέτειες».

Θα πρέπει να τονισθεί ότι ο πρώην γερουσιαστής Πολ Σαρμπάνης, ερωτηθείς από την εκπομπή «Εδώ Αθήνα» της ΕΡΤ World για τη δύναμη του ελληνικού λόμπι, δήλωσε ότι δεν υπάρχει «ελληνικό λόμπι». Εκείνο που υφίσταται, είπε, είναι αμερικανικό λόμπι που εξυπηρετεί τα ελληνικά συμφέροντα, όταν αυτά ταυτίζονται με τα αμερικανικά είτε όταν συμπλέουν με τους αμερικανικούς νόμους.
Στο πλαίσιο αυτό, η Ομογένεια των ΗΠΑ έχει δώσει στο παρελθόν δείγματα δύναμης και επιρροής που άφησαν άφωνη την Αμερικανική Συμπολιτεία και όχι μόνο. Αποκορύφωση της επίδειξης συνοχής και δυνάμεως των ελληνοαμερικανών βουλευτών, εκπροσώπων της Ομογένειας, φίλων αμερικανών φιλελλήνων και απλών ομογενών εκδηλώθηκε στις 4 Αυγούστου 1974, όταν πέντε ελληνικής καταγωγής αμερικανοί βουλευτές, οι J. Brademas, P. Kyros, Gus Yatron, Paul Sarbanes και B. Bafalis, πέτυχαν να κατατεθεί στη Βουλή των Αντιπροσώπων σχέδιο ψηφίσματος που υπέγραφαν 83 αμερικανοί βουλευτές και με το οποίο ζητούσαν «να αποσυρθούν από την Κύπρο όλες οι ξένες στρατιωτικές δυνάμεις…».
«Αυτή ήτανε η αρχή που οδήγησε στην επιβολή του embargo κατά της Τουρκίας. Το μεγαλύτερο επίτευγμα όλων των ομάδων lobbing στις ΗΠΑ μέχρι σήμερα», όπως τόνιζαν οι ομογενειακοί παράγοντες, οι οποίοι προσέθεταν ότι «εδώ στην Ελλάδα αυτά δεν είναι γνωστά όπως θα έπρεπε».
Για την ιστορία του πράγματος, στις 22 Αυγούστου του 1974 οι Γερουσιαστές Αβραάμ Ρίμπικοφ και Εντ. Κένεντι υπέβαλαν στη Γερουσία σχέδιο ψηφίσματος με το οποίο ζητούσαν να διακοπεί η αμερικανική στρατιωτική βοήθεια προς την Τουρκία. Άρχισε τότε ένας μαραθώνιος πολιτικών διαβουλεύσεων, αγωνιστικών κινητοποιήσεων και εκστρατείας της Ομογένειας που μετέβαλε την όλη υπόθεση σε μια πραγματικά ιστορικών διαστάσεων μονομαχία μεταξύ της Εκτελεστικής και της Νομοθετικής εξουσίας, με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ να υποβάλλει αλλεπάλληλα βέτο, να ασκεί αφόρητες πιέσεις και την Ομογένεια να αντιδρά δυναμικά, με ογκώδεις συγκεντρώσεις και αγωνιστικά συλλαλητήρια έξω από τον Λευκό Οίκο στην Ουάσινγκτον (στις 8 Σεπτεμβρίου είχαν συγκεντρωθεί περισσότεροι από 60.000 ομογενείς) και έξω από τις εγκαταστάσεις του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) στη Νέα Υόρκη.
Το Κογκρέσο διέκοψε τελικά τη βοήθεια στις 5 Φεβρουαρίου. Στις 28 Φεβρουαρίου, ύστερα από πιέσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ οι ηγέτες των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικανών στη Γερουσία υπέβαλαν νομοσχέδιο για την επανάληψη της βοήθειας.
Οι φιλελληνικοί κύκλοι, με επικεφαλής τους ομογενείς βουλευτές, την Εκκλησία και τον Τύπο, αντέδρασαν έντονα. «Και πάλι οι ομογενείς άρχισαν να ανεβοκατεβαίνουν τα σκαλοπάτια του Καπιτωλίου, να τηλεφωνούν στους εκπροσώπους της εκλογικής τους περιφέρειας από κάθε γωνιά της Αμερικής, να στέλνουν χιλιάδες τηλεγραφήματα. Οι Οργανώσεις Hellenic Council of America, Americans for Cyprus Committee και η Hellenic Medical Society of New York δημοσίευσαν ολοσέλιδες ανακοινώσεις με τίτλο «Cyprus: A Crisis of American Policy» στους «Νιου Γιορκ Τάιμς», στην «Ουάσινγκτον Ποστ» και τον «Εθνικό Κήρυκα», όπως περιγράφει στο βιβλίο του «Οι Ελληνοαμερικανοί» ο Μπάμπης Μαρκέτος, πρώην εκδότης-διευθυντής του «Εθνικού Κήρυκα της Νέας Υόρκης» (σελίδα 245).
Ήταν τότε που οι ελληνοαμερικανικές οργανώσεις, γηγενείς και γνώστες του αμερικανικού πολιτικού και νομικού σκηνικού, υιοθετούσαν και προέβαλαν καθαρές θέσεις πάνω στα εθνικά μας θέματα επωφελούμενες από τις δυνατότητες που τους παρείχαν το φιλελεύθερο Αμερικανικό Σύνταγμα και οι αμερικανικοί νόμοι. Θέσεις που συγκινούσαν και συνέπαιρναν τους ομογενείς. Ήταν τότε που ο ημερήσιος ομογενειακός Τύπος αποτελούσε έπαλξη εθνικών αγώνων και όχι επικερδή επιχείρηση ταμείου…
Ήταν τότε (1974) που το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών προσανατολισμένο στην απόκρουση της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο προέβαλε θέσεις διαυγείς και ανυποχώρητες. Γιατί λίγο αργότερα, το 1975, όταν η Ουάσινγκτον και το ΝΑΤΟ, προσεταιριζόμενα για ευνόητους λόγους και την τότε κυβέρνηση των Αθηνών, προσπαθούσαν να επαναλάβουν τη στρατιωτική βοήθεια προς την Άγκυρα, το ΥΠΕΞ «παρότρυνε» την Ομογένεια να επιδείξει «σύνεση»…
Όμως η Ομογένεια, με επικεφαλής τους προαναφερθέντες ελληνοαμερικανούς βουλευτές και γερουσιαστές, τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο, τον αείμνηστο πατριώτη και διαπρεπή εκδότη του «Εθνικού Κήρυκα», Μπάμπη Μαρκέτο και άλλα επιφανή στελέχη της εποχής, όρθωσε το ανάστημά της και ανέτρεψε και μία και δύο και τρεις φορές τις προσπάθειες του Λευκού Οίκου και διατήρησε το εμπάργκο για μία βδομάδα, για έναν μήνα, για έναν χρόνο ώσπου στις 2 Οκτωβρίου 1975, με ψήφους 237 έναντι 176 ήρθη η απαγόρευση αποστολής όπλων στην Τουρκία. Ο ψηφισθείς νόμος επέτρεπε την πώληση στρατιωτικού υλικού αξίας μέχρι 125 εκατ. δολ. που είχε ήδη προπληρώσει (!) η Τουρκία. Προέβλεπε επίσης ότι δεν θα παρείχετο δωρεάν στρατιωτική βοήθεια και ότι ο Πρόεδρος Φορντ θα είχε την υποχρέωση να αναφέρει κάθε δύο μήνες κατά πόσον είχε επιτευχθεί πρόοδος στη διευθέτηση του Κυπριακού…
Σε όσους, λοιπόν, σήμερα «απορούν» ή «προβληματίζονται» για τη δύναμη του ελληνικού λόμπι στις ΗΠΑ «…δεν έχουν παρά να ανατρέξουν σε όσα σχετικά έγραφε ο γνωστός δημοσιογράφος Σουλτσμπέργκερ τον Μάιο του 1975 στους ʽʽΝιου Γιορκ Τάιμςʼʼ ή στα όσα συνεντευξιαζόμενος ομολογούσε ο τούρκος πρωθυπουργός κ. Ντεμιρέλ στους δημοσιογράφους Έβανς και Νόβακ», όπου απορούσε: «…μπορεί πράγματι να είναι αληθές ότι 3 εκατομμύρια Ελληνοαμερικανοί λέγουν εις τα 220 άλλα εκατομμύρια Αμερικανών πώς να κυβερνήσουν τη χώρα των;», τονίζουν οι ομογενειακοί κύκλοι.
Να σημειωθεί ότι τις μέρες των έντονων εκείνων κινητοποιήσεων των ανώνυμων ομογενών το μεγάλο αμερικανικό περιοδικό «Τάιμ» είχε αφιερώσει ένα από τα κύρια ρεπορτάζ του φύλλου της 10ης Ιουλίου στο «Γκρικ Λόμπι», αναγνωρίζοντας ότι «αποτελεί μία από τις αποτελεσματικές ομάδες πιέσεως στην Ουάσινγκτον» («Οι Ελληνοαμερικανοί», σελίδα 251).
Δυστυχώς, τα χρόνια που ακολούθησαν, με ευθύνη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά και του Γιώργου Παπανδρέου, είτε ως πρωθυπουργών είτε ως υπουργών των Εξωτερικών, η πολιτική της Βασ. Σοφίας έπαψε κατά περιπτώσεις να είναι κρυστάλλινη στα διάφορα εθνικά θέματα και έγινε περισσότερο «σύνθετη» και με αυξημένη «κατανόηση», όπως στο ζήτημα των Σκοπίων.
Ζητήσαμε από τον Κλίντον
να πει ναι στο «Μακεδονία»!
Φθάσαμε να ζητάμε από τους ομογενείς (σε πείσμα των αγώνων τους!) να μεσολαβήσουν για να πείσουν τον νεοεκλεγέντα τότε (1993) Πρόεδρο των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον να αλλάξει την προεκλογικά διακηρυγμένη θέση του, ότι δεν θα αναγνώριζε ποτέ τα Σκόπια με όνομα Μακεδονία και αντʼ αυτού να υποστηρίξει και αυτός την επιστολή του τότε υπουργού Εξωτερικών κ. Μιχ. Παπακωσταντίνου στον ΟΗΕ με την οποία η Ελλάδα αποδεχόταν τη χρήση του όρου Μακεδονία για τα Σκόπια ως «προσωρινής» ονομασίας!
Μας φταίει η Ομογένεια;
Πρόσφατα ο πρόεδρος του ΣΑΕ Στέφανος Ταμβάκης πλήρωσε καταχωρήσεις στον διεθνή Τύπο προπαγανδίζοντας τη σύνθετη ονομασία! Η υπουργός Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη έχει επανειλημμένως ταχθεί επίσης υπέρ της σύνθετης ονομασίας. Και από κει που θα ανέμενε κανείς η ελληνική πολιτεία να καθοδηγούσε τις Παμμακεδονικές Οργανώσεις σε όλον τον κόσμο στον αγώνα τους για την προάσπιση της ιστορίας της ελληνικής Μακεδονίας, το επίσημο κράτος και το ΣΑΕ τους κρατούν σε απομόνωση!
«Καθώς, λοιπόν, ο κ. Νίμιτς επαναλαμβάνει τις προσπάθειές του, είναι καλό να τα θυμόμαστε όλα αυτά. Ώστε να ομολογήσουμε ευθαρσώς πως δεν φταίνε οι απλοί ομογενείς, που δεν σημειώνουμε επιτυχίες στα εθνικά μας θέματα, έτσι καθώς τους αποπροσανατολίζουμε», επισήμανε ηγετικό στέλεχος της ομογένειας από τη Νέα Υόρκη μιλώντας τηλεφωνικά στο «Παρόν»… Ανέφερε, μάλιστα, παραδειγματικά, την πρόσφατη πρωτοβουλία του αμερικανού γερουσιαστή κ. Robert Menendez, ο οποίος απέστειλε επιστολή προς την αμερικανίδα ΥΠΕΞ κ. Rice, στην οποία αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι η μη επίλυση της διαφοράς για το όνομα με την ΠΓΔΜ τραυματίζει τις σχέσεις με τις ΗΠΑ, ειδικότερα σε ό,τι αφορά τις Συμφωνίες και Συνθήκες που παρουσιάζονται ενώπιον της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων. Με τον τρόπο αυτόν, ο κ. Menendez δηλώνει επίσημα προς το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ότι θα μπλοκάρει οποιαδήποτε Συμφωνία με την ΠΓΔΜ κατατεθεί προς κύρωση στη Γερουσία, εφόσον δεν έχει προηγουμένως επιλυθεί το θέμα του ονόματος. «Πώς αξιοποιούμε σήμερα αυτήν την ενέργεια του αμερικανού γερουσιαστή;», αναρωτήθηκε ο συνομιλητής μας που ζήτησε να μην καταγραφεί το όνομά του.
Το ίδιο υψηλόβαθμο στέλεχος της Ομογένειας επισήμαινε τη σημασία της πρόσφατης επίσκεψης του υποψηφίου για την προεδρία των ΗΠΑ Ρεπουμπλικάνου γερουσιαστή κ. Μακέιν στον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ. Δημήτριο και την αναμενόμενη εντός των ημερών συνάντηση του Αρχιεπισκόπου με τον έτερο των υποψηφίων, Δημοκρατικό γερουσιαστή κ. Ομπάμα. Σημειώνεται ότι ο υπουργός Οικονομικών του
Ιλινόις Αλέξης Γιαννούλιας, που είναι και ο πρόεδρος της Επιτροπής Ελληνοαμερικανών υπέρ του Μπάρακ Ομπάμα, τονίζει τις θέσεις τις οποίες έχει πάρει ο κ. Ομπάμα στα ελληνικά θέματα, καθώς και την εκτίμηση την οποία τρέφει για την ελληνική κουλτούρα.
Τι συμφέρει
Στο μεταξύ, σε τηλεοπτική του συνέντευξη, την περασμένη Τρίτη, από τη δορυφορική εκπομπή της ΕΡΤ «Εδώ Αθήνα», ο πρόεδρος του ΣΑΕ Στέφανος Ταμβάκης εξέφρασε την ικανοποίησή του για τις συνομιλίες που είχε με την πολιτική ηγεσία, τόνισε τη σημασία «της καθιέρωσης ειδικής ημέρας στο ελληνικό κοινοβούλιο, όπου στην ολομέλεια θα συζητείται η ετήσια έκθεση του ΣΑΕ» και αναφέρθηκε στην «ψήφο του απανταχού Ελληνισμού», υποστηρίζοντας ότι όλα σχεδόν τα κόμματα συγκλίνουν στην εκπροσώπηση των Αποδήμων στο Κοινοβούλιο μέσω του ψηφοδελτίου Επικρατείας. «Να ψηφίζουμε, ναι. Αλλά είναι εντυπωσιακό ότι ουδείς έχει ασχοληθεί να εξετάσει σοβαρά αν και γιατί μας συμφέρει να ψηφίζουν οι Απόδημοι στις ελληνικές εκλογές. Ή αν, αντίθετα, είναι προτιμότερο να τους παροτρύνουμε να συγκεντρώσουν τις δυνάμεις τους και να εγγραφούν όλοι στους τοπικούς εκλογικούς καταλόγους όπου ζουν, ώστε με τη δύναμη της εκεί ψήφου τους να υπηρετούν καλύτερα και τα δικά τους, αλλά και τα συμφέροντα της μητέρας πατρίδας», τόνιζαν στο «Παρόν» κύκλοι της Ομογένειας όχι βεβαίως εξ εκείνων των ολίγων που διατηρούν φιλοδοξίες να πολιτευθούν στη γενέτειρα…