Ευρωπαϊκή Στρατηγική

Θεωρώ ότι είναι σχιζοφρενικό μια χώρα με τόσα προβλήματα περιμετρικών απειλών, ακόμα και κατά της ίδιας της ακεραιότητός της, να μετέχει στον μεγαλύτερο συνασπισμό κρατών χωρίς ρότα, με μια διαχειριστική νοοτροπία και μια μονίμως επαιτική συμπεριφορά που απαξιώνει τον ιστορικό και πολιτιστικό ρόλο της Ελλάδος στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Δυστυχώς τούτο είναι απότοκο του γεγονότος ότι η Πατρίδα μας έπαψε εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες να παράγει πολιτισμό και παράγει μόνο μπαρουφοκουλτούρα (με εξαίρεση μια ωραία αναλαμπή της γενιάς του 1920-30). Αυτό το είδος πολιτισμού δεν έχει πέραση σε σοβαρά κράτη και αξιοκρατικά δομημένες κοινωνίες. Σε ολόκληρη τη μακραίωνη ιστορική διαδρομή της πατρίδος μας δεν υπήρξε περίοδος παύσης παραγωγικής διαδικασίας πολιτισμού, πλην της τελευταίας σύγχρονης περιόδου. Ακόμα και στη μαύρη σκοτεινή περίοδο της Τουρκοκρατίας ο ελληνικός πολιτισμός ήταν διακριτός. Ρίξτε μόνο μια ματιά στα παλαιά πετρόκτιστα σπίτια ή στις φορεσιές ή στη μουσική, ή ακόμη και στις μεγάλες πνευματικές προσωπικότητες. Κάποτε σε μια επίσκεψή μου στη Βενετία, στο πολιτιστικό πρόγραμμα Marco Polo, χόρτασα ικανοποίηση από το κυρίαρχο ελληνικό πνεύμα που μεσουρανούσε εκεί πριν μερικούς αιώνες. Τα λέω αυτά γιατί ακόμα και η ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης ήταν μια σύλληψη του μεγαλύτερου ευρωπαίου πολιτικού και διπλωμάτη Ιωάννη Καποδίστρια. Το ζωντανό του έργο, το κράτος της Ελβετίας, ακόμη τον ευγνωμονεί, γιατί χάρη στο Σύνταγμά του ευημερεί εν ειρήνη. Η σύλληψη λοιπόν του Καποδίστρια για την Ενωμένη Ευρώπη των λαών της αποτελεί και το όραμα του Ευρωπαϊσμού. Αν ο Καποδίστριας είχε αφεθεί να ολοκληρώσει το ευρωπαϊκό του όνειρο, η Ευρώπη θα είχε άλλη μορφή και οπωσδήποτε δεν θα είχε δοκιμασθεί από δύο Παγκοσμίους Πολέμους.
Η Ελλάδα μπήκε στην Ενωμένη Ευρώπη και εικοσιοκτώ χρόνια τώρα δεν κατάφερε να κάνει αισθητή την παρουσία της σε κάποιο κορυφαίο θέμα της Ένωσης. Η στρατηγική (αν υπήρχε) ήταν ψευτοοικονομική, κυρίως της διεκδίκησης οικονομικών πόρων από τα κοινοτικά κονδύλια ή αργότερα από τα πλαίσια στήριξης. Αυτή η πολιτική των οικονομολόγων – τεχνοκρατών έβλαψε καίρια τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας. Παρουσιάστηκε η ΕΕ σαν την αγελάδα για άρμεγμα, μέσω της οποίας θα έλυνε τα προβλήματά του ο ελληνικός λαός καθήμενος. Κονδύλια ομολογουμένως ήρθανε, αλλά δεν ωφελήθηκαν κράτος και λαός, διότι τα ποσά αυτά δεν επενδυθήκανε σε παραγωγικούς τομείς και έγινε κατασπατάληση σε άγνωστες κατευθύνσεις. Οι απλοί πολίτες ουδόλως ενδιαφέρονται αν κάποιοι πλούτισαν με υπόδειξη της εξουσίας για να αποτελούν τις παρατράπεζες των εξουσιαστών. Επομένως η στρατηγική της οικονομισιάς από την Ευρώπη ακούμπησε στον τόπο τεράστια προβλήματα, ακόμα και δυσεπίλυτα οικονομικά τα οποία υποτίθεται ότι θα έλυνε. Επίκαιρο είναι το θέμα του κτηματολογίου. Φέρανε τα λεφτά από την Ευρώπη για να φτιάξουν το κτηματολόγιο, τα ʼφαγαν στην υγεία των κορόιδων και τώρα οι άλλοι για να μη μείνουν απʼ έξω εξήγγειλαν νέο κτηματολόγιο σε βάρος του κοσμάκη. Αυτή η νέα κομπίνα του κτηματολογίου πραγματικά δεν υποφέρεται. Το θέμα είναι εισπρακτικό και θυμηθείτε πόσους προϋπολογισμούς θα βγάλουν από το κτηματολόγιο. Τέσσερα εκατομμύρια κόσμος καλείται να υποβάλει δηλώσεις μέσα σε τρεις μήνες, σε υπηρεσίες ανενημέρωτες που δεν είναι εξοπλισμένες και δεν διαθέτουν την απαραίτητη υποδομή. Το κόλπο είναι παλιό. Δεν προλαβαίνετε; Τότε σας περιμένουν πρόστιμα. Βλέπετε λοιπόν γιατί την πληρώνει ο κοσμάκης. Οι πρώτοι τα πήρανε όπως ήρθανε από την ΕΕ και οι δεύτεροι τα παίρνουνε από τους πολίτες, που είναι υποχρεωμένοι να ξαναδηλώσουν την περιουσία τους ακόμα μια φορά.
Αυτή λοιπόν τη μικροοικονομικίστικη πολιτική ακολούθησε η Ελλάδα μέσα στην ΕΕ και φυσικά απέτυχε πλήρως. Βόλεμα των ημετέρων, παχυλοί μισθοί, αλχημείες στα κονδύλια, όλα αυτά στήριξαν τη λεγόμενη οικονομική στρατηγική. Το τραγικό είναι ότι, εκτός από την καθαρή οικονομική ζημία αυτής της στρατηγικής, έπεσε και το κύρος της χώρας και φυσικά υστερήσαμε εγκληματικά στους πραγματικούς εθνικούς μας στόχους. Η Ελλάδα έπρεπε τότε και επιβάλλεται τώρα να κινηθεί σε τρεις στρατηγικούς άξονες για να υπηρετήσει τα συμφέροντά της. Τον πολιτισμό, την ασφάλεια και τη λαθρομετανάστευση. Ως προς τον πολιτισμό, τα πράγματα έχουν γίνει πολύ δύσκολα, διότι πραγματικά ο βασικός τούτος παράγων παραμελήθηκε ολοκληρωτικά. Η ανάκαμψη είναι δύσκολη, γιατί όπως αναφέρθηκε παραπάνω η χώρα δεν παράγει πια πολιτισμό. Η γλώσσα, η ελληνική, που είναι δυνατό πολιτιστικό εργαλείο, κατακρεουργήθηκε. Μετά τη Microsoft και η Apple κυκλοφόρησε απίστευτη μελέτη για τη μοναδικότητα της ελληνικής γλώσσας των 90 εκατομμυρίων λέξεων, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, έναντι των 9 εκατομμυρίων της λατινικής. Τριάντα τόσα χρόνια οι νεωτεριστές καταργήσανε τη γλώσσα μας και οι νέοι πια συνεννοούνται με μια απίστευτη αργκό μισοαγγλικών και αλαμπουρνέζικων. Ποτέ δεν προβλήθηκαν στην Ευρώπη η αξία και η σημασία του ελληνικού πολιτισμού και της ελληνικής γλώσσας. Ούτε καν και τότε που η Γαλλία πρότεινε το κείμενο του Θουκυδίδη ως προοίμιο του Ευρωσυντάγματος. Φθάσαμε στο σημείο να μην αναφερθεί ο ελληνικός πολιτισμός ανάμεσα στους ευρωπαϊκούς στη μεγάλη ιστορική αναφορά της ΕΕ . Όλοι οι υπεύθυνοι έχουν παγιδευθεί εδώ και τρεις δεκαετίες σε μια πολιτιστική πρόταση. Επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα. Δεν έχουν τι να πούνε και αναμασάνε όλοι τους το ίδιο ποιηματάκι. Έχουν έτσι την ψευδαίσθηση περισσής εμβρίθειας περί τα πολιτιστικά. Ακόμα και οι πρωτόγονοι γείτονές μας άρχισαν να μαζεύουν Νόμπελ λογοτεχνίας και εμείς αφήσαμε το πολιτιστικό έργο σε κάτι σατιρικές εκπομπές της τηλεόρασης. Σας παρακαλώ πολύ δείτε τα πρόσωπα του κοινού στη γνωστή εκπομπή του πετυχημένου… κωμικού και εξηγήστε μου γιατί γελούν στις βωμολοχίες και μόνο. Τα πανεπιστήμια ευρίσκονται εν διαλύσει και ο πνευματικός κόσμος της χώρας, ελλείψει ειδικού βάρους, αδυνατεί να επέμβει. Ο πολιτισμός είναι το υπέρτατο ελληνικό όπλο που ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε.
Ως προς την ασφάλεια έχω να παρατηρήσω ότι Ελλάδα και Κύπρος μπήκανε στην ΕΕ, ίσως μόνο για την εξωτερική τους ασφάλεια, λόγω της προφανούς απʼ ανατολών απειλής. Η Ελλάδα κάθε χρόνο θα έπρεπε μονίμως να καταθέτει και μια πρόταση ασφάλειας. Οριοθέτηση των συνόρων της ΕΕ, σύσταση και οργάνωση ευρωπαϊκού στρατού, απεξάρτηση Ευρωστρατού από το ΝΑΤΟ, προσφορά βάσεων και διευκολύνσεων του Ευρωστρατού σε ελληνικό έδαφος, είναι μερικές δυνατές προτάσεις που έπρεπε τεκμηριωμένα να υποβληθούν στην Κομισιόν. Αντʼ αυτών βλέπουμε επίτροπο και υπουργό να καβγαδίζουν περί όνου σκιάς. Είναι απαράδεκτο να υφίσταται ακόμη το σύμφωνο της Άγκυρας, μεταξύ ΗΠΑ, Βρετανίας και Τουρκίας, ως μια πλήρης εξουσιοδότηση χειρισμού του Ευρωστρατού από την Τουρκία στην περιοχή μας. Το πρόβλημα της ασφάλειας πρέπει να αποτελέσει τον κεντρικό άξονα της ελληνικής στρατηγικής στην ΕΕ. Είναι οξύμωρο να επεμβαίνει η ΕΕ στο Κόσοβο και η Ελλάδα να είναι παρατηρητής.
Όσο για τη λαθρομετανάστευση, τα πράγματα είναι πολύ πιο καθαρά και εύκολα. Θέλετε κύριοι Ευρωπαίοι να μειωθεί ο όγκος των προσφύγων; Δύο μέτρα πρέπει να ληφθούν. Πρώτο, καταδίκη της Τουρκίας που έχει αναδειχθεί σε τέλειο δουλέμπορο, και δεύτερο, πρέπει να συμβάλλετε και εσείς. Η Ελλάδα είναι το δικό σας ανατολικό σύνορο και πρέπει όλοι μαζί να το φυλάξουμε. Εγκατάσταση λοιπόν μιας πλήρους πολυεθνικής δύναμης της ΕΕ κυρίως στο Αιγαίο, με ευθύνη -και ό,τι άλλο συνεπάγεται τούτο- της Ευρώπης. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος αντιμετώπισης του προβλήματος και η επίρριψη ευθυνών που σήμερα γίνεται στην Ελλάδα είναι άδικη και προσχηματική. Στρατηγική λοιπόν, κύριοι της εξουσίας, χρειαζόμαστε στην ΕΕ και όχι βόλτες και βολέματα. Περιμένουμε να δούμε αν πιάσουν τόπο τα παραπάνω.