«Δημοκρατία» χωρίς τους πολίτες

Είναι δυνατόν να ψηφίζεται «εν κρυπτώ» μια συνθήκη -που έχει κατ’ ουσίαν συνταγματική ισχύ- για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση και να την αγνοούν, πλήρως σχεδόν, οι πολίτες της;
Για ποια δημοκρατία μιλάμε όταν οι «επαΐοντες», δηλαδή οι πολιτικοοικονομικές ελίτ, διαμορφώνουν και επικυρώνουν οι ίδιες, μέσω των κοινοβουλίων, έναν «καταστατικό χάρτη» που αφορά το παρόν και το μέλλον εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρωπαίων πολιτών;
Ισχυρίζεται αυτή η κυρίαρχη πολιτικοοικονομική τάξη ότι όταν παρόμοιας βαρύτητας συνθήκες τίθενται στη δοκιμασία του δημοψηφίσματος, τότε ενεργοποιούνται φοβίες, παραδοσιακές – συντηρητικές αντιλήψεις, αντιφατικά αιτήματα, ξεπερασμένες ιδεολογίες και ανορθολογισμοί που μπορούν να παρεμποδίσουν τους στόχους και την προοπτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης…
Μα οι αντιδράσεις των ευρωπαίων πολιτών δεν γεννιούνται από μεταφυσικούς φόβους, αλλά προκύπτουν από την ακρίβεια, την ανεργία, την αποδυνάμωση των κοινωνικών και εργασιακών θεσμών, από τα κρίσιμα προβλήματα της ενέργειας του περιβάλλοντος…
Προβλήματα που αδυνατούν να τα αντιμετωπίσουν οι ευρωπαίοι ηγέτες, αφού ούτε την πολιτική ενοποίηση της ΕΕ οικοδόμησαν ούτε σε μια κοινή αναπτυξιακή και κοινωνική στρατηγική μπορούν να συμπορευτούν.
Ποιο νόημα έχουν στ’ αλήθεια οι διακηρύξεις όταν τις αποφάσεις τις λαμβάνει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα και τα οικονομικά μεγαθήρια που ο έλεγχός τους φτάνει από την ενέργεια μέχρι τα τρόφιμα και τα λιπάσματα;
Σ’ αυτό το ουσιαστικό σημείο επικεντρώνονται οι αντιρρήσεις και τα «όχι» που προκύπτουν κάθε φορά που διενεργείται δημοψήφισμα σε μια ευρωπαϊκή χώρα. Κι ας κατανοήσουν οι ευρωπαίοι ηγέτες ότι ούτε δημοκρατία ούτε πρόοδος μπορεί να υπάρξει χωρίς τη συναίνεση των πολιτών, χωρίς πολιτικές ικανές να αντιμετωπίσουν την πολύπλευρη κρίση.
ΟΦΙΣ