O πρώην και ο νυν…

Ο Γ. Παπανδρέου έλαβε το 2004 το «δαχτυλίδι της διαδοχής» από τον κ. Κ. Σημίτη -ο ετοιμόλογος πάππος του ίσως χρησιμοποιούσε για την περίπτωση τον αφορισμό: ως «αχθοφόρος ενός μεγάλου ονόματος»-, αλλά στο μεσολαβήσαν χρονικό διάστημα και σε δύο διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, ο νυν, κατά τον χρησμό του Ζηλωτή Αυγουστίνου Καντιώτη, «εζυγίσθη, εμετρήθη και ευρέθη λειψός»!

Η κρίση στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι πλέον ενδημική και δεν είναι, ως διαφαίνεται, επιδεκτική αποτελεσματικής θεραπείας στις παρούσες συνθήκες. Και επιπλέον, η κρίση και η δοκιμασία στο ΠΑΣΟΚ έχουν εκφύγει από τον γραφειοκρατικό κομματικό περίγυρο, και έχει διαχυθεί στο εκλογικό σώμα του Κινήματος.

Το ΠΑΣΟΚ, ως κομματικός σχηματισμός, καθώς και το στελεχικό δυναμικό του, στην παρούσα μορφή τους έχουν κριθεί. Το παρελθόν του Κινήματος και των στελεχών του υπάρχει πλέον ως γεγονός. Είναι μεν επιδεκτικό ποικιλότροπων ερμηνειών, αλλά στη συνείδηση του ψηφοφόρου-οπαδού του Κινήματος, το στοιχείο αποστροφής, δημοσκοπικώς τουλάχιστον, πλεονάζει.

Η γραφειοκρατική νομεκλατούρα της Χαριλάου Τρικούπη αδυνατεί να εννοήσει ότι η Δημοκρατική Παράταξη δεν είναι δούλος ψευδεπίγραφων κομματικών σχηματισμών και εχθρός της ιδίας της συνειδήσεώς της. Ούτε, βεβαίως, έχει απαρνηθεί την προοπτική όπως αυτή διαγράφεται από ένα πλούσιο παρελθόν ή έχει αποφασίσει οριστικώς να θέσει τέρμα στην ιστορία της και την ηθική της ανεξαρτησία.

Ο τόπος καθημερινώς βυθίζεται στο τέλμα της ανυπαρξίας πολιτικής ζωής με την έννοια της απουσίας αποτελεσματικής αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία να προβάλλει ένα εναλλακτικό, έστω, σενάριο διακυβέρνησης της χώρας.

Τα δύο κόμματα εξουσίας αποδεικνύονται ανίκανα να δώσουν πολιτικό περιεχόμενο στην ύπαρξή τους. Είναι γνωστό και αδιαμφισβήτητο ότι τα κόμματα εξουσίας όπου υπάρχει πολιτική ζωή κινούνται, ζουν και αναπνέουν χάριν του έθνους και του κράτους, του συνόλου δηλαδή του λαού και ουχί των θεσιθήρων οπαδών τους, που συνωθούνται στους κομματικούς προθαλάμους.

Η χώρα σε μια κρίσιμη καμπή της πορείας της ζει και αναπνέει στη δυσοσμία οικονομικών σκανδάλων (Ζήμενς κ.λπ.), στην ατμόσφαιρα η οποία εμπεδώνει στον πολίτη την αντίληψη ότι η πολιτική ζωή, στο επίπεδο των δύο κομμάτων εξουσίας, κινείται στο πέλαγος της συναλλαγής και της αλληλοκάλυψης και του συμψηφισμού των σκανδάλων!

Η χώρα παρέχει την εικόνα ακυβέρνητου σκάφους σε τρικυμιώδες πέλαγος. Τα πολιτικά κόμματα, και δη αυτά της εξουσίας, έναν και μόνο προορισμό έχουν: να δημιουργούν τις προοπτικές ευημερίας του λαού και να θέτουν το σύνολο των δυνάμεών τους στην υλοποίηση αυτού του στόχου. Να διαχειρίζονται τα προβλήματα (εθνικά, κοινωνικά κ.λπ.) με συναίσθηση ευθύνης και να παρουσιάζουν στον λαό την αλήθεια, όσο κι αν αυτή είναι δυσάρεστη και έχει «πολιτικό κόστος»!

Τα δύο κόμματα εξουσίας είναι σε θέση να κατανοήσουν τον σκοπό αυτόν και να αισθανθούν τον προορισμό αυτόν; Η πραγματικότητα δεν δίνει καταφατική απάντηση. Επομένως είναι ανίκανα να κυβερνήσουν!

Έχει παρατηρηθεί από το απώτατο παρελθόν και έχει επιβεβαιωθεί από τον «πανδαμάτορα» χρόνο ότι:

• «Διά να κυβερνάς έναν λαό, πρέπει να εμπνέεσαι από κάποιο ιδεώδες, πρέπει οι εικόνες τις οποίες βλέπει και δημιουργεί ταυτοχρόνως το μάτι σου να έχουν ιστορική προοπτική, πρέπει να είσαι -με την καλή έννοια της λέξης- ”έξαλλος”, έξαλλος από πόθο δημιουργικό, από πόνο εθνικό, από αγωνία ιστορική!

• Δεν είναι δυνατόν να κυβερνηθεί η Ελλάδα από τα δύο κόμματα εξουσίας, όταν τα κόμματα αυτά το μόνο ενδιαφέρον τους το εστιάζουν στην αμφισβήτηση των πράξεων του άλλου και καμία τους λέξη δεν αναφέρεται στις υπερκομματικές ανάγκες του τόπου;

• Η Ελλάδα, για να κυβερνηθεί, χρειάζεται πρόσωπα, κομματικούς σχηματισμούς οι οποίοι να μετέχουν ψυχικώς στα μεγάλα παγκόσμια προβλήματα.

• Η Ελλάδα, για να κυβερνηθεί, έχει ανάγκη να διευρυνθεί το Κράτος Κοινωνικής Πρόνοιας και όχι καθημερινώς να συρρικνούται υπέρ της ιδιωτικής κερδοσκοπίας.

• Η Ελλάδα, για να κυβερνηθεί και να ζήσει και να προοδεύσει, πρέπει να έχει ΠΑΙΔΕΙΑ! Για να υπάρξει παιδεία, πρέπει να εξασφαλισθεί κάποια συνοχή στην εκπαιδευτική πολιτική, η συνοχή δε αυτή πρέπει απαραιτήτως να αφορά τις βάσεις της παιδείας όπως αυτές προσδιορίζονται από τις σύγχρονες ανάγκες του τόπου…»

Το φαινομενικά παράδοξο δε είναι ότι ενώ η χώρα διέρχεται κρίσιμες στιγμές στην οικονομία και την κοινωνική συνοχή, και αυτό το αναγνωρίζει το σύνολο του λαού, η κρισιμότητα αυτή οφείλεται στην έλλειψη ακριβώς κάθε κρίσης!

Είναι παραδοξολογία αυτό; Όχι. Διότι:

• Η Βουλή υπάρχει και λειτουργεί ως μία νομοπαρασκευαστική επιτροπή, χωρίς να διεκπεραιώνει τον πολιτικό της ρόλο.

• Τα κόμματα υπάρχουν χωρίς να εισακούονται.

• Η κυβέρνηση υποτίθεται ότι κυβερνά, χωρίς να αντιμετωπίζει κανένα ζήτημα, αν οι χρησμοί των δημοσκοπήσεων δεν συνηγορούν.

Τι συμβαίνει επιτέλους σ’ αυτόν τον τόπο; Ιδού η απορία…