Όλα του γάμου δύσκολα…

Και, μάλιστα, για να είμαστε δίκαιοι, να επιτραπεί ο γάμος σε όλες τις “σεξουαλικές μειονότητες”…

Αν η διαφορετική ερωτική επιθυμία (μεταξύ συναινούντων ενηλίκων) στοιχειοθετεί πλήρες “δικαίωμα στο γάμο”, τότε γιατί μόνο για τους ομοφυλόφιλους; Και οι οπαδοί του “ομαδικού έρωτα”, που ζουν σε “κοινόβια”, πρέπει κι αυτοί να έχουν το δικαίωμα να παντρεύονται όλοι μεταξύ τους!

Αν η ομοφυλοφιλία, ως “διαφορετικότητα”, στοιχειοθετεί αυτομάτως δικαίωμα στον γάμο, γιατί όχι και η… “παρτούζα”; Κι αυτή μια “σεξουαλική διαφορετικότητα” είναι.

Γιατί να μη νομιμοποιήσουμε κατευθείαν την πολυγαμία, να τελειώνουμε;

Για να σοβαρευτούμε τώρα: Ο γάμος δεν είναι “ανθρώπινο δικαίωμα”. Δεν περιλαμβάνεται σε καμία Χάρτα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ο γάμος για τη σύγχρονη Πολιτεία είναι μια ρύθμιση δικαίου (και βάση του Οικογενειακού Δικαίου), που θεσπίζεται ανάμεσα σε εκείνους που μπορούν να κάνουν Οικογένεια. Και “οικογένεια” σημαίνει γονείς με παιδιά. Άρα για την Πολιτεία γάμος είναι μια σύμβαση δικαίου ανάμεσα σε εκείνους που μπορούν να γίνουν γονείς, να κάνουν παιδιά.

Αλλά τα παιδιά σού αλλάζουν τη ζωή. Σου δίνουν μεγάλες χαρές και αίσθηση πληρότητας, αλλά απαιτούν και μεγάλες θυσίες. Οικονομικές και συναισθηματικές. Έναντι αυτών των θυσιών, η Πολιτεία -κάθε Πολιτεία- θεσπίζει υποχρεώσεις και δικαιώματα – κίνητρα: Φορολογικά, ασφαλιστικά, κληρονομικά.

Οι ομοφυλόφιλοι θέλουν να επεκταθούν αυτά τα δικαιώματα σε εκείνους που δεν κάνουν παιδιά.

Μήπως, όμως, θα έπρεπε να δοθεί το δικαίωμα και στους “έγγαμους ομοφυλόφιλους” να υιοθετήσουν παιδιά;

Ε όχι βέβαια! Αν υπάρχει κάτι στο οποίο συμφωνούν όλοι οι “ειδικοί” (ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, ψυχίατροι κ.λπ.) είναι ότι τα παιδιά χρειάζονται γονεϊκα πρότυπα και των δύο φύλων…

Στην περίπτωση των ομοφυλοφίλων δεν μπορεί η Πολιτεία να δίνει δικαίωμα υιοθεσίας σε “ζευγάρια” από συντρόφους του ίδιου φύλου. Δεν μπορεί η Πολιτεία να πάρει τέτοια απόφαση, όταν γνωρίζει ότι το ομοφυλόφιλο ζευγάρι δεν είναι το καλύτερο περιβάλλον για να ανατραφούν παιδιά.

Εδώ υπάρχει και μια ακόμα σκανδαλώδης διάσταση: Ομοφυλόφιλοι είναι μια μικρή μειοψηφία της κοινωνίας. 3-5% του πληθυσμού λένε οι ειδικοί. Πιο κοντά στο 15% υποστηρίζουν οι ίδιοι. Δεν έχει και πολλή σημασία. Έτσι κι αλλιώς, πολλοί εξ αυτών δεν έχουν κόψει και την… “κακή συνήθεια” της ετεροφυλοφιλίας. Και κάποια στιγμή παντρεύονται σύντροφο του αντίθετου φύλλου και είτε “κόβουν το σπορ” είτε διατηρούν μια ομοφυλοφιλική σχέση κρυφά. Αυτούς ασφαλώς δεν τους ενδιαφέρει ο γάμος των ομοφυλοφίλων. Οι υπόλοιποι ενδιαφέρονται να βρουν σύντροφο, όχι να τον… παντρευτούν.

Εκείνοι που ενδιαφέρονται να νομιμοποιήσουν το ομοφυλοφιλικό δεσμό τους είναι αυτοί (συνήθως περασμένης ηλικίας) που ουσιαστικά θέλουν να “αποκαταστήσουν” ένα πιτσιρικά ή μια πιτσιρίκα, με κίνητρο ότι θα τους κληρονομήσει. Αυτοί, πρώτον, είναι μια πολύ μικρή μειοψηφία της μειοψηφίας. Και δεύτερον, γιατί τάχα πρέπει η Πολιτεία να τους βοηθήσει να “εξαγοράσουν” ένα νεαρό σύντροφο με κίνητρο την “αποκατάσταση”;

Η Πολιτεία οφείλει να βρει τρόπους να ενισχύσει την Οικογένεια και τα παιδιά, όχι να την εξισώσει με “ζευγάρια” που δεν κάνουν παιδιά και που δεν μπορούν ούτε πρέπει να τα υιοθετήσουν…

Τέλος, “μέτρο υγείας” ενός πολιτικού συστήματος είναι η αποτελεσματικότητα με την οποία αντιμετωπίζει τα εκάστοτε μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας. Το αντίστροφο είναι ένδειξη σοβαρής κρίσης και επικείμενης κατάρρευσης. Για παράδειγμα, η κοινωνία του ύστερου Βυζαντίου της παρακμής, που διχαζόταν σε θεολογικές συζητήσεις “για το φύλλο των αγγέλων” την ώρα που το έζωναν οι εχθροί από παντού, δεν είναι παράδειγμα προς μίμηση. Είναι παράδειγμα προς αποφυγήν.

Το να τσακωνόμαστε, σήμερα, για τον… “γάμο των ομοφυλοφίλων” είναι μέτρο παρακμής μιας πολιτικής τάξης, που οφείλει με άλλα να ασχολείται και σε άλλα να σκύψει. Όχι να πασχίζει να αποδείξει μια κίβδηλη “προοδευτικότητα” ασχολούμενη με κραυγαλέες -και προκλητικές- ανοησίες.

Οι ομοφυλόφιλοι έχουν απόλυτα το δικαίωμα της ερωτικής επιλογής τους. Μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν στο σπίτι τους και στην κρεβατοκάμαρά τους. Μπορούν και να το δημοσιοποιούν, αν θέλουν. Αλλά δεν μπορούν να ζητούν αστικά δικαιώματα, τα οποία αντιστοιχούν σε υποχρεώσεις που δεν μπορούν να αναλάβουν. Και δεν μπορούν να αλλάξουν τα πρότυπα της υπόλοιπης κοινωνίας με το στανιό.

Οι πιο ευφυείς εξ αυτών το έχουν καταλάβει.

Οι υπόλοιποι επιμένουν και βλάπτουν τον εαυτό τους.

Γιατί δημιουργούν ήδη αντι-συσπείρωση μέσα στην κοινωνία.

Εναντίον τους…

Κι αυτό είναι λάθος για τους ίδιους.

Είναι επικίνδυνο για όλους.

Κι είναι κρίμα… Ν. Ζ.