Χρειάζεται διπλό «ΟΧΙ»

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν περίμεναν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην Ιρλανδία. Με συνοπτικές διαδικασίες προχώρησαν στην ψήφιση της συνθήκης της Λισσαβώνας. Και η νέα Eυρωσυνθήκη αποτυπώνει στο σύνολό της τους νόμους και τις τάσεις που διέπουν την ΕΕ, το καπιταλιστικό σύστημα από τη γέννησή του. Αυτό που σήμερα ενδιαφέρει την ΕΕ είναι να εξασφαλίσει, με το μεγαλύτερο προχώρημα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, με την ακόμη πιο στυγνή ταξική εκμετάλλευση, τη μέγιστη δυνατή συγκέντρωση κεφαλαίου ώστε να δώσει τη μεγάλη μάχη με τα υπόλοιπα ιμπεριαλιστικά κέντρα για την παγκόσμια ηγεμονία. Με τη συνθήκη αυτή, παραλλαγμένη εκδοχή του «Ευρωσυντάγματος» που οι λαοί της Γαλλίας και της Ολλανδίας απέρριψαν με δημοψηφίσματα, η ΕΕ γίνεται ακόμα πιο αντιδραστική, πιο μιλιταριστική, πιο άγρια στην επίθεσή της στα λαϊκά δικαιώματα και ανάγκες.

Λένε συνειδητά ψέματα όσοι υποστηρίζουν ότι είναι θετική για τον λαό η παραπέρα πολιτική ενοποίηση της ΕΕ. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ υποστήριξαν και αυτήν τη συνθήκη γιατί συμφωνούν και υλοποιούν την αντιδραστική πολιτική της ΕΕ, εκφράζουν τις στρατηγικές επιλογές της ελληνικής πλουτοκρατίας που επιδιώκει και σε εθνικό επίπεδο την πιο γρήγορη προώθηση των αναδιαρθρώσεων. Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, δεν έχουν να περιμένουν τίποτα θετικό γι’ αυτούς από τη διαδικασία της πολιτικής ενοποίησης. Η πολιτική της ΕΕ υπαγορεύεται από την ίδια τη φύση της ως ένωσης του κεφαλαίου. Όσο περισσότερο ενοποιείται, τόσο αντιλαϊκότερη γίνεται. Γι’ αυτό είναι αποπροσανατολιστική η στάση του ΣΥΝ που, αν και δεν ψήφισε την ευρωσυνθήκη, ζητάει «περισσότερη Ευρώπη» και μια άλλη «ευρωσυνθήκη». Σπέρνει αυταπάτες ότι όσο πιο πολύ προχωράει η διαδικασία ενοποίησης, τόσο πιο κοινωνική θα γίνεται η ΕΕ και πιο ανεξάρτητη από τις ΗΠΑ. Αποσιωπά ότι και η ΕΕ και οι ΗΠΑ έχουν την ίδια αντιδραστική πολιτική και στο κοινωνικό και στο διεθνές επίπεδο. Οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί τους αφορούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Σήμερα, για τον λαό υπάρχει ένας δρόμος. Χρειάζεται ένα διπλό «όχι», τόσο στην Ευρωσυνθήκη όσο και στην ΕΕ γενικά. Αποτελεσματική δράση χωρίς ρήξη με την ΕΕ δεν υπάρχει. Χρειάζεται λαϊκή συσπείρωση και αντίσταση τους επιλογές της ΕΕ, οργανωμένος ταξικός αγώνας στη γραμμή της ανυπακοής και της απειθαρχίας. Αγώνας που θα φτάνει ως την αποδέσμευση. Αυτός είναι ο αγώνας που ενώνει τους λαούς και εξασφαλίζει τη συνεργασία στην Ευρώπη προς όφελός τους. Σε αυτόν τον αγώνα έχουν θέση και όλοι εκείνοι οι εργαζόμενοι που δεν έχουν πειστεί ακόμα για την ανάγκη ριζικών αλλαγών στην Ελλάδα, άρα και για την αποδέσμευση από την ΕΕ.

Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην Ιρλανδία, είναι φανερό ότι στους λαούς δυναμώνουν η αγανάκτηση και η ανυπακοή.