Ο Γκαργκάνας στο γραφείο Ζολώτα!

Είναι γνωστό ότι δεν περίμενε, όπως επιτάσσουν ηθικοί και δεοντολογικοί κανόνες, την επόμενη διοίκηση να αποφασίσει αν θα τον ανακήρυττε ή όχι επίτιμο διοικητή και έσπευσε στην ουσία να αυτοανακηρυχθεί, χορηγώντας στον εαυτό του δαψιλή προνόμια, που θα τα πληρώνει ο ελληνικός λαός. Ο Γκαργκάνας θα εγκατασταθεί στο γραφείο Ζολώτα (αυτό κι αν αποτελεί ύβριν) ενώ θα έχει στη διάθεσή του δύο πολυτελή αυτοκίνητα και πέντε υπαλλήλους και θα χρησιμοποιεί τις υπηρεσίες και τον εξοπλισμό της τράπεζας σε καθημερινή βάση. Αν υπολογίσουμε την παχυλή σύνταξη και τα παραφερνάλια, τα δάνεια, τις κάρτες κ.λπ., θα δούμε πόσο θα μας στοιχίζει ο επίτιμος, με τις πλάτες και την ψήφο, δυστυχώς, τέως εργατοπατέρων και βολεμένων καθεστωτικών συνδικαλιστών του είδους Πολυζωγόπουλου. «Αφυπηρέτηση» είναι αυτή, όπως θα ʼλεγε ο γνωστός λογογράφος του που σπεύδει εναγωνίως να ανέβει στο νέο διοικητικό άρμα.
«Θα είμαι πάντα κοντά σας»
Έτσι έκλεισε την αποχαιρετιστήρια ομιλία του στο προσωπικό της τράπεζας την Τετάρτη, στέλνοντας μήνυμα ενθάρρυνσης, με συμβολική σημασία, στο παρεοκρατικό κατεστημένο που έχει στήσει. Αμετανόητος ως το τέλος, έσπευσε να διαφοροποιηθεί από τη φορτισμένη συναισθηματικά ομιλία του αποχωρούντος, επίσης, υποδιοικητή Ν. Παλαιοκρασσά, λέγοντας ότι δεν αισθάνεται την ανάγκη να ζητήσει συγγνώμη από κανέναν! Σεμνός όπως πάντα μίλησε για ομαλή διαδοχή στη διοίκηση, λες και μπορούσε να γίνει διαφορετικά (αν μπορούσε θα κράταγε με νύχια και με δόντια τον θώκο του), αφήνοντας υπονοούμενα για τον Λ. Παπαδήμο, ο οποίος υπήρξε υπόδειγμα ακεραιότητας, λιτότητας και ανιδιοτέλειας. Προεξόφλησε, εξάλλου, ότι δεν θα γίνουν αλλαγές, ενώ στην επιστολή που έστειλε στο προσωπικό την Παρασκευή (and now, the end is here, όπως θα έλεγε ο προσφιλής του Frank Sinatra) γράφει, με τα άψογα ελληνικά του, ότι «το σκάφος της τράπεζας έχει κυβερνηθεί στη σωστή πορεία».
Την Τρίτη, αποχαιρετώντας τους δημοσιογράφους (βρέθηκαν κι αυτοί, όπως ο Ν. Νικολάου, «Καθημερινή» της Τρίτης, που γράφουν με εκπλήσσουσα… ανιδιοτέλεια ότι ο Ν. Γκαργκάνας «υπήρξε ένας πολύ καλός τραπεζίτης», ρίχνοντας παράλληλα δίχτυα στον νέο διοικητή), για πρώτη φορά αναφέρθηκε στην αύξουσα σημασία των ολιγοπωλίων και των υπερκερδών στον πληθωρισμό και την ακρίβεια. Μέχρι τώρα ενοχοποιούσε υπέρμετρα τους μισθούς, δίνοντας έτσι και το μέτρο της ανεξάρτητης επιστημονικής του κρίσης! Ταιριάζει αυτό, άραγε, στο «I did it my way» που υποτονθόρυζε με την ομήγυρή του; Όσο για τον Ν. Παλαιοκρασσά, αν και αυτός συνέτεινε στη δημιουργία ενός προσωπικού μηχανισμού εξουσίας και βολέματος ημετέρων, στο τέλος της θητείας του φάνηκε εξομολογητικός και ανθρώπινος, ενώ απήγγειλε και μια μαντινάδα που την πίστωσε στον Καζαντζάκη: «Σαν τη λογιάσεις μια δουλειά/όρτσα και μη φοβάσαι/αμόλα την τη νιότη σου/ και μην την ελυπάσαι».
Αποχαιρετισμός από έναν υπάλληλο
Με έναν πρωτότυπο τρόπο αποχαιρέτησε τον Γκαργκάνα ο υπάλληλος της τράπεζας, διδάκτωρ Ιστορίας της Οικονομίας στο London School of Economics Αθ. Λυκογιάννης, τον οποίο ο αμερόληπτος τέως διοικητής έχει επί οκταετία στο υπηρεσιακό ψυγείο. Ο Λυκογιάννης τύπωσε και διένειμε στους υπαλλήλους ένα βιβλιαράκι, αφιερωμένο στον Κ. Βαρβαρέσο, με κείμενά του για την κατάσταση στην κεντρική τράπεζα της χώρας. Στο πρώτο κείμενο, με τίτλο «ανοικτή επιστολή στον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Ν. Γκαργκάνα», αναφέρει και τα εξής:
«Κύριε Γκαργκάνα,
Σʼ έναν κόσμο όπου οι αλλαγές αποτελούν όλο και περισσότερο τον κανόνα, είναι αναπόφευκτο κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια να προκαλεί όσους βολεύονται στη μετριότητα. Και πολύ περισσότερο όταν κατεστημένα συμφέροντα, βασισμένα σε ετερόκλητα δίκτυα/ομάδες, λυμαίνονται καταστάσεις.
Είναι γνωστό ότι για χρόνια τώρα διακριθήκατε για την αυστηρότητα των λόγων σας και τις παραινέσεις σας προς τους εργαζομένους και την πολιτική όπως, μεταξύ άλλων, για τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης και την άμεση προώθηση των διαρθρωτικών αλλαγών. Διερωτώμαι, όμως, γιατί ποτέ δεν κάνατε πράξη τους φλογερούς λόγους σας στον οίκο του οποίου “ηγείσθε”; Δεν νομίζετε ότι, παρά τις καλές προθέσεις σας, η πρόσφατη αναδιοργάνωση δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια επιδερμική επέμβαση στο υφιστάμενο σύστημα λειτουργίας; Δεν νομίζετε ότι προχωρήσατε δίχως μια σε βάθος ανάλυση των ριζικών αλλαγών που είναι επιτακτικές στον διοικητικό και οργανωτικό μηχανισμό; Δεν νομίζετε ότι παραλείψατε να επιλέξετε πρόσωπα αρμόδια σε θέματα σύγχρονης οργάνωσης στα οποία να εκχωρήσετε σημαντικές αρμοδιότητες και εξουσία, ώστε να κατευθύνουν το όλο μεταρρυθμιστικό εγχείρημα;
Γιʼ αυτό, πείτε μας, παρακαλώ, ποιοι είναι οι αρχιερείς της αδράνειας που παρεμποδίζουν κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια στην κεντρική τράπεζα της χώρας; Είναι τα πολιτικά κόμματα και η κομματικοκρατία, οι συνδικαλιστές, τα διευθυντικά “φέουδα”, τα γραφειοκρατικά κυκλώματα, τα προσωπικά συμφέροντα, η πατρωνία, οι πελατειακές σχέσεις, το κράτος και οι μηχανισμοί του; Μήπως είναι οι συνεκτικές ομάδες-συσπειρώσεις που κατέχουν προνομιακή θέση στο κλειστό σύστημα εξουσίας, οι οποίες όχι μόνο συναλλάσσονται με την υψηλόβαθμη γραφειοκρατική ελίτ για προσωπικό τους όφελος, αλλά και ανοικτά την υπονομεύουν κάθε φορά που έρχεται σε ρήξη με τα μικροσυμφέροντά τους;
Είμαι σίγουρος ότι γνωρίζετε πολύ καλά τι ακριβώς συμβαίνει, ποιος/ποιοι και γιατί αντιδρούν στις μεταρρυθμίσεις στην κεντρική τράπεζα της χώρας. Γιʼ αυτό και πάλι διερωτώμαι: αν η τήρηση και ενίσχυση της αρχής της αξιοκρατίας σε όλους τους τομείς απασχόλησης, σε όλα τα στάδια και τα επίπεδα, αποτελεί τη νέα “Μεγάλη Ιδέα”, δεν νομίζετε ότι θα έπρεπε να εμβαθύνετε περισσότερο στη θεμελιώδη διαφορά μεταξύ ηγείσθαι και διοικείν, δύο αυτόνομων αλλά συμπληρωματικών συστημάτων δράσης στο σύγχρονο περιβάλλον των επιχειρήσεων;»
Μετά από όλα αυτά, μπορεί ο Ν. Γκαργκάνας να υποδυθεί τον Φρανκ Σινάτρα; «And more, much more than this, I did it my way»;