Νεοταξική τρομοκρατία και πολυπολιτισμός

Γι’ αυτό, τιμώντας τον εκλιπόντα πατέρα μου, ο οποίος πίστευε ότι το χειρότερο είδος ανθρώπου ήταν ο “αγνώμων”, σπεύδω να δηλώσω με κάθε ειλικρίνεια ότι έχω πολλά διδαχθεί από τον Γιώργο Καραμπελιά.

Όμως το στοίχημα είναι να αποδείξουμε ότι στην Ελλάδα μπορούμε να κάνουμε διάλογο ακόμα και ιδίως όταν διαφωνούμε, διάλογο καλής πίστης, όπως είπε και ο Γιώργος Καραμπελιάς. Να μη χάνουμε τον στόχο δηλαδή, τώρα μάλιστα που ο εχθρός δεν είναι μόνο προ των πυλών, αλλά και μέσα στα τείχη. Να χαίρουμε όταν επιτυγχάνουμε συμφωνία με τους συναγωνιστές μας και να λυπούμεθα όταν δεν γίνεται δυνατόν να γεφυρωθούν οι απόψεις.

Με την έγνοια αυτή να επανέλθω στα ζητήματα της λαθρομετανάστευσης-πολυπολιτισμού, με κίνδυνο να ενισχύσω στον Γιώργο Καραμπελιά την εντύπωση ότι κυριαρχούμαι από “έμμονη ιδέα” και “τυφλή ξενοφοβία”. Η αλήθεια είναι ότι κυριαρχούμαι από μια έμμονη οργή όχι εναντίον των λαθρομεταναστών, αλλά των (Ελλαδιτών) πραξικοπηματιών, οι οποίοι χωρίς ίχνος πρόβλεψης για μια εθνική μεταναστευτική πολιτική, χωρίς ίχνος δημοκρατικής ευαισθησίας (εφόσον απαγορεύουν κάθε δημόσιο διάλογο για τα θέματα αυτά και ασκούν τρομοκρατία ιδεολογική, η οποία σταδιακά μετεξελίσσεται σε ωμή βία – και δεν υπερβάλλω καθόλου) επέβαλαν με δόλο στον ελληνικό λαό τον μεγαλύτερο εποικισμό αλλοεθνών των νεώτερων χρόνων. Και μάλιστα με τη δεδηλωμένη πρόθεση να μεταλλάξουν το ελληνικό έθνος σε πολυεθνικό κρατικό μόρφωμα, εκμηδενίζοντας έτσι την εθνική κυριαρχία του ελληνικού γένους επί του ελλαδικού χώρου. Γι’ αυτό και ο υπουργός Δικαιοσύνη είπε προσφάτως μέσα στη Βουλή ότι δεν πρέπει να υπερασπιζόμεθα την έννοια της εθνικής κυριαρχίας, διότι αντίκειται στα ανθρώπινα δικαιώματα και στην έννοια του δικαιώματος καθ’ εαυτού! (Παγκόσμια πρωτοτυπία αυτή να αμφισβητεί εν ενεργεία υπουργός μιας κυβερνήσεως την ίδια τη θεμελιακή προϋπόθεση υπάρξεως κάθε κυβερνήσεως – χωρίς να παραιτείται!)

Το ότι οι κυβερνώντας γνωρίζουν άριστα τις συνέπειες της λαθρομετανάστευσης σε συνδυασμό με την ακραία ελληνική υπογεννητικότητα φαίνεται καθαρά από τα καταπελτικά πορίσματα και προτάσεις της Διακομματικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής της Βουλής των Ελλήνων, τα οποία ήδη τον Φεβρουάριο του 1993 είδαν το φως της δημοσιότητας. Εδώ τονίζεται ότι μόνο οι ομογενείς πρόσφυγες αφομοιώνονται με ευεργετικό αποτέλεσμα στην ελληνική κοινωνία, ενώ οι λαθρομετανάστες δημιουργούν “σοβαρά κοινωνικοοικονομικά προβλήματα”. Εν όψει της ελληνικής υπογεννητικότητας υπάρχει κίνδυνος να καλύψουν τα πληθυσμιακά κενά, εκτός των άλλων στα νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου, με εξαιρετικά δυσμενή απώτερα επακόλουθα. Η δε μείωση των γεννήσεων “απειλεί πλέον σοβαρά”, κατά τη διακομματική επιτροπή, “την ανανέωση και διαιώνιση της ελληνικής μας φυλής”. Η επιτροπή καταλήγει ότι “πρέπει να γίνεται αυστηρός έλεγχος για τη νομιμότητα της εισόδου στη χώρα μας και για τη νόμιμη παραμονή και απασχόληση. Βεβαίως δεν ήταν ούτε κατά διάνοια στο πνεύμα της εισήγησης της εν λόγω επιτροπής αυτό που εν πλήρη γνώσει των συνεπειών γίνεται σήμερα, δηλαδή η εκ των υστέρων επιβράβευση των παρανόμων μέσω νομιμοποιήσεως… Ούτε βέβαια μπορούσε το 1993 να προβλέψει η επιτροπή, η οποία γνώμονα είχε τη διαιώνιση του γένους των Ελλήνων ότι λίγα χρόνια αργότερα οι κυβερνώντες θα εστρέφονται κατά του έθνους που εντέλλονται να υπερασπίσουν, παραδίδοντάς το συνειδητά στην εξαφάνιση διά της υπογεννητικότητας (ο δείκτης είναι 0,9) και του μαφιόζικου πολυπολιτισμού.

Οι δηλώσεις σημαντικών πολιτικών προσώπων εντός και εκτός Βουλής κατά του έθνους και υπέρ ενός πολυπολιτισμικού κράτους είναι πολλές και συγκλίνουσες με τις πολιτικές πρακτικές που ακολουθούνται. Η αθόρυβη μετάλλαξη της εκπαίδευσης από εθνική σε πολυπολιτισμική είναι σημαντικός πυλώνας ενός πολυεπίπεδου σχεδίου. Στόχος είναι, όπως μας λέει ο θεωρητικός της εκπαίδευσης καθηγητής Γεώργιος Λεοντσίνης (συνεργάτης της καθηγήτριας Ρεπούση), η “πολιτική αναγνώριση του πολιτικού πολυπολιτισμικού κράτους” (Λεοντσίνη “Πολυπολιτισμικότητα και Σχολική Ιστορία”, Εκδόσεις Ατραπός, Αθήνα 2007, σελ. 75.) Η κριτική του εθνομηδενισμού στα σχολικά βιβλία, με επίκεντρο το βιβλίο Ιστορίας ΣΤ΄ Δημοτικού, που έγινε το 2006-’07, απέφυγε επιμελώς να αναδείξει το πρόβλημα του πολυπολιτισμού, που είναι το δεύτερο σκέλος της στοχοθεσίας των συγγραφέων και υποστηρικτών αυτών των βιβλίων. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, ο πατριωτικός χώρος δεν ανέλυσε και κατέδειξε τους τρόπους με τους οποίους η νεοταξική στρατηγική καταλύει το έθνος (και στην παιδεία την εθνική συνείδηση) για να εγκαθιδρύσει στο κενό που δημιουργείται νέο καθεστώς πολιτικού πολυπολιτισμού. Είναι σαν να διαμαρτύρεσαι εναντίον αυτών που επιδιώκουν την κατεδάφιση ενός ωραίου παραδοσιακού κτιρίου, αποφεύγοντας όμως να αναφέρεις ότι στη θέση του θέλουν να ανεγείρουν μοντέρνο πολυώροφο υπερκατάστημα.

Δυστυχώς, ακόμα και πολιτικοί διανοητές του μεγέθους Γιώργου Καραμπελιά ως τώρα αρνήθηκαν (ευελπιστούμε ότι αυτό θα αλλάξει) να συνδέσουν εθνομηδενισμό – λαθρομετανάστευση – πολυπολιτισμό. Ο λόγος πρέπει κατά πάσα πιθανότητα να αναζητηθεί στη σχεδόν απόλυτη κυριαρχία της ιδεολογικής τρομοκρατίας του καθεστωτικού “αντιρατσισμού”.

Ακόμα και το πολιτικό κόμμα του ΛΑΟΣ υπέκυψε σ’ αυτήν, θεωρώντας ότι πρέπει να δώσει διαπιστευτήρια, καλώντας τους βουλευτές του να υπογράψουν δήλωση κατά του “ρατσισμού” και ιδρύοντας αντιρατσιστική επιτροπή! Ακόμα και το μικρό νεοϊδρυθέν κόμμα ΕΑΡ των “αρχαιολατρών” θεώρησε αναγκαίο να συμπράξει σε “αντιρατσιστικό” φεστιβάλ του ΣΥΡΙΖΑ! Ειδικά αυτοί που κηρύσσουν την απόλυτη ανωτερότητα του ελληνικού ανθρωπιστικού ιδεώδους να προωθούν εμπράκτως την ξετσίπωτη ύβρη του “ρατσισμού” κατά του ελληνικού λαού!

Ο ελληνικός λαός έχει ανεχθεί τη μεγαλύτερη λαθρομετανάστευση της Ευρώπης. Αν μπορεί κανείς να του προσάψει κατηγορία, αυτή δεν είναι ο “ρατσισμός”, αλλά η φαινομενική έλλειψη ευθύνης ως πολίτη και εθνικού υποκειμένου. Αυτό μας φέρνει και στο ζήτημα της “τυφλής ξενοφοβίας”, που αβασάνιστα μου προσάπτει ο Γιώργος Καραμπελιάς (“Το Παρόν” 8/6/08). Σχολιάζοντας την κατηγορία αυτή να επισημάνω ότι αυτό που ο νεοταξικός σχεδιασμός επιδιώκει με την ανενδοίαστη χρήση του όρου “ξενοφοβία” είναι η εγκαθίδρυση στις συνειδήσεις μιας πολύ χρήσιμης οικειοφοβίας, ήτοι ενός “αντίστροφου ρατσισμού”, μιας απέχθειας προς τους ομογενείς και ομοεθνείς μας, η οποία σκοπό έχει να παραλύσει τα ανακλαστικά αυτοσυντήρησης της ελληνικής συλλογικότητας. Αυτό είναι προϋπόθεση για την αυτοκατάργηση της συλλογικότητας και την αντικατάστασή της από τον λαθρομεταναστευτικό πολυεθνοτισμό.

Από τους διανοητές μας θα περίμενε κανείς μεγαλύτερη διείσδυση στην πολιτική λειτουργία των εννοιών και όχι την αβασάνιστη χρήση τους ως εργαλείων καταστολής.

Λίγα τώρα περί αριθμών. Είναι κατ’ αρχάς κέρδος ότι ο Γιώργος Καραμπελιάς έθεσε μετά τις προτροπές μας το ζήτημα της ποσότητας αυτών που μας προτρέπει να εντάξουμε στην εθνική μας κοινότητα. Αυτό είναι ένα βήμα προς την κατεύθυνση συγκρότησης μιας θεωρίας εθνικής μεταναστευτικής πολιτικής (immigration policy) όπως αυτή υπάρχει σε όλα τα πολιτισμένα έθνη εκτός της Ελλάδας. Μας λέει λοιπόν σχετικά ο Γιώργος Καραμπελιάς ότι οι μετανάστες στην Ελλάδα, ακόμα και με τις πιο ανησυχητικές μετρήσεις, δεν ξεπερνούν το ενάμισι εκατομμύριο… Όμως η “Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία” (29/10/07) δημοσίευσε εκτίμηση της ΕΥΠ (η οποία απ’ όσο γνωρίζω δεν διεψεύσθη) ότι οι μετανάστες είναι 2,5 εκατομμύρια! Περαιτέρω αφήνει η αριθμητική του Γιώργου Καραμπελιά να εννοηθεί ότι εξ αυτών οι παλιννοστούντες ομογενείς είναι 500.000. Όμως, σύμφωνα με την έκθεση του ΙΜΕΠΟ, που συμπίπτει με αυτήν του ΕΛΙΑΜΕΠ, ο πραγματικός αριθμός των παλιννοστούντων ομογενών είναι 200.000 από την Αλβανία και 150.000 από τη Σοβιετική Ένωση. Πηγές εδώ είναι το υπουργείο Εσωτερικών και η Γενική Γραμματεία Επαναπατριζόμενων Ομογενών (“Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία” 13/4/08).

Περαιτέρω μου προσάπτει ο Γιώργος Καραμπελιάς ότι εγώ βεβαίωσα ότι ο πραγματικός αριθμός των μεταναστών είναι 4 εκατομμύρια, πράγμα το οποίον μόνο η “Χρυσή Αυγή” θα μπορούσε να ισχυρίζεται! Η αλήθεια εν τούτοις είναι ότι εγώ στην ερώτηση “πόσοι είναι αυτοί;” απάντησα με το υποθετικά τιθέμενο παράδειγμα. “Προφανώς άλλο είναι να απορροφήσεις μισό εκατομμύριο και άλλο να απορροφήσεις τέσσερα εκατομμύρια”, δηλαδή απέφυγα -με σεβασμό προς την επιστημονική δεοντολογία- να θέσω ως βέβαιο έναν οποιοδήποτε αριθμό εν όψει των αντιφατικών εκτιμήσεων, ηθελημένων αποκρύψεων και της γενικότερης σύγχυσης που επικρατεί στο εν λόγω θέμα. Αυτό εν τούτοις που μπορώ να πω είναι ότι ενώ δεν γνωρίζω τις σχετικές εκτιμήσεις της “Χρυσής Αυγής” (να μου τις γνωστοποιήσει παρακαλώ ο Γιώργος Καραμπελιάς, αν τις γνωρίζει αυτός), όμως έχω λάβει υπ’ όψιν μου μια κατά τη γνώμη μου πολύ σοβαρή μελέτη με τον τίτλο “Λαθρομετανάστευση και λαθρομετανάστες”, έκδοση της Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού (ΕΑΑΣ), Αθήνα 2002. Στο κεφάλαιο 10 σελ. 30 εκτιμάται για το έτος 2002 ο αριθμός των μεταναστών στα τρία εκατομμύρια. Περαιτέρω υποθέσεις που αφορούν στο έτος 2008 μπορεί να κάνει ο καθένας, όπως και να τοποθετηθεί απέναντι στα πολύ κριτικά ζητήματα που αναλύονται στην εν λόγω μελέτη (αφού τη διαβάσει φυσικά).

Λυπούμαι που ο Γιώργος Καραμπελιάς αισθάνθηκε ότι διαστρέφω τις θέσεις του λέγοντας ότι προτείνει να εντάξουμε όλους όσοι είναι ήδη εδώ, ενώ αυτός είχε προτείνει να εντάξουμε μόνο… “όσους το επιθυμούν”. Ομολογώ ότι δεν αντιλαμβάνομαι τη διαφορά. Θα πει ο λαθρομετανάστης που έχει περάσει τα σαράντα κύματα για να μπει στην Ελλάδα και που ενδεχομένως χρωστάει στη μαφία που τον έφερε, ότι “δεν επιθυμεί” να ενταχθεί και προτιμάει την απέλαση; Αλλά το πιο βαρύ πρόβλημα σ’ αυτήν τη γραμμή σκέψης είναι η παράκαμψη της αρχής της εθνικής κυριαρχίας και αυτοδιάθεσης: εννοώ μ’ αυτό ότι το ερώτημα που πρωτεύει είναι αν το έθνος υποδοχής, με βάση το εθνικό συμφέρον, έχει δικό του λόγο ή όχι να δεχθεί τους μετανάστες που το επιθυμούν. Αλλά φαίνεται ότι μάλλον λησμόνησα εδώ ότι σιωπηλή προϋπόθεση της συζήτησης για το εθνικό αυτό ζήτημα (όπως και για τα λοιπά εθνικά ζητήματα) οφείλει να είναι η αποδοχή μιας μειωμένης εθνικής κυριαρχίας για την Ελλάδα.

Τέλος, να πω ότι όπως το έτος 2006-’07 αυθόρμητα υπερασπίστηκα, το ίδιο ο Γιώργος Καραμπελιάς και τόσοι άλλοι στο μέτρο των δυνάμεών του ο καθείς, την ελληνική ιστορική μνήμη ενάντια στην παραποίησή της από τους εθνομηδενιστές (και για όσο αφορά εμένα, τους θιασώτες του “πολυπολιτισμού”), έτσι και τώρα ελεύθερα υπερασπίζομαι το ελληνικό έθνος και γένος από την πολυεθνοτική υποδούλωσή του που απεργάζεται το κράτος. Γνώμονάς μου τώρα, όπως και τότε, είναι η αλήθεια, η επιστημονική δεοντολογία και η αγάπη προς την πατρίδα. Στο πλαίσιο αυτό και μόνον αυτό εντάσσεται και η συγγραφή εκ μέρους μου προλόγου για το βιβλίο του Γιάννη Κολοβού “Το τέλος μιας ουτοπίας – η κατάρρευση των πολυπολιτισμικών κοινωνιών στη Δυτική Ευρώπη”, Εκδόσεις Πελασγός, Αθήνα 2008. Το έργο αυτό είναι η πρώτη κριτική θεώρηση του αντικειμένου αυτού από έλληνα ερευνητή και εμπεριέχει μια μεγάλη, επιμελημένη συλλογή εμπειρικών στοιχείων, αλλά και κοινωνιολογικών θεωρήσεων που στοιχειοθετούν τον σχετικό ευρωπαϊκό διάλογο. Ούτε είναι αναγκαίο, για εμένα, ως συγγραφέα του προλόγου, να συμφωνώ με όλες τις απόψεις του συγγραφέα του βιβλίου. Αν ο Γιώργος Καραμπελιάς βρίσκει το εν λόγω πόνημα κακό, επειδή τάχα “εκφράζει την ιδεολογική θέση του ΛΑΟΣ”, να του θυμίσω ότι πλείστα όσα αυτονόητα στην Ευρώπη αποδίδονται στη συριζοκρατούμενη, απομονωμένη Ελλάδα, στον μπαμπούλα του ΛΑΟΣ. Επίσης να του θυμίσω ότι και πέρυσι προσπάθησαν τα ΜΜΕ να αποδώσουν -ψευδώς- τη σύνολη αντίδραση στο βιβλίο Ιστορίας ΣΤ΄ Δημοτικού στον ΛΑΟΣ. Η κριτική όμως του “πολυπολιτισμού” είναι καθήκον του πατριωτικού χώρου και της ελληνικής επιστημονικής κοινότητας και η ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΛΑΟΣ δεν αποτελεί δικαιολογία για την αθέτηση αυτού του καθήκοντος.

Με όλον τον σεβασμό ζητώ από τον Γιώργο Καραμπελιά να παύσει να απονέμει εύσημα δημοκρατικότητας. Ας εμπιστευτεί περισσότερο το κριτήριο του κόσμου να αντιλαμβάνεται ποιος είναι δημοκράτης, πατριώτης και ποιος δεν είναι.

Και να μην ξεχνάμε ότι υπάρχει πραγματικός νεοταξίτικος φασισμός αυτήν την περίοδο στην Ελλάδα: στις 5 Ιουνίου 2008 θρασύδειλοι κουκουλοφόροι έκαψαν ολοσχερώς τις Εκδόσεις Πελασγός (δεν αναφέρθηκε στα κυρίαρχα ΜΜΕ), φειδόμενοι ευτυχώς της ζωής του εκδότη κ. Γιαννάκενα, ο οποίος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με αναπνευστικά (λόγω του καπνού) προβλήματα.


Σχολιάστε εδώ