Ευρωπαϊκή Ένωση: Δήμιος των πολιτών της
Ένα οικοδόμημα γραφειοκρατικό και ανάλγητο, που τσαλατάει μόνο του το πλειστάκις -και υποκριτικά- διακηρυσσόμενο «ευρωπαϊκό όραμα». (Εδώ και καιρό το Ευρωσύνταγμα έχει μετονομαστεί, για να αποκρυβεί η εκτρωματικότητά του, σε «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη της Λισσαβώνας». Μια Συνθήκη μάλιστα η οποία, με φωτεινή εξαίρεση την Ιρλανδία -και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που διεξήγαγε- ΔΕΝ επικυρώθηκε από τους λαούς της Ευρώπης, αλλά ψηφίστηκε ΜΕ ΤΟ ΕΤΣΙ ΘΕΛΩ των κυβερνήσεων από τα εθνικά Κοινοβούλια των χωρών μελών της Ένωσης! Γεγονός που αποδεικνύει περίτρανα πόσο τρέμουν οι πάσης μορφής και ιδιότητας ιθύνοντες του κεφαλαιοκρατικού και αντιλαϊκού ευρωπαϊκού οικοδομήματος τους πολίτες της Ευρώπης.)
Το ούτως ή άλλως ψευδώνυμο «ευρωπαϊκό όραμα» δέχτηκε την Τρίτη τη χαριστική βολή και οι έντιμοι από τους λεγόμενους «ευρωλιγούρηδες» δεν ξέρουν πια πού να κρυφτούν. Το Συμβούλιο υπουργών Απασχόλησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποφάσισε την κατάργηση της 48ωρης εβδομαδιαίας εργασίας και την επέκτασή της ακόμα και πέρα από τις 65 ώρες. Πρόκειται για απόφαση… αντάξια ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΩΝ ΚΑΘΕΣΤΩΤΩΝ, η οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, σημαίνει ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ και μετατροπή του εργαζόμενου σε ΕΙΛΩΤΑ.
Η κατάπτυστη αυτή οδηγία της τεχνοκρατικής Κομισιόν που υιοθέτησαν οι 22 από τις 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης διά των αρμόδιων υπουργών τους -η Ελλάδα, η Ισπανία, το Βέλγιο, η Ουγγαρία και η Κύπρος προτίμησαν την αποχή, αντί να βροντοφωνάξουν ένα καθαρό «όχι»- συμπεριέλαβε και τη βρετανική άποψη, σύμφωνα με την οποία η ρήτρα αυτοεξαίρεσης ενός εργαζόμενοι από τις 48 ώρες την εβδομάδα, δηλαδή η βούλησή του να εργάζεται 65 και πλέον ώρες, ΔΕΝ θα ισχύει για ένα συγκεκριμένο και περιορισμένο χρονικό διάστημα, ΘΑ ΙΣΧΥΕΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΩΣ.
Βρετανική, επομένως, αυτή η καταναγκαστική αυτοδέσμευση του εργαζόμενου για το υπόλοιπο του εργασιακού του βίου και όχι γερμανική. Το τονίζω αυτό για να υπενθυμίσω τη γνωστή ρήση που διαφοροποιεί τους Γερμανούς από τους ομόγλωσσούς τους Αυστριακούς: «Οι Αυστριακοί εργάζονται για να ζήσουν, ενώ οι Γερμανοί ζουν για να εργάζονται».
Μετά την τελευταία αυτή ευτράπελη και πικάντικη παρέμβαση για όσους αγνοούν τα περί εκ διαμέτρου αντίθετης νοοτροπίας Γερμανών και Αυστριακών ως προς την εργασία, συνεχίζω επί της ουσίας: Ο εκπρόσωπος της Κομισιόν υποστήριξε ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΑ ότι η Οδηγία «ανταποκρίνεται καλύτερα στις ανάγκες των κρατών μελών για περισσότερη ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις, κατά τρόπον ώστε εργοδότες και εργαζόμενοι να αποφασίζουν από κοινού την παράταση του χρόνου εργασίας». «Από κοινού»! Τα ευρωπαϊκά εργατικά συνδικάτα επισημαίνουν, μιλώντας για εξωραϊσμό τού εκπροσώπου της Κομισιόν, ότι «η αύξηση των εβδομαδιαίων ωρών εργασίας θα συμφωνείται ”ελεύθερα” και ατομικά μεταξύ ενός πανίσχυρου εργοδότη και ενός εργαζόμενου που θα απειλείται συστηματικά με απόλυση αν δεν υποκύψει στις απαιτήσεις του αφεντικού του».
Εκτός από τα ευρωπαϊκά εργατικά συνδικάτα, έντονη ήταν και η αντίδραση του εκπρόσωπου του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος (ΕΣΚ) κ. Στέφεν Χιους. Ο οποίος, αφού υπογράμμισε ότι η νέα Οδηγία υποσκάπτει επικίνδυνα «την υγεία του εργαζόμενου», δήλωσε ότι «οι σοσιαλιστές ευρωβουλευτές είναι έτοιμοι να παλέψουν για την αλλαγή των όσων συμφώνησαν οι υπουργοί Απασχόλησης». Διευκρινίζω ότι τα συμφωνηθέντα θα ισχύσουν εφ’ όσον συγκατανεύσει η πλειοψηφία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Μια πλειοψηφία ΣΗΜΕΡΑ αντίθετη με εκείνη του 2005 (που ήταν διακομματική), η οποία ρέπει προς τα νεοφιλελεύθερα… ιδεώδη και κατά πάσα πιθανότητα θα ευθυγραμμισθεί, με μικρές ίσως τροπολογίες βελτιωτικές για τον εργαζόμενο, με τα συμφέροντα του παμφάγου κεφαλαίου και της εργοδοτικής απληστίας.
Όνειρο θερινής νυκτός απεδείχθη η πρόβλεψη των μελλοντολόγων της δεκαετίας του ’50 -πρόβλεψη λίαν πειστική για τα δεδομένα εκείνης της εποχής- ότι διά της οφθαλμοφανούς αναπτύξεως της τεχνολογίας και της τεχνογνωσίας θα μειωθεί αισθητά ο χρόνος εργασίας και θα αυξηθεί κατά λογική συνέπεια ο ελεύθερος χρόνος για τους εργαζόμενους. Εκ διαμέτρου αντίθετη υπήρξε η εκτίμηση του μέγιστου και εν πολλοίς ξεχασμένου Μπέρτραντ Ράσελ, τον οποίο μου θύμισε στο εξαίρετο κύριο άρθρο της την Τετάρτη η «Ελευθεροτυπία». (Τον χαρακτήρισα «ξεχασμένο», επειδή και ο ίδιος τον είχα λησμονήσει, μολονότι είχα εντρυφήσει κάποτε στο πολυσχιδές και απολαυστικό έργο του).
Ιδού τι υποστήριζε πριν από εξήντα χρόνια ο ευφυέστατος αυτός διανοητής: Πρώτον, ότι η δραστική εξάπλωση της τεχνολογίας θα οδηγήσει απαρέγκλιτα στην αλματώδη αύξηση της ανεργίας. Και δεύτερον, ότι το στηριζόμενο στην ΥΠΕΡΑΞΙΑ εκμεταλλευτικό σύστημα συμφερόντων -ο Ράσελ ήταν άριστος γνώστης του Μαρξ- όχι μόνο δεν θα επιτρέψει τη διεύρυνση του ελεύθερου χρόνου των εργαζομένων, αλλά θα τον συρρικνώσει ΣΤΑΔΙΑΚΑ.
Εντυπωσιακή ήταν η επαλήθευση των εκτιμήσεων του Μπέρτραντ Ράσελ. Μόνο τους «ενοικιαζόμενους εργαζόμενους», στο πλαίσιο της περιβόητης «ευελιξίας», δεν είχε προβλέψει…
Η Ευρωπαϊκή Ένωση λειτουργεί πλέον, έχοντας ουσιαστικά ναρκοθετήσει το δόγμα του εργατικού δικαίου διά της προαναφερθείσας ρήτρας αυτοεξαίρεσης από το 48ωρο, ως υποπόδιο των ποδών του τραπεζικού κεφαλαίου και του κεφαλαίου γενικώς. Υφίσταται, άραγε, περίπτωση ανατροπής του αντιλαϊκού και απάνθρωπου αυτού σκηνικού; Όχι! Το πανίσχυρο κεφάλαιο δεν αντιμετωπίζεται με παλιές συνταγές ούτε με τον υφιστάμενο διχασμό της Αριστεράς στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Νέα κατά μέτωπον επίθεση από τον Αντώνη Σαμαρά δέχτηκε ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κ. Ζακ Τρισέ. Ο ειδήμων περί τα οικονομικά πρώην υπουργός τον κατηγόρησε επί της ουσίας λέγοντας: «Όταν προαναγγέλλει άνοδο των επιτοκίων, εκτοξεύεται το ευρώ ακόμα ψηλότερα, πέφτει το δολάριο ακόμα χαμηλότερα και ανεβαίνει κι άλλο πετρέλαιο, σπρώχνοντας την Ευρώπη πιο κοντά στην ύφεση».