Ευρωπαϊκά

Η μόλις κυρωθείσα από την ελληνική Βουλή Ευρωσυνθήκη -την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν είναι γνωστό το αποτέλεσμα στη μοναδική χώρα όπου θα επικυρωνόταν ή θα απορριπτόταν με ΛΑΪΚΗ βούληση, στην Ιρλανδία- αποτελεί τη νέα απόπειρα της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας της Ε.Ε., των ελίτ, να κατοχυρώσει συνταγματικά τα κυρίαρχα (έως μονοδιάστατα) νεο-φιλελεύθερα χαρακτηριστικά της Ε.Ε. Αντί της δημοκρατικής ρύθμισης και της διεύρυνσης της Δημοκρατίας, επιχειρείται πανευρωπαϊκά η συνταγματοποίηση της αρχής της φιλελεύθερης «ρύθμισης» μετά τη ματαιωθείσα απόπειρα υιοθέτησης του Ευρωσυντάγματος, το 2005, λόγω της ελευθέρως εκφρασθείσης διά δημοψηφισμάτων βούλησης του γαλλικού και ολλανδικού λαού, οι οποίοι το ΚΑΤΕΨΗΦΙΣΑΝ.

Έτσι, στην Ευρωσυνθήκη (επί της ουσίας, το προηγούμενο Ευρωσύνταγμα σε μίνι εκδοχή) επιχειρείται η οικοδόμηση μιας ασύδοτης «οικονομίας της αγοράς» μέσω πλήρους απελευθέρωσης στην κίνηση κεφαλαίων, αγορών, υπηρεσιών στις οποίες εντάσσονται βασικές κοινωνικές λειτουργίες όπως η Εκπαίδευση και η φροντίδα Υγείας, καταστρατηγείται και καταπατείται το «κοινωνικό κράτος δικαίου».

Η «εν κρυπτώ» στην ουσία ψήφιση από την ελληνική Βουλή της Ευρωσυνθήκης επιβεβαιώνει την αντιστοίχηση της ελληνικής (κομπραδόρικης και παρασιτικής) ελίτ με τις αντίστοιχες που κυριαρχούν σε όλη την Ε.Ε. Αντί με αφορμή την Ευρωσυνθήκη να έχουμε μια πλατιά συζήτηση και στη συνέχεια ο ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ ΛΑΟΣ να κληθεί να διατυπώσει την άποψή του με ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ, είχαμε από τον (κοινά προσανατολοϊσμένο) Δικομματισμό, μία από τα ίδια. Ψήφιση άρον-άρον από τη Βουλή, μακριά από οτιδήποτε φαντάζει «επικίνδυνο».

Επιβεβαίωση των ανωτέρω αποτελεί η πρόσφατη πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προς το Συμβούλιο υπουργών Απασχόλησης (παλαιότερα τους λέγαμε σωστότερα: Εργασίας, «απασχόλησης» γιατί;…) για αύξηση των ωρών εργασίας από 8 σε 13! ημερησίως, ήτοι 65 ώρες εβδομαδιαίως..

Κρίμα το Σικάγο, πάνε οι Πρωτομαγιές, άκλαφτο πάει το δικαίωμα στην Τεμπελιά του Λαφάργκ… Με βάση την απόφαση αυτή, που ελήφθη με αποχή της Ελλάδας, της Κύπρου, του Βελγίου, της Ουγγαρίας, της Ισπανίας (πάλι καλά) δίνεται σε κάθε κράτος-μέλος το δικαίωμα να αποφασίσει για την εφαρμογή του ανωτέρω μέτρου στη χώρα του. Η οικονομική και πολιτική ολιγαρχία της Ε.Ε., οι ελίτ, ΕΧΑΣΑΝ τον ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ τους. Λειτουργούν σαν δεκανίκια της «οικονομίας της αγοράς», που όπως ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ για την ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ κατάρρευση του Πλανήτη, το ίδιο ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ και για την κατεδάφιση των εργασιακών σχέσεων.

Να διευκρινίσουμε το αυτονόητο: τόσο η απόρριψη αυτής της (νεο-φιλελεύθερης) Ευρωσυνθήκης όσο και η εναντίωσή μας στην επιχειρούμενη εφιαλτική προσπάθεια κατεδάφισης των εργατικών δικαιωμάτων γίνεται από την οπτική ΓΩΝΙΑ της υπεράσπισης της ευρωπαϊκής ιδέας και ενότητας, της ειρηνικής συμβίωσης λαών και εθνών στην ήπειρό μας (πόσω μάλλον που η ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ μας δεν μας επιτρέπει άλλες σκέψεις…).

e-mail: [email protected]