Εκμαυλιστήρια

Από το ένα σκάνδαλο πάμε να συνέλθουμε, και παρευθύς σε νέο κατρακυλάμε. Ένα τσουνάμι σκανδάλων κατέκλυσε την Ελλάδα. Ε, ρε και να κάνανε μπαμ και άλλα κράτη όπως έγινε στη Γερμανία με τη Siemens. Σκέψου για μια στιγμή, μαύρε Έλληνα, να μίλαγε ο εισαγγελέας των ΗΠΑ για τη Λόκχηντ ή τη Ρίθεον, σκέψου τι θα μαθαίναμε από το Λονδίνο για τη Βίκερς, τη Γαλλία με την Αεροσπεσιάλ, τη Ρωσία για τη Ρουσβουρουζένιε ή τα Λέοπαρντ, τα ιπτάμενα Ραντάρ, Ολυμπιακοί αγώνες, χρηματιστήρια και πού να σʼ τα λέω, τελειωμό δεν έχουν.

Κάθε μέρα διαβάζω και κάτι καινούργιο και η αλήθεια είναι ότι αρχίσαμε να τα συνηθίζουμε πια και αυτό είναι το χειρότερο. Και είναι το χειρότερο γιατί έτσι αποδεικνύεται η πλήρης αδράνεια των ανακλαστικών των Νεοελλήνων για μια κάποια αντίδραση σʼ αυτόν τον κατήφορο καταστροφής.
Εκεί λοιπόν που συλλογιζόμουνα ότι τίποτε πια δεν με εκπλήσσει και τίποτε δεν με εντυπωσιάζει όσο μαύρο και αρνητικό κι αν είναι, εκεί λοιπόν διάβασα στο «ΠΑΡΟΝ» μια συγκλονιστική είδηση. «Σιχάθηκα τον εαυτό μου – Ντρέπομαι για όσα έκανα». Επιτέλους, βρέθηκε ένας νέος για να βγει και να μιλήσει με θάρρος και ειλικρίνεια για τα άδυτα των κομματικών νεολαιών. Για τα εργαστήρια αποκτήνωσης. Τα εμαυλιστήρια συνειδήσεων. Για να μάθει ο κόσμος τι συμβαίνει μέσα στα κόμματα που από το βαλάντιό του τα τροφοδοτεί με δισεκατομμύρια. Εδώ που τα λέμε τα παίρνουν κανονικά, χωρίς να τον ρωτάνε και χωρίς να τον υπολογίζουνε. Όποιος διαβάσει τι λέει αυτός ο νεολαίος, αμέσως θα καταλάβει γιατί η Ελλάδα είναι πρώτη στη διαφθορά και γιατί δεν υπάρχει παρόν και προπαντός μέλλον. Μέλλον είναι η νέα γενιά, η νεολαία μας, που μπαίνοντας στα εκμαυλιστήρια γίνεται κάθε μέρα και χειρότερη, κάθε μέρα και πιο στυγνή. «Πήγα βλαχάκι και με κάνανε εξουσία» – «δεν πλήρωνα σε κανένα μαγαζί» – «Για να περνάνε οι δικοί μας πάσαρα από πριν τη λίστα στους καθηγητές». Θα μπορούσανε αυτές οι τρεις φρασούλες να αποτελέσουν το βιογραφικό του κάθε έλληνα υπουργού, γενικού διευθυντή και γενικά του κάθε πρωτοκλασάτου που διορίζεται σε μια θέση δημοσίου συμφέροντος. Κατεβαίνουν βλάχοι από τα χωριά τους (μεταφορικά) και ενσκήπτουν ως τυφώνες διά της εξουσίας ρημάζοντας το τόπο. Δεν πληρώνουν ποτέ και πουθενά. Συστηματικοί τζαμπατζήδες. Κάποια γραμματεύς καθαρίζει από πίσω τους τεράστιους λογαριασμούς τους, διασπαθίζοντας το δημόσιο χρήμα. Γεμίζουν τίτλους και καταλαμβάνουν καθηγητικά έδρανα, στερούμενοι γνώσης, αφού τα μαθήματα τα περνάνε στο ντούκου, με κομματικές λίστες. Έγινε το ελληνικό δημόσιο η αγελάδα με το συνεχές άρμεγμα. Τρεις μικρές φράσεις, τρεις τεράστιες περιπτώσεις εξαθλίωσης σε ένα περιτύλιγμα. Η χειρότερη υποκρισία είναι να με ρωτήσετε ποιας νεολαίας ήταν αυτός ο νέος.
Όλες οι κομματικές νεολαίες ίδιες είναι, και θα έλεγα ούτε το όνομά τους δεν μας χρειάζεται γιατί όλοι σε μια πρέσα κτυπιούνται. Όσα αίσχη βλέπουμε σήμερα στα ελληνικά πανεπιστήμια είναι απλώς η πρακτική εξάσκηση στην ιδεολογία που εκπροσωπούν. Σπάστε, ξηλώστε, καταστρέψτε, τρομοκρατήστε τους πάντες, πέστε μόνο ψέματα, ότι όσα έγιναν ήταν προβοκάτσια, κλειδώστε και δείρετε καθηγητές και πρυτάνεις. Έχουν απομακρυνθεί απʼ όλες τις ελληνικές αξίες, λένε όχι στην πατρίδα και στη στράτευση, εμποδίζουν τη θητεία στα δεκαοκτώ, καταλαμβάνουν ετσιθελικά τις εστίες και συμβάλλουν στη διασπάθιση των κονδυλίων της παιδείας. Απίστευτη κατάσταση, αβέβαιο το ελληνικό μέλλον, δικτατορία της βίας. Τους νονούς αυτής της ελληνικής τραγωδίας κατονόμασε λέγοντας «είχαμε καταντήσει πιόνια στα χέρια των μεγαλοκαρχαριών». Πέρα δηλαδή από το προσωπικό ηθικό τους κατάντημα, που τους μετέτρεψε σε αγελαία ζώα, είναι και ανεγκέφαλα όργανα των μεγαλοκαρχαριών. Όλοι μας γνωρίζουμε αυτούς τους κομματικούς μεγαλοκαρχαρίες και το μέγα ερώτημα είναι ως πότε θα τους ανεχόμαστε.
Χαρακτηριστικός είναι και ο τρόπος με τον οποίο μας αφηγείται πώς σχηματίζονται οι ιεραρχίες στις κομματικές νεολαίες. «Ο φαύλος κύκλος των εσωτερικών συγκρούσεων μεγάλωνε, με αποτέλεσμα όποιος ήταν το μεγαλύτερο “λαμόγιο” να επιβιώσει. Βουλευτές, καθηγητές αλλά και κομματάρχες προσπαθούσαν να παίξουν ρόλο στις εξελίξεις των νεολαιών και από την άλλη οι προϋπολογισμοί του ΤΕΙ ήταν πολύ μεγάλοι για να μείνουν στα χέρια άλλων και όχι στα δικά τους».
Καταλάβατε τώρα τι γίνετε στη μικρή Ελλάδα που απειλείται με αφανισμό από τους Τούρκους; Όποιος είναι το μεγαλύτερο λαμόγιο επικρατεί και αυτοί αύριο θα μας διοικήσουν. Όπως και αυτοί που μας διοικούν σήμερα, είχαν αναδειχθεί τα μεγαλύτερα «λαμόγια» του χθες. Ασφαλώς και θυμάστε τον εν εκστάσει υπουργό με το ταμπούρλο. Μη λοιπόν ξαφνιάζεστε και διερωτάσθε γιατί οι εκάστοτε διοικητές οργανισμών και επιχειρήσεων του Δημοσίου κακοδιαχειρίζονται αυτό που τους ανέθεσε η πατρίδα. Τα λαμόγια είναι φτιαγμένα ακριβώς γιʼ αυτό. Μην ψάχνετε γιατί στο εξωτερικό όλοι γελάνε με μας. Τα λαμόγια τρυπώνουν παντού. «Λαμόγια», καταντήσαμε να μιλάμε τη γλώσσα τους και ανενδοιάστως να επισημοποιούμε την αργκό τους, που δολοφονεί την αρίστη των γλωσσών. Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα που ανέδειξε ο νέος αυτός, που όλοι το ξέραμε και δεν τολμούσαμε να το περιγράψουμε στις αληθείς του διαστάσεις, είναι αυτό των καθηγητών Πανεπιστημίων-ΤΕΙ κ.λπ. Εννοώ αυτούς που ανεδείχθησαν, όπως λέγει, με προκηρύξεις φωτογραφικές και εκλεκτορικά στημένες. Εννοώ αυτούς που περιγράφει τόσο παραστατικά στις κρίσεις μονίμων καθηγητών, «όπου όλες οι δημοσιεύσεις είναι πληρωμένες και έτσι κανείς δεν ξέρει εάν οι γνώσεις είναι του καθηγητή που τα δημοσίευσε ή άλλων καθηγητών που τους έχουν πληρώσει για να βγάλουν τη δημοσίευση». Άκουσα τον διακεκριμένο καθηγητή κ. Δημήτρη Τσάτσο (υπάρχουν και ελάχιστες εξαιρέσεις) να περιγράφει σε μια δραματική του συνέντευξη την κατάσταση που επικρατεί στο σώμα των καθηγητών των ελληνικών πανεπιστημίων. Είπε για τον τρόπο εκλογής τους, για τις γνώσεις τους, για το επίπεδό τους, πράγματα ανατριχιαστικά. Στο τέλος τα έκλεισε όλα σε μια φράση που ακόμα ηχεί στα αυτιά μου. «Ντρέπομαι να λέω ότι είμαι καθηγητής πανεπιστημίου».
Κύριε Τσάτσο και όσοι άλλοι σκέφτεστε το καλό της Ελληνικής Παιδείας, κάντε το γρηγορότερο την επανάστασή σας και εμείς μεν θα σας συνδράμουμε, το δε έθνος θα σας ευγνωμονεί διά βίου. Σώστε τα παιδιά μας από τον βούρκο. Μη λυπάστε λοιπόν τους καθηγητές που δεν τους σέβονται οι φοιτητές. Τους προπηλακίζουν, τους δέρνουν, τους στέλνουν στα νοσοκομεία, τους κρατούν ομήρους, όμως αυτοί τα υπομένουν όλα, γιατί ξέρουν ότι το σύστημα που οι ίδιοι έφτιαξαν έχει μέσα του και αυτήν την εκδοχή. Στον χώρο των πανεπιστημίων μας όλα γίνονται για προσωπικό χρηματικό όφελος. Δεν θα ανακαλέσω περιπτώσεις Παντείου, Ηρακλείου κ.λπ., αφού είναι σε όλους μας γνωστές. Θέλω μόνο να πω για τα ερευνητικά προγράμματα. Έλεος, κύριοι. «Σε ένα μεγάλο μέρος των ερευνητικών προγραμμάτων δεν γίνεται έρευνα αλλά χάνονται τζάμπα κοινοτικά κονδύλια. Αλλά και κονδύλια του ελληνικού κράτους χωρίς να έχουμε καινούργια επιστημονικά αποτελέσματα. Όλα τα ερευνητικά προγράμματα γίνονται ένας τρόπος ικανοποίησης των αυλικών των διοικήσεων για τις εξυπηρετήσεις». Συγκλονιστικό! Κατά τα άλλα το υπουργείο Παιδείας ασχολείται με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Σκεφθείτε, παρακαλώ, αυτά, όταν δείτε την επιστημονική κοινότητα να φωνάζει για ακόμα περισσότερα κονδύλια στην παιδεία. Σκεφθείτε αυτά και κάνετε τους συνειρμούς σας, όταν βλέπετε τους σεισμολόγους καθηγητές να εξευτελίζονται στα τηλεοπτικά παράθυρα. Αυτήν την έκρηξη συνείδησης του φοιτητή δεν έχω δικαίωμα να την πνίξω στο ποτάμι των άλλων κατασκευασμένων ειδήσεων. Σήμερα είναι δυστυχώς μόνο μία, ελπίζω αύριο να είναι πολλές. Άλλωστε οι νέοι γιʼ αυτό είναι φτιαγμένοι και όχι για να λαμογιοποιούνται.