ΔΙΕΡΓΑΣΙΕΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΗΠΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΦΟΡΟΥΝ ΟΛΟΥΣ
Την Πέμπτη το πρωί (ώρα Ελλάδος) το σάιτ του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ είχε αυτό το πρωτοσέλιδο:
Αν και ούτε ο Μπάρακ Ομπάμα ούτε η Χίλαρι Κλίντον είχαν δηλώσει ακόμα κάτι σχετικό περί νίκης και απόσυρσης, το κόμμα δήλωνε τις αποφάσεις του βασισμένο στα αποτελέσματα. Ο έγχρωμος γερουσιαστής του Ιλινόις θα είναι ο υποψήφιος πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος με αποστολή την επιστροφή των Δημοκρατικών (ύστερα από οχτώ χρόνια διακυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών από τους Ρεπουμπλικάνους) στον Λευκό Οίκο. Η γερουσιαστής Χίλαρι Ρόνταμ Κλίντον έχανε με μικρή διαφορά (ίσως να έχει μικρή πλειοψηφία στη λαϊκή ψήφο, αλλά σαφώς λιγότερους εκλέκτορες) στην αναμέτρησή της με τον Ομπάμα και έφτανε έτσι στο τέλος μιας προεκλογικής κούρσας, στην αρχή της οποία θεωρούσε τη νίκη της από δεδομένη έως σίγουρη. Αυτό ήταν και το μεγάλο της λάθος.
Βάσισε όλη τη στρατηγική της στην –αυθαίρετη– υπόθεση/παραδοχή της νίκης της, με αποτέλεσμα να παρουσιάζεται από αλαζονική έως έντονα ενοχλημένη όταν έχανε σε κάποια πολιτεία.
Η Χίλαρι Κλίντον μπήκε στην κούρσα θεωρώντας όχι ότι θα κερδίσει (αυτό είναι απολύτως θεμιτό, λογικό και αναμενόμενο ως σκέψη και επιδίωξη) αλλά ότι πρέπει να κερδίσει. Πρέπει; Γιατί να πρέπει; Ποιος χρωστάει τι και σε ποιον; Στην πολιτική δεν ισχύουν τέτοιοι κανόνες, αλλά ακόμα κι αν ο κόσμος είχε μια μικρή ενοχή απέναντί της (που θα πήγαζε από ένα είδος οίκτου για την ικανή αλλά απατημένη σύζυγο) αυτή η ενοχή ποτέ δεν θα αρκούσε για να την αναδείξει σε υποψήφια Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών. Πολύ περισσότερο όταν ο σύζυγός της με σχετικές δηλώσεις άφηνε να εννοηθεί πως ο Λευκός Οίκος είναι οικογενειακή τους υπόθεση, μιλώντας για πιθανή μελλοντική υποψηφιότητα της κόρης τους, Τσέλσι! Με όλα αυτά, ο Μπάρακ Ομπάμα δεν δυσκολεύτηκε πολύ να γίνει συμπαθής στον κόσμο και να αποτελέσει εναλλακτική λύση ακόμα κι από περιέργεια. Νέος, ευγενής, καλοβαλμένος, αφρικανικής καταγωγής, όχι ακραίος, γιατί να μην είναι λύση απέναντι στη συχνά αποκαλούμενη και «σκύλα» Χίλαρι; Ανάμεσα στους λόγους που γράφτηκαν για την επικράτηση Ομπάμα, είναι και πως δεν είναι «εντελώς μαύρος» αλλά μιγάς, κι αυτό όσο απλοϊκό κι αν είναι έχει μεγάλη δόση αλήθειας. Ένας απολύτως μαύρος υποψήφιος πιθανότατα δεν θα είχε μεγάλη τύχη στην κούρσα για το προεδρικό χρίσμα, ένας «ελαφρώς μαύρος» περνάει πιο εύκολα στον κόσμο, όπως εύκολα πέρασε και ο Κόλιν Πάουελ, αν και χάθηκε στον χρόνο, παρʼ όλο που πολλοί θεωρούσαν ότι θα είναι ο επόμενος υποψήφιος πρόεδρος των ρεπουμπλικάνων.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει ενδιαφέρον από μόνη της η αναμέτρηση μέσα στα κόμματα, η προεκλογική εκστρατεία, διότι από την ώρα που θα εκλεγεί κάποιος, και να κερδίζει στις προεδρικές εκλογές τον αντίπαλο του άλλου κόμματος, δεν συμβαίνει κάτι σπουδαίο. Η πολιτική των ΗΠΑ στα ζητήματα μείζονος σημασίας δεν αλλάζει, ούτε και η γεωπολιτική θεώρηση και θέση της. Η αναμέτρηση των υποψηφίων για το προεδρικό χρίσμα μέσα στα κόμματά τους είναι αυτή που αποτυπώνει τις κατά καιρούς τάσεις και ανάγκες του εκλογικού σώματος, έτσι όπως αυτό εκφράζεται από τους εγγεγραμμένους φίλους των δύο μεγάλων κομμάτων που παίρνουν μέρος στις εσωκομματικές εκλογές. Στη συγκεκριμένη περίπτωση φάνηκε από την αρχή ότι η Χίλαρι Κλίντον δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια ισχυρή υποψήφια. Δεν ήταν η σχεδόν σίγουρη νικήτρια (ίσως μόνον η ίδια και ορισμένοι από το επιτελείο της πίστευαν κάτι τέτοιο), αλλά ούτε κι εκείνη η υποψήφια που έκλεβε την παράσταση. Στην αναμέτρηση των Δημοκρατικών ο μόνος που έκλεβε την παράσταση ήταν ο Ομπάμα, που αφενός πίστευε πολύ σε αυτό που έκανε και αφετέρου δεν έμοιαζε να καίγεται για να γίνει. Σαφώς το ήθελε, επιθυμούσε να είναι αυτός που θα πάρει το χρίσμα, αλλά δεν έδινε την εικόνα ότι ζούσε και ανέπνεε γιʼ αυτό και πως η ζωή θα τέλειωνε αν δεν το έπαιρνε. Ήταν κι αυτό στα πλεονεκτήματά του, η αποφόρτιση δηλαδή που μετέφερε ο ίδιος στους ψηφοφόρους, η απενοχοποίηση της πιθανής μη επιλογής του, κάτι που τους έκανε να τον επιλέγουν ευκολότερα. Ή αν για κάποιους λόγους δεν τον επιλέξουν, να μιλήσουν υπέρ του σε άλλους, κάτι που λειτουργούσε πολλαπλασιαστικά.
Όταν πλήρως διαμορφωθεί το σκηνικό στο στρατόπεδο των Δημοκρατικών (στάση της Χίλαρι Κλίντον, επιλογή υποψηφίου αντιπροέδρου, διατύπωση σαφούς προγράμματος) θα ξαναγυρίσουμε στην υπερατλαντική σκηνή. Που ασφαλώς θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον μέχρι και τον Νοέμβριο, όταν θα γίνουν οι προεδρικές εκλογές. Αλλά και μετά…