Στην εποχή των «Χρυσοκανθάρων»…
Το φαινόμενο των «Χρυσοκανθάρων» δεν στιγματίζει μόνο την εποχή των τελευταίων δεκαετιών του 19ου αιώνα. Έχει περιοδικότητα. Εμφανίζεται σε στιγμές κατά τις οποίες το Μεταπρατικό Κεφάλαιο, όπως συμβαίνει κατ’ αυτάς, κυριαρχεί στην οικονομική ζωή της χώρας και το Πολιτικό Σύστημα βρίσκεται σε πλήρη παρακμή και ανυποληψία!
Η απουσία Εθνικής Αστικής Τάξης όχι μόνο επιδεινώνει την κατάσταση, αλλά επιτρέπει στο Μεταπρατικό Κεφάλαιο, κατ’ εξοχήν εκφραστή και διεκπεραιωτή ξένων συμφερόντων, να θέτει προ διλημμάτων το Πολιτικό Σύστημα, το οποίο ευρισκόμενο σε αναντιστοιχία προς το λαϊκό (εθνικό) συμφέρον, παρουσιάζεται σε κατάσταση «Μωρών παρθένων» και ευπειθώς δέχεται από του βήματος της Γερουσίας μαθήματα διά το πώς και τίνι τρόπω «υπηρετείται ο λαός»!
Η χώρα έχει εισέλθει σε ένα βαθύ μαύρο τούνελ. Οι υποσχέσεις της κυβέρνησης για επανίδρυση του Κράτους υπήρξαν «έπεα πτερόεντα». Η διαφάνεια, η ταπεινότητα και η σεμνότητα, κατά τις επαγγελίες του Κ. Καραμανλή του Νεώτερου, θορυβωδώς κατέρρευσαν. Και στη θέση τους εμφανίστηκαν η αδιαφάνεια, ο κομματισμός, το βαθύ κράτος της Δεξιάς, η σπέκουλα και η υποταγή στις επιταγές του Μεταπρατικού Κεφαλαίου.
Επιβεβαιώνεται, και μέσω των διακηρύξεων του «κυρίου MIG» από το βήμα της Γερουσίας, διά μία εισέτι φοράν, ότι η συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου (τα δύο κόμματα εξουσίας) βρέθηκε σε αδυναμία να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Δυστυχώς, την «εποχή της σεμνότητας και ταπεινότητας», και τα βασικά κοινωνιολογικά αξιώματα τείνουν να διαψευσθούν από το βάθος και το εύρος της παρακμής και της ανυποληψίας στην οποία έχει περιέλθει το Πολιτικό Σύστημα.
Τι κι αν παρατηρεί ο κοινωνιολόγος:
• «Μία εξέλιξη οικονομικο-κοινωνική μπορεί βέβαια να ισοπεδώνει μερικές διαφορές παλιές μεταξύ των λαών και να δημιουργεί καινούργιες μεταξύ των τάξεων ενός και του ίδιου λαού. Μα η μεταβολή που επιφέρει δεν είναι ποτέ τόσο βαθιά για να εκμηδενίζει τις αρχικές διαφορές, που φανερές ή διαλανθάνουσες, εξελιγμένες ή μη, εξακολουθούν να υφίστανται…»
Η «εξ καθέδρας» διδαχές του «κ. MIG» και η άνευ αντίδρασης αποδοχή τους από το Πολιτικό Σύστημα επιμαρτυρούν ότι «ορισμένες έννοιες όπως ”δημόσιο συμφέρον” ή το ”κοινό όφελος” έχουν συνδεθεί με αυτό που λέγεται πολιτικός κυνισμός. Είναι εύκολο να επισημαίνει κανείς ότι κάθε κυβερνητική πολιτική εγκυμονεί διαφορετικές συνέπειες για διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, καταδικάζοντας τις έννοιες αυτές ως σχεδόν ανύπαρκτες. Όμως η άποψη ότι το δημόσιο συμφέρον μπορεί να κριθεί με όρους ατομικού κόστους και ωφέλειας φανερώνει από μόνη της μία παρανόηση του νοήματος του όρου ”δημόσιο συμφέρον”…».
Η «εξ καθέδρας» εμφάνιση στη Βουλή του «κ. MIG» επιβεβαιώνει μέχρι κεραίας το «πορτρέτο του Νεοέλληνα», που εδώ και 70 χρόνια, το «σκίτσαρε» ο μελετητής του Νεοελληνισμού Δημοσθένης Δανιηλίδης:
• «Ο Νεοέλληνας είναι ατομικιστής. Η αρετή του, η ηθική του έχει τη σφραγίδα του ατομικισμού. Σε κάθε του σκέψη κ’ ενέργεια ξεκινά από τη δική του ατομικότητα, σαν από μια πρωταρχική αξία, που μ’ αυτή πρέπει να μετρά όλα. Είναι πολύ υποκειμενικός κ’ έχει άσβεστη φιλοδοξία, που του κάνει κάθε αντίληψη αντικειμενική, αν όχι εντελώς αδύνατη, πάντως πολύ δύσκολη, τον παρασύρει στην υπερτίμηση της ίδιας αξίας, στην υποτίμηση της ξένης, και τον ρίχνει από την αυτοπεποίθηση στην αυταπάτη. Πουθενά το ταλέντο και η μεγαλοφυΐα δεν εκτιμούνται τόσο λίγο, όσο στην Ελλάδα, λέγει ένας ξένος παρατηρητής…»
Το επεισόδιο με τον «κ. MIG» και η εικόνα ευτελισμού που παρουσίασε το Πολιτικό Σύστημα θέτει επί τάπητος την αναγκαιότητα αλλαγής της πολιτικής κουλτούρας και την ανάδειξη πολιτών που να αντιμετωπίζουν τους εαυτούς των ως ενεργούς πολίτες, με θέληση, ικανότητα, και δυνατότητα επηρεασμού της δημόσιας ζωής και με την κριτική ικανότητα που απαιτείται, ώστε να τεκμηριώνουν τις σκέψεις τους και τις δράσεις τους.
Παράλληλα, το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα να απαρνηθεί το «αξίωμα» της ελάσσονος προσπάθειας και να επιδοθεί στην καλλιέργεια στους νέους των άριστων από τις υπάρχουσες παραδόσεις κοινωνικής συμμετοχής σε συνδυασμό με την αναζήτηση νέων τρόπων συμμετοχής και κοινωνικής δράσης.
Η ιδεολογία του Μεταπρατισμού παραπέμπει σε εποχές εξάρτησης (οικονομικής και πολιτικής), Ξενοκρατίας και ενός Πολιτικού Συστήματος θεραπαινίδος των κάθε μορφής και προέλευσης «Χρυσοκανθάρων»…