«Σιχάθηκα τον εαυτό μου – Ντρέπομαι για όσα έκανα»

Οπότε, υπογράμμισε ο (τέως) συνδικαλιστής, είχα να διαλέξω μεταξύ του να γίνω ένα μεγάλο λαμόγιο, να αρνηθώ και να συγκρουστώ με αποτέλεσμα να χάσω το πτυχίο μου και να εξαφανιστώ απʼ τη Λαμία!

«Προτίμησα τον τρίτο δρόμο», κατέληξε.

Η ομιλία του ήταν πράγματι μια γροθιά στο στομάχι όσων τουλάχιστον επιμένουν ακόμα να διατηρούν ευαισθησίες και να αρνούνται να ενταχτούν σε ένα σύστημα που ισοπεδώνει προσωπικότητες, απομυθοποιεί συστήματα, εξουθενώνει αξίες, αποδομεί ιστορικά κινήματα, καταβαραθρώνει οράματα και –εν τέλει– διαλύει το δημόσιο πανεπιστήμιο και μάλιστα στο όνομα της υπεράσπισής του!

Και αξίζει να την παραθέσουμε ολόκληρη, είναι άλλωστε και επίκαιρη τούτη την περίοδο…

Γιατί φεύγω από τη Λαμία

«Μετά από σχεδόν 5 χρόνια στην ΠΑΣΠ, νιώθω πλέον ψυχολογικά κουρασμένος από τα συνδικαλιστικά. Καθώς κατάλαβα ότι δεν είναι μια συνεχής ιδεολογική πάλη, αλλά μια μάχη χωρίς αύριο για τη διαχείριση μιας μορφής εξουσίας, με πισώπλατα μαχαιρώματα διαπραγματεύσεις, διαπλεκόμενα, εκβιασμούς και πόλεμο με αθέμιτα μέσα.

Σκεφτόμενος τα χρόνια που πέρασαν, είδα τον εαυτό μου, από ένα «βλαχάκι» που είχε έρθει απʼ το χωριό του για να σπουδάσει σε μια πόλη όπου δεν ήξερε κανέναν, να μετατρέπεται σε έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους φοιτητές στο ΤΕΙ, με δεκάδες φίλους και γνωστούς μέσα και έξω από το ΤΕΙ, αλλά πάντα κάτι υπήρχε μέσα μου που με βασάνιζε και με έκανε να μην μπορώ να ξεκουράζομαι ποτέ.

Δεν μπορώ να θυμηθώ τι έκανα συνειδητά και τι όχι μέχρι να φτάσω εδώ που έφτασα. Ο συνδικαλισμός μού έδινε πολλές δυνατότητες και αρκετά μεγάλη δύναμη, είχα στα είκοσί μου χρόνια τη δύναμη να δίνω λίστες με ονόματα σε καθηγητές και αυτοί να βοηθάνε όλα τα ονόματα να περνάνε τα μαθήματα που δίδασκαν, να πηγαίνω σε διάφορα μαγαζιά και να διασκεδάζω χωρίς να πληρώνω τίποτα, αλλά όλα αυτά που είχα δεν με ενθουσίαζαν καθώς το μόνο που έβλεπα ήταν ότι όλοι αυτοί που μας έδιναν τις δυνατότητες να έχουμε αυτήν την εξουσία μάς αποσπούσαν την προσοχή να μη βλέπουμε τις λαμογιές που γίνονται για τη διαχείριση του τεράστιου προϋπολογισμού του ΤΕΙ. Είχαν σπάσει την παράταξη στα δύο με σκοπό να μην καταφέρνουμε να ασχοληθούμε με τα υπόλοιπα που γίνονταν και είχαμε καταντήσει τα μικρά πιόνια στα χέρια των μεγαλοκαρχαριών.

Οι μισοί από εμάς προτίμησαν να τα βρουν με τη ΔΑΠ, έτσι ώστε να καταποντίσουν εμάς τους υπόλοιπους με τον γαλαζοπράσινο συνασπισμό που είχαν κάνει και έτσι ο φαύλος κύκλος των εσωτερικών συγκρούσεων μεγάλωνε, με αποτέλεσμα όποιος θα ήταν το μεγαλύτερο «λαμόγιο» να επιβιώσει. Βουλευτές, καθηγητές, αλλά και κομματάρχες προσπαθούσαν να παίξουν έναν ρόλο στις εξελίξεις της ΠΑΣΠ του ΤΕΙ Λαμίας, καθώς απʼ τη μια ήταν ένα μεγάλο σχολείο ανερχόμενων συνδικαλιστών και από την άλλη τα συμφέροντα και οι προϋπολογισμοί του ΤΕΙ ήταν πολύ μεγάλοι για να μείνουν στα χέρια άλλων και όχι στα δικά τους.

Όταν βρέθηκα στην ανώτερη βαθμίδα της παράταξης και έγινα επιτέλους γραμματέας, σιχάθηκα όλα όσα γίνονταν, αλλά και τον ίδιο μου τον εαυτό για όσα είχα κάνει για να φτάσω εδώ που έφτασα. Με πλησίαζαν διάφοροι και μου ζητούσαν διάφορες συνεργασίες και με πίεζαν είτε με απειλές είτε με άλλους τρόπους να δεχθώ τις συνεργασίες που μου πρόσφεραν αλλά οι παλιοί μου «φίλοι» με έκοβαν σε διάφορα μαθήματα για να με κρατάνε στο χέρι και να μην τους φύγω πριν από τις προεδρικές εκλογές.

Έτσι έφτασα στο σημείο να έχω τρεις δρόμους να διαλέξω: Ο ένας ήταν να συμβιβαστώ και να γίνω ένα μεγάλο λαμόγιο σαν τους καθηγητές που ασκούσαν διοίκηση, ο δεύτερος ήταν να αρνηθώ και να συγκρουστώ με όλους αυτούς, με αποτέλεσμα να χάσω το πτυχίο μου, και ο τρίτος ήταν να φύγω και να εξαφανιστώ απ τη Λαμία. Εγώ προτίμησα τον τρίτο δρόμο, καθώς πλέον έχω σιχαθεί όλο αυτό το παιχνίδι της εξουσίας και ντρέπομαι για τον εαυτό μου και τα όσα έκανα, αλλά περισσότερο ντρέπομαι για το πού έχει φτάσει η τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Πιστεύω ότι το ΠΑΣΟΚ, που είναι ένα κόμμα αλλαγής, θα καταφέρει να δώσει μια λύση σε όλα όσα γίνονται και έχουν απαξιώσει την τριτοβάθμια εκπαίδευση, πράγματα που όλοι τα ξέρουμε, αλλά κανένας δεν τολμά να τα πει, καθώς όλοι σχεδόν σʼ αυτόν τον χώρο είμαστε ίδιοι και κανένας σχεδόν δεν έχει την πολιτική βούληση να κάνει κάτι και έτσι ελπίζω το ΠΑΣΟΚ να τη βρει και εν όψει του καταστατικού και πολιτικών θέσεων συνεδρίου που έρχεται να κατατεθούν προτάσεις για τη λύση αυτού του προβλήματος που μαστίζει την παιδεία και τις τσέπες των φορολογούμενων.

Προσωπικά προτείνω τα εξής:

• Επικάλυψη των γραπτών με ταινία, στα πρότυπα των πανελλαδικών εξετάσεων, έτσι ώστε κανένας καθηγητής να μην ξέρει τινός γραπτό διορθώνει.

• Οι εκάστοτε διοικήσεις να λογοδοτούν μέσα σε συνελεύσεις φοιτητών και σε όλα τα όργανα συνδιοίκησης οι αποφάσεις που λαμβάνονται να επικυρώνονται από τις συνελεύσεις των φοιτητών και όχι από τις παρατάξεις.

• Στις προσλήψεις νέων μόνιμων καθηγητών κατά τη διάρκεια της προκήρυξης της θέσης να επικυρώνονται τα προσόντα από την συνέλευση φοιτητών του τμήματος, καθώς οι περισσότερες προκηρύξεις είναι φωτογραφικές και τα εκλεκτορικά στημένα, καθώς οι εκάστοτε διοικήσεις θέλουν να προσλαμβάνουν σαν μόνιμους δικούς τους ανθρώπους για να έχουν το πάνω χέρι έναντι των αντίπαλων τους και το υπουργείο πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις εθελοτυφλεί.

Οι κρίσεις των ήδη μονίμων καθηγητών να γίνονται και προφορικά από επιτροπές έγκριτων επιστημόνων, καθώς οι περισσότερες δημοσιεύσεις είναι πληρωμένες και έτσι κανείς δεν ξέρει εάν οι γνώσεις είναι του καθηγητή που τα δημοσίευσε ή άλλων καθηγητών που τους έχουν πληρώσει για να βγάλουν τη δημοσίευση.

Στα ερευνητικά προγράμματα να ελέγχεται η πρόοδός τους κάθε εξάμηνο καθώς, σε ένα μεγάλο μέρος των ερευνητικών προγραμμάτων δεν γίνεται έρευνα, αλλά χάνονται τζάμπα κοινοτικά κονδύλια, αλλά και κονδύλια το ελληνικού κράτους, χωρίς να έχουμε καινούργια επιστημονικά αποτελέσματα, και όλα τα ερευνητικά προγράμματα γίνονται ένας τρόπος ικανοποίησης των αυλικών των διοικήσεων για τις «εξυπηρετήσεις» που τους έχουν κάνει, είτε είναι καθηγητές είτε συνδικαλιστές φοιτητές.

Όσον αφορά τα βιβλία τα οποία διανέμονται, να ελέγχονται οι καθηγητές-συγγραφείς εάν έχουν πραγματικά τις γνώσεις που απαιτούνται για να τα γράψουν, αλλά και εάν είναι το γνωστικό αντικείμενο των βιβλίων κατάλληλο για να διδάσκεται, καθώς σε ιδρύματα όπου διδάσκουν οι συγγραφείς-καθηγητές βάσει νόμου παίρνουν το 80% της τιμής του βιβλίου και, όπως είναι αυτονόητο, ό,τι και να γράφουν μέσα τα βιβλία, οι συγγραφείς-καθηγητές τα δικά τους θέλουν να διδάσκουν.

Μόνο μια τέτοια ρήξη με τα κατεστημένα των ΤΕΙ και των Πανεπιστημίων, για όλα όσα ξέρουμε ότι γίνονται αλλά και για όσα δεν ξέρουμε θα επαναφέρουν τα ΤΕΙ και τα Πανεπιστήμια στον πραγματικό τους ρόλο της παροχής των ακαδημαϊκών γνώσεων και όχι σε ακαδημαϊκά ιδρύματα που είναι εγκλωβισμένα στις διαπλοκές και στα συμφέροντα δισεκατομμυρίων ευρώ όπως είναι μέχρι σήμερα».