Πολιτικές διολίσθησης

Πολλές φορές διαμορφώνονται αποτελέσματα που αφορούν σε συγκρούσεις ή διαφορές μεταξύ κρατών και εν γένει διεθνών δρώντων, τα οποία δεν προβλέφθηκαν ή δεν επιδιώχθηκαν απαραιτήτως από τους δρώντες ή τον δρώντα, αλλʼ επήλθαν ως συνέπεια απρόβλεπτης διολίσθησης που διαμόρφωσε ή οδήγησε σε ωρίμανση τέτοιων εξελίξεων που δεν ήταν απαραιτήτως στις επιδιώξεις όλων των μερών αλλʼ εκείνων που προδήλως ακολούθησαν τη στρατηγική της «διά διολισθήσεως επίτευξης επιδιωκομένων συνεπειών».
Τέτοιες πολιτικές ακολουθεί η Τουρκία τα τελευταία χρόνια στο Αιγαίο, όπου επιδιώκει τη διαμόρφωση της εικόνας προς τρίτους μιας διαφιλονικούμενης στο σύνολό της θαλάσσιας περιοχής, με τις νησίδες και τις βραχονησίδες της, οι οποίες θα μπορούσαν σταδιακά να δημιουργήσουν στη διεθνή πολιτική μια «συνείδηση δικαίου», και της διαπραγμάτευσης στο σύνολό της για την επίλυση της «διαφοράς».
Ιδιαίτερα όμως στην Κύπρο, το Ηνωμένο Βασίλειο, το οποίο εδώ και πολλές δεκαετίες εφαρμόζει τη γνωστή ρωμαϊκή στρατηγική του divide et impera, στηρίζει την τουρκική πολιτική της, διά της συνεχούς και άνευ πλαισίου και όρων διαπραγμάτευσης, διολίσθησης στην παράσταση της ύπαρξης δύο «συνιστωσών οντοτήτων», του αποστιγματισμού της κατοχικής δύναμης και της κατεχόμενης περιοχής εν γένει, της αναβάθμισης των κατεχομένων σε δυνάμει κρατική οντότητα – συνιστών κράτος, και της σταδιακής απονομιμοποίησης της Κυπριακής Δημοκρατίας από κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος, υποκείμενο διεθνούς δικαίου, σʼ ένα ουσιαστικά οιονεί συνιστών κράτος μιας αυριανής διζωνικής, δικοινοτικής Ομοσπονδίας.
Πρόκειται βεβαίως για το χειρότερο σενάριο που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς για την εξέλιξη του Κυπριακού, αλλά πρέπει όντως να το έχουμε κατά νου συνεχώς και κυρίως να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει τίποτε μόνιμο στη διεθνή πολιτική, παρά μόνο ένας διαρκής αγώνας για την υπεράσπιση των συμφερόντων της Κύπρου ως κράτους και του Κυπριακού Ελληνισμού ως τρισχιλιετούς πολιτισμικής παρουσίας.
Είναι σαφές πως η Κύπρος σήμερα, όπως και χθες, είναι υποχρεωμένη στο πλαίσιο οποιασδήποτε διαπραγμάτευσης να προστατεύσει ως κόρην οφθαλμού και να εγγυηθεί την ύπαρξη του κράτους της Ζυρίχης ακόμη και στο πλαίσιο της οποιασδήποτε μετεξέλιξής του σε κρατικό μόρφωμα που περιλαμβάνει και την τουρκοκυπριακή «οντότητα». Τούτο γιατί τα ομοσπονδιακά συστήματα που στηρίζονται σʼ έναν συνεταιρισμό κρατών δεν έχουν σοβαρές δυνατότητες επιβίωσης, εάν τα συνιστώντα μέρη δεν διαθέτουν την απαιτούμενη ανεξαρτησία και βούληση της διαρκούς και σταθερής επιβίωσης του κοινού κράτους στον χρόνο και πολύ περισσότερο εάν δεν προβλέπεται εκείνο το θεσμικό πλαίσιο που οδηγεί εκ των πραγμάτων και αφεύκτως σε κοινότητα συμφερόντων, αντιλήψεων και αξιών τις οποίες το σύνολο του λαού υπερασπίζεται.
Είναι επίσης πρόδηλο πως η ηγεσία της Κυπριακής Δημοκρατίας κινείται στο πλαίσιο της αντίληψης της επίδειξης καλών προθέσεων και βούλησης και, εφόσον τα πράγματα δεν εξελιχθούν θετικά, όπως συμβαίνει σήμερα, να αποδώσει όπως είναι και σωστό την ευθύνη στην άλλη πλευρά, η οποία εν προκειμένω δεν είναι ο Ταλάτ αλλά η Άγκυρα.
Αυτό όμως, για να πετύχει, πρέπει να είναι ενταγμένο ως τακτική κίνηση στο πλαίσιο μιας συνολικής στρατηγικής και να έχει προβλεφθεί το επόμενο ή τα επόμενα μας βήματα.
Διαφορετικά, αν «περπατούμε στα τυφλά» και δεν έχουμε αποφασίσει τι εν τέλει θέλουμε, δηλαδή δεν έχουμε στρατηγική, τότε επέρχεται αυτό που είχε διατυπώσει ευστόχως ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, το γνωστό «ο δρόμος προς την Κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις».