Ποιος θα κλείσει το στόμα του Επισκόπου;

Οι μνήμες ζωντανεύουν μέσα από αφιερώματα είτε των ΜΜΕ είτε από εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του τόπου μας. Η ατμόσφαιρα φορτίζεται και η εσωτερική μας ανάγκη για την κατοχύρωση των προνομίων μας ως λαού, ως έθνους και ως κοινωνίας γίνεται επιτακτική και αναγκαία.

Η προσπάθεια για διατήρηση της ιδιοπροσωπίας μας, των ιδανικών και των αξιών μας γίνεται προνόμιο μόνο του επίσημου κράτους, μιας και φορείς, ζωντανά κύτταρα της κοινωνίας μας, την εμπιστοσύνη των οποίων απολαμβάνει η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, όπως η Εκκλησία, περιορίζονται πλέον στην προσφορά τους για τη νεολαία, τον πολιτισμό, την παιδεία και τους πάσχοντες.

Το ακούσαμε και το διαβάσαμε μετά την επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Ιερωνύμου στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Γιώργο Παπανδρέου. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ συμφώνησε με τον προκαθήμενο της Ελλαδικής Εκκλησίας για το πεδίο δράσης και διακονίας της Εκκλησίας, ενώ εξήρε τη στάση τού δεύτερου, λέγοντας: «Θα συμφωνήσω μαζί σας και με τον λόγο που έχετε εκφέρει, λέγοντας «τα του καίσαρος τω καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ»».

Ενώ ο κ. Ιερώνυμος δεν παρέλειψε να σχολιάσει τα όσα προκλητικά ειπώθηκαν από τον αυτοαποκαλούμενο Αρχιεπίσκοπο των Σκοπίων και τις επεκτατικές ανιστόρητες διαθέσεις του, λέγοντας ότι «Η Εκκλησία πρέπει να ενώνει. Αυτά κάνουν όσοι ξεπερνούν τον εαυτό τους», στέλνοντας μήνυμα με αυτόν τον τρόπο στον θαρραλέο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμο σχετικά με την απάντηση που τόλμησε να δώσει, δυστυχώς μόνο εκείνος, από την πρωτεύουσα της Μακεδονίας, στον κ. Στέφανο, με δύο λέξεις: «Μολών λαβέ».

Τις θέσεις του κ. Ιερωνύμου στήριξε με δήλωσή του και ο Μητροπολίτης Ζακύνθου Χρυσόστομος, λέγοντας: «Δεν είμαστε εμείς οι κατάλληλοι άνθρωποι για να κάνουμε πλειοδοσία εθνικής περηφάνιας»!

Τελικά τι μας ενόχλησαν για να καταλάβουμε κι εμείς; Οι προκλητικές ανθελληνικές δηλώσεις του σκοπιανού Αρχιεπισκόπου, που απαξιώνει την εθνική μας συνείδηση και ταυτότητα ή η απάντηση του κ. Άνθιμου, που με σθένος απάντησε ευθύς αμέσως σε έναν αυτοαποκαλούμενο κληρικό, που προσπάθησε να δημιουργήσει εντυπώσεις και να αμαυρώσει την ιστορική μας περιουσία, συνθλίβοντας την εθνική μας αξιοπρέπεια;

Ποιος σας ενόχλησε, κ. Ιερώνυμε;

Ποιος είναι εκείνος ο οποίος θα αποφασίσει με το τι πρέπει και τι δεν πρέπει να ασχολείται η Εκκλησία; Ποιος είναι εκείνος ο οποίος θα εμποδίσει τους εκπροσώπους της να έχουν λόγο για θέματα στα οποία οι ίδιοι υπήρξαν επί αιώνες ισχυροί θεματοφύλακες;

Όταν έχουν δικαίωμα λόγου και τα τελευταία σωματεία για θέματα τα οποία απασχολούν την κοινωνία μας, την ιδεολογική μας οντότητα, ποιος θα διατηρήσει ζωντανές τις παραδόσεις μας, τα ήθη και τα έθιμα;

Ποιος θα κλείσει το στόμα του Επισκόπου, έτσι ώστε να εκφράζει κι εκείνος ελεύθερα τη γνώμη του, όπως το πράττουν εκατομμύρια συνάνθρωποί μας; Εκείνοι δεν έχουν δικαίωμα στον λόγο;

Ο παπάς δεν απολαμβάνει από το Σύνταγμα τα ίσα δικαιώματα που απολαμβάνουν οι υπόλοιποι έλληνες πολίτες; Ή μήπως η αδυναμία στον λόγο και η έλλειψη ευρύτερης παιδείας ορισμένων είναι τα αίτια εκείνα που θα επιβάλουν και στους υπολοίπους το επιτίμιο της υποχρεωτικής αφωνίας;

Και πώς η Εκκλησία θα ασχολείται με τη νεολαία, τον πολιτισμό και την παιδεία; Τι θα λέει στους νέους; Αφού η αναφορά σε θέματα ιστορικής αξίας θα γίνει ίσως πιθανή αιτία διπλωματικού επεισοδίου, θα πρέπει να ξεχάσουμε τον Παπαφλέσσα, το Κρυφό Σχολειό, να πάψει η Εκκλησία να διοργανώνει επετειακές εκδηλώσεις και να αποδέχεται παθητικά και αβασάνιστα πλέον τα όρια τα οποία θα της επιβάλλει η Πολιτεία, περιορίζοντας τον ρόλο της σε δεκανίκι της πολιτικής εξουσίας.

Η Εκκλησία όμως είναι και οι πολίτες, τη δύναμη και την ισχύ των οποίων θα ήταν ολέθριο λάθος να την αγνοήσουν εκείνοι οι οποίοι έχουν αναλάβει ρόλο θιασώτη και σκηνοθετούν ένα έργο, το τέλος του οποίου ίσως είναι απρόβλεπτο.

Ποιος πιστεύει ότι είναι πέρα και πάνω από την κρίση του λαού; Ποιος θα τολμήσει να υποβαθμίσει τη νοημοσύνη και το εθνικό φρόνημα και το πατριωτικό συναίσθημα ενός λαού, όπου οι αξίες και τα πιστεύω είναι στοιχεία αλληλένδετα, συνδεδεμένα και καλά ριζωμένα στην ψυχή του έλληνα πολίτη;

ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ