Η ΧΑΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
Μία από τις μεγαλύτερες αστειότητες στην πολιτική μας ζωή είναι η ιδέα (και ακόμα περισσότερο η πρόταση ή και η διά σχετικών δηλώσεων επιδίωξη!) της εκλογικής και προγραμματικής σύμπραξης ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμού. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι την ιδέα προωθεί το ισχυρό και κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ, όχι ο μικρός και φιλόδοξος Συνασπισμός όπως θα ήταν ίσως αναμενόμενο. Και παρουσιάζεται ως σώφρων και συγκρατημένος εκφραστής της κοινής λογικής ο πρώην πρόεδρος του Συνασπισμού Αλέκος Αλαβάνος που δηλώνει με σαφήνεια: «Η κοινή κάθοδος ΠΑΣΟΚ και
ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές θα σήμαινε την κάθοδο στον Άδη για τον ΣΥΡΙΖΑ». Αλλά, αν αυτό ισχύει μία φορά για τον ΣΥΝ, ισχύει δέκα για το ΠΑΣΟΚ, μόνο που κανείς από το ΠΑΣΟΚ δεν βρίσκεται να το πει με τέτοια σαφήνεια και να κλείσει τον εσωκομματικό διάλογο επί του θέματος, έναν διάλογο που παραπέμπει ευθέως στο συμπέρασμα ότι το ΠΑΣΟΚ ψάχνει για εταίρο, επειδή δεν μπορεί ούτε να κερδίσει μόνο του εκλογές ούτε να κυβερνήσει. Κάτι που φαίνεται να συμμερίζονται στελέχη του ΠΑΣΟΚ όπως ο κ. Θ. Πάγκαλος και ο Κ. Σκανδαλίδης, αλλιώς δεν θα προπαγάνδιζαν τη σχετική συνεργασία. Αλλά είναι και ο ίδιος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ που κινείται σε αυτό το κλίμα: «Εμείς θα συνεχίσουμε να κάνουμε αυτήν την πρόταση για την ευρύτερη συνάντηση των προοδευτικών δυνάμεων», δηλώνει ο Γιώργος Παπανδρέου, νομιμοποιώντας έτσι τη σχετική δραστηριότητα.
Θα πει κανείς, απολύτως φυσιολογικό είναι αυτό και φυσική συνέχεια της μάχης που έδωσε για διαρκή κομματική αναβάθμιση της κυρίας Μαρίας Δαμανάκη, που ως μεγαλοστέλεχος του Συνασπισμού (και μετέπειτα πρόεδρός του) έδινε μάχη για την πολιτική και βιολογική εξόντωση του ιδρυτή και φυσικού αρχηγού του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Παπανδρέου. Το γεγονός ότι ποτέ (και αυτό είναι στοιχείο υγείας των φίλων του ΠΑΣΟΚ) η κ. Δαμανάκη δεν έγινε αποδεκτή από τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ μοιάζει να αφήνει αδιάφορο τον μεγάλο γιο τού Ανδρέα που συνεχίζει την επιχείρηση κομματικής της ένταξης, απορρόφησης και αποκατάστασης, η οποία είχε αρχίσει από τον προηγούμενο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Κων. Σημίτη. Ήταν τότε που αποφάσισε (στις δημοτικές εκλογές του 1998) να τη χρίσει υποψήφια δήμαρχο Αθηναίων, κοινή υποψήφια ΠΑΣΟΚ – Συνασπισμού για να συγκεντρώσει το δραματικό για το ΠΑΣΟΚ (και την ίδια, αλλά αυτό ενδιαφέρει πολύ λιγότερο) ποσοστό 16,40%, την ώρα που ο Δημήτρης Μπέης μόνος του (με την υποστήριξη του όχι ισχυρού ΔΗΚΚΙ) συγκέντρωνε 12,70%!
Αντί να γίνει μάθημα στο ΠΑΣΟΚ αυτή η συνεργασία και να ξαναδεί αλλιώς το θέμα των συμμαχιών (και πάντως αλλιώς το θέμα των σχέσεων με τον Συνασπισμό, στον βαθμό που αυτός αποτελεί κόκκινο πανί για τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ, κυρίως λόγω της στάσης του κατά του Ανδρέα Παπανδρέου), στη Χαριλάου Τρικούπη προσκολλήθηκαν σε αυτήν τη λογική συμμαχιών και συνεργασιών, με αποτέλεσμα η στάση αυτή να περνάει ως μήνυμα σε ταλαντευόμενους ψηφοφόρους που δεν παγιδεύονταν πια στο δίλημμα «ψηφίστε ΠΑΣΟΚ για να μην ξανάρθει η Δεξιά». Ούτως ή άλλως είχαν αρχίσει να φοβούνται λιγότερο τη Δεξιά του
Κ. Καραμανλή, άρα με μεγαλύτερη ευκολία προσέγγιζαν άλλες εκλογικές λύσεις, όπως αυτή του Συνασπισμού.
Από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, την προοπτική συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ στη λογική «να κυβερνήσουμε μαζί», άρα κοινό πρόγραμμα και κοινή εκλογική κάθοδος, την προβάλλουν αρκετοί, με πιο γνωστούς και «αποδοτικούς» λόγω αναγνωρισιμότητας, τους κ. Λεωνίδα Κύρκο και Νίκο Κωνσταντόπουλο, πρώην ηγέτες του μορφώματος της ανανεωτικής Αριστεράς. Το κοινό σημείο και των δύο ήταν η βαθιά αντιπάθεια προς τον Ανδρέα Παπανδρέου και ο πρωταγωνιστικός τους ρόλος στην υπόθεση των παραπομπών. Μοιάζει να ήταν εκείνος το εμπόδιο για τα σχέδιά τους και τώρα που έφυγε (εδώ και δώδεκα χρόνια, αλλά πάντα φοβούνται την πολιτική σκιά του που πλανιέται πάνω τους) άνοιξε ο δρόμος για συγχώνευση (αυτό φαίνεται να έχουν στο μυαλό τους) του ΠΑΣΟΚ με το μόρφωμά τους: Ο πιο ασφαλής δρόμος για την καταστροφή του ΠΑΣΟΚ. Ίσως ο κ. Σκανδαλίδης και ο κ. Πάγκαλος δεν το βλέπουν έτσι και πιστεύουν ότι το ΠΑΣΟΚ ως μεγάλο κόμμα θα απορροφήσει τον ΣΥΝ. Αλλά ξεχνούν ότι η επιχείρηση επιβίωσης του Συνασπισμού όλα αυτά τα χρόνια περνάει είτε από διασπάσεις χώρων είτε από καταστροφή σχημάτων και συμμαχιών.
Τι άραγε έχει να κερδίσει το ΠΑΣΟΚ από όλʼ αυτά; Αλλά ακόμα κι αν απαντηθεί το ερώτημα, υπάρχει ένα άλλο ερώτημα στη γωνία που δεν ζητάει απάντηση γιατί αυτή έχει δοθεί από τη ζωή και την ιστορία: Εκτός από την πολιτική υπάρχει και η αξιοπρέπεια; Προφανώς υπάρχει. Κι αν ορισμένοι θέλουν να την παρακάμψουν προκειμένου να πετύχουν πολιτικά σχέδια, αυτή θα είναι πάντα εκεί. Στις καρδιές των ψηφοφόρων και στα χέρια τους την ώρα που θα βρεθούν πίσω από το παραβάν της κάλπης. Όπως ακριβώς έγινε στις δημοτικές του 1998 στην Αθήνα.